NEW YEAR'S RESOLUTIONS

Δεν πιστεύω στα new year's resolutions, τα από Δευτέρα και τα όταν πάει 18:00 θα ξεκινήσω το διάβασμα/ωχ πήγε 18:01. O λόγος που δεν πιστεύω είναι γιατί οι αποφάσεις μας για να ξεκινήσουμε κάτι δεν έχουν να κάνουν με το σημείο εκκίνησης. Δεν είναι ένας αγώνας 100 μέτρων που κάποιος βαράει με το πιστόλι και μηχανικά ξεκινάμε. Όλες οι αποφάσεις μας έχουν να κάνουν με αυτό που συμβαίνει στο μυαλό μας κάθε στιγμή. Υπάρχει λόγος που κάνουμε ή ΔΕΝ κάνουμε κάτι κι ίσως πρέπει να αναλώσουμε ενέργεια όχι στο να βρούμε την κατάλληλη Δευτέρα ή το κατάλληλο έτος , αλλά να καταλάβουμε τους λόγους και μέσω αυτού να καταλάβουμε τον εαυτό μας. 

Βουλιάζουμε μέσα σε αποφάσεις που πήραμε στο παρελθόν γιατί έχουμε φορέσει μια ταμπέλα στον εαυτό μας. Λέμε αυτό είμαι- αυτό κάνω. Δεσμευόμαστε σε καταστάσεις που δεν μας κάνουν πλέον χαρούμενους γιατί η παραμονή μας τους έχει δώσει χρονική διάρκεια κι αυτόματα αξία, αλλά δεν είναι έτσι. 

Μια σχέση χρόνων που πλέον σου προσφέρει μόνο δυστυχία έχει χάσει πλέον την αξία της, τη σημασία της, το νόημά της.  Μια συνήθεια χρόνων που σε καταστρέφει και σε ταμπελιάζει δεν είναι το δέρμα σου που δεν μπορείς να το αλλάξεις.

Γιατί μένω; γιατί επιμένω; γιατί συνεχίζω; γιατί δεν το κόβω; γιατί δεν το ξεκινάω; γιατί δε φεύγω; γιατί τα παρατάω; γιατί υπομένω τον πόνο; γιατί αποφεύγω τα χαρούμενα συναισθήματα και με τραβάνε σαν μαγνήτη τα άσχημα συναισθήματα; 

Ερωτήματα που πρέπει να θέσει κανείς στον εαυτό του και να είναι έτοιμος να είναι αφοπλιστικά ειλικρινής με αυτόν. 

Γιατί αν δεν φύγεις , δε θα μάθεις ποτέ.

Δε θα μάθεις ποτέ ποιος είσαι χωρίς αυτόν, χωρίς αυτήν. Χωρίς την ταμπέλα. Χωρίς την κακιά συνήθεια. Χωρίς τον μαθημένο σου πόνο.

Κι όσο τρομακτικό κι αν μοιάζει, δεν είναι λιγότερο τρομακτικό να έχεις χαραμίσει όλη τη ζωή σου μέσα στον μαθημένο πόνο. 

Δε θέλουμε new year-new you. Δε θέλουμε κάποιον άλλον. Θέλουμε εσένα που δοκιμάζεις τον εαυτό σου μέσα σε νέες καταστάσεις, σε νέες προκλήσεις. 

Που λες όχι ενώ έλεγες ναι. Που λες ναι ενώ έλεγες όχι. 

Έχουμε μια παγιωμένη άποψη για τον εαυτό μας. Έχουμε μια μικρή ιστορία που κουβαλάμε από πίσω μας. Σκέψου τι λες για τον εαυτό σου όταν γνωρίζεις έναν νέο άνθρωπο

''Είμαι χ χρονών, δουλεύω εκεί, σπουδάζω εκεί, κάνω αυτό , τα χόμπι μου είναι αυτά, μου αρέσουν αυτά, μετάνιωσα για εκείνο, είμαι περήφανος για το άλλο...Είμαι έτσι κι είμαι αλλιώς, με ενοχλεί αυτό κι εκείνο''

Και κάπου σταματάμε τη ζωή μας και λέμε για πάντα τα ίδια για χρόνια σε κάθε νέο άνθρωπο που γνωρίζουμε.

Μπορεί ο πυρήνας μας να μένει ίδιος και όλοι χρειαζόμαστε έναν σταθερό πυρήνα, όμως υπάρχει κάπου κι ένας εαυτός που δεν γνωρίσαμε γιατί δεν τολμήσαμε. Που απλά τον φανταστήκαμε και δεν τον υλοποιήσαμε. Υπάρχουν χαρακτηριστικά μας που δεν τα ξέρουμε γιατί δεν βιώσαμε τις εμπειρίες που χρειάζονται για να εκφραστούν. Υπάρχει μια κρυφή προσωπικότητα μέσα που δεν την έχουμε ακόμα αποκαλύψει γιατί δε μας δόθηκε ακόμα η ευκαιρία.

Είμαστε κάτι παραπάνω από μία Δήμητρα, ετών 30, ιδιωτικός υπάλληλος σε εταιρεία που προτιμάει τη χοιρινή από την μοσχαρίσια και την ενοχλούν τα κουνούπια αλλά δε φοβάται τις κατσαρίδες.

Παρατηρώ καμιά φορά το blog μου. 

Κάποτε έγραφα πολύ συχνά. 

10 χρόνια ανέλυα τη ζωή και δεν τη ζούσα.

Sad reactions only.

Αλλά είναι κι αυτό μέρος της ζωής.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ Ε