Διαβάζω ΚΑΙ βουλωμένο γράμμα

Καμιά φορά όταν κάναμε καμία ζημιά , σαν είμασταν μικρά παιδιά, δεν το λέγαμε στη μαμά και στο μπαμπά. Ελπίζαμε να μη το μάθουν κι αν το μάθαιναν ,είτε το παραδεχόμασταν είτε κατηγορούσαμε κανένα μεγαλύτερο αδερφό ή απλά λέγαμε πώς δεν έχουμε ιδέα ότι συνέβη αυτή η ζημιά.

Βέβαια ξέραμε ότι εμείς ευθυνόμαστε για τη ζημιά και τις τύψεις μας τις είχαμε όσο να ναι.

Έτσι μας έγινε συνήθεια. Κάνουμε ζημιές σε άλλους ή στον εαυτό μας και δεν το λέμε πουθενά. Μάθαμε καλά να το κρύβουμε. Δεν το παραδεχόμαστε ή κατηγορούμε άλλους.

Καμιά φορά νιώθουμε και τύψεις ενώ άλλες, επειδή έχουμε εκπαιδευθεί καλά, ξεχνάμε και τη ζημιά. 

Και γίνονται οι ζημιές μέρος της ζωή μας. Γίνονται ''φυσιολογικές''.

Και με τα ''φυσιολογικά'' δεν ασχολείται κανείς ποτέ. 

Κι αυξάνονται τα ''φυσιολογικά'' και τρώνε τα φυσιολογικά.

Κάτι σαν τις πληγές που υπάρχουν κι απλά δεν τις κοιτάμε.

Κάτι σαν τη στεναχώρια που κρύβεται πίσω από τα τεράστια χαμόγελα και τα έξυπνα αστεία.

Κάτι σαν τη σκληρή αυτοκριτική πίσω από την εκπληκτική αυτοπροβολή.

Τέτοια μικρά ψέματα που λέμε στον εαυτό μας και μετά φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι.

Ένα σακούλι που στέκεται στο κεφάλι σου.

Όσο μεγαλώνει και βαραίνει τόσο σε βουλιάζει και σε ρίχνει όλο και πιο κάτω.

Κι αυξάνει το κενό που έχεις μέσα σου.

Και νομίζεις ότι το κενό γεμίζει με ύλη.

Και ρίχνεις ύλη ,ρίχνεις ύλη και το κενό μένει κενό.

Γιατί είναι ψυχικό κι όχι υλικό.

Θυμάστε σε κάτι κινούμενα σχέδια που κάτι ζωντανοί-νεκροί έπιναν νερό κι αυτό έπεφτε κάτω;

Κάπως έτσι φανταστείτε το ψυχικό κενό που προσπαθείς να το γεμίσεις με ύλη.

Απλά δεν στέκει στο σύμπαν που ζούμε.

Είναι θέμα Φυσικής.

Ε; Ναι.

''Δολοφονήθηκε από σχιζοφρενή ασθενή του''

Μπα...ας μην το διακινδυνεύσω.