Ο μπανταλός κι η μπανταλή

O χρόνος γιατρεύει τις πληγές.
Βασικά ο χρόνος γιατρεύει πολύ καλά τις πληγές.
Πέφτεις κάτω (μπανταλό) και συμβαίνουν τα εξής κλασσικά.
Εκείνη τη στιγμή πονάς πολύ, μετά το ξεχνάς, αν το ακουμπήσεις σε πονάει οπότε δεν το ακουμπάς.
Έρχεται όμως η μελανιά για να σου υπενθυμίζει ότι χτύπησες.
Και μεγαλώνει η μελανιά κι αλλάζει χρώματα μέχρι που σιγά σιγα ξεθωριάζει.
Και εξαφανίζεται αργά αργά και βασανιστικά.
Και μαζί της παίρνει και τον πόνο.
Και ξαφνικά μια μέρα ξυπνάς και δεν υπάρχει ούτε μελανιά ούτε πόνος.

Αν χτύπησες αυτή τη στιγμή που με διαβάζεις τότε δεν με πιστεύεις.
Είσαι στην αρχή. Δεν έχεις καν μελανιά. Και λες κλαίγοντας ''ναι σιγά δεν θα περάσει ποτέ. πονάω. μπουχουχου''

Αν πάλι είσαι στη φάση που υπάρχει η μελανιά και απλά τραβάει την πορεία της πάλι με αμφισβητείς.
Λες ''ναι καλά...πάντα θα υπάρχει η μελανιά,πάντα θα υπάρχει το σημάδι. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω ότι χτύπησα''

Αν όμως είσαι στη φάση που δεν υπάρχει η μελανιά θα δεις πως δεν υπάρχει ούτε πόνος.
Πως δεν θυμάσαι ότι χτύπησες παρά μόνο όταν συζητάς με φίλους για διάφορους τραυματισμούς στη ζωή σας. ''ρε φίλε είχα φάει μια σαβούρα μικρός κι είχα τσακιστεί χαχαχαχαχ''

Πονάει. Αλλά όχι για πάντα όπως νομίζεις κι όπως μπορεί να υπόσχεσαι.
Απλά παίζει ρόλο κι ο οργανισμός.
Σε άλλους οι μελανιές εξαφανίζονται γρήγορα και σε άλλους πιο αργά.
Ο καθένας θέλει το χρόνο του.

Αλλά να σου πω και κάτι στην τελική.

Έπεσες και χτύπησες κι έκανες και μελανιά.

Εντάξει.

Δεν έκανες και τριπλό bypass.

Παραδέξου απλά ότι είσαι λίγο μπανταλό και τέλος.

Εμείς σ'αγαπάμε κι έτσι.