Χωρίς διάθεση απολογίας εγώ

Ήμουν γεμάτη ρούχα που δε φορούσα, ρούχα που δε μου έκαναν πια και ρούχα που δε μου άρεσαν αλλά νόμιζα ότι κάποια στιγμή θα μου αρέσουν και θα τα φορέσω. 

Είχα μια ντουλάπα γεμάτη αλλά στην πραγματικότητα άδεια. 

Μερικές φορές φορούσα κάποια από αυτά αλλά δεν ένιωθα άνετα. 

Κι όμως για χρόνια πίεζα τον εαυτό μου να τα βάζει γιατί ήταν εκεί. 

Κι όταν τα φορούσα δεν ένιωθα άνετα με μένα.

Δειλά δειλά ξεκίνησα να βγάζω κάποια από την ντουλάπα και τα έβαζα σε σακούλες. 

Δεν τα έδινα κατευθείαν. 

Για καιρό έμεναν στην άκρη μέχρι να αποφασίσω να τα δώσω. 

Δεν ήμουν έτοιμη πάντα. 

Σκεφτόμουν ότι είχα επενδύσει τόσα λεφτά. 

Με κυρίευαν σκέψεις τύπου ''μήπως το μετανιώσω; μήπως κάνω λάθος; ''

Πήρε μερικά χρόνια μέχρι να τα δώσω. 

Πήρε μερικά χρόνια μέχρι να γίνεται αυτή η διαδικασία πιο γρήγορα. 

Μέχρι να μπορώ με ευκολία να σκέφτομαι ''δεν είναι για μένα, ίσως ταιριάξει σε κάποιον άλλον''

Σήμερα άνοιξα τη ντουλάπα μου, στάθηκα λίγα δευτερόλεπτα κοιτάζοντας τα ρούχα μου και συνειδητοποίησα πως ό,τι υπάρχει εκεί μέσα μου αρέσει και το φοράω. 

Αν έχει ξεμείνει κάτι που δεν είδα θα έρθει η σειρά του.

Κι αυτή η διαδικασία δεν εμπεριέχει θυμό ή ένταση αλλά μια ήρεμη αποδοχή. 

Μια απλή απάντηση σε ερωτήσεις όπως μου αρέσει; το θέλω; νιώθω άνετα φορώντας το; νιώθω όμορφα βλέποντάς το πάνω μου;

Δεν έχει σημασία αν αρέσει σε κάποιον άλλον όταν το φοράω. 

Το σημαντικό είναι να αρέσει σε μένα και να νιώθω άνετα.

Δυο φορές το χρόνο τα ρούχα μου περνάνε από κρίση. 

Μία τα χειμωνιάτικα, μία τα καλοκαιρινά.

Το κριτήριο είναι πώς νιώθω βλέποντάς τα και φορώντας τα.

Ωστόσο έπρεπε να νιώσω άβολα μέσα σε κάποια για να αντιληφθώ ότι πρέπει να τα βγάλω από τη ντουλάπα μου. 

Πώς αλλιώς θα αντιλαμβανόμουν ότι δεν είναι για μένα;

Τώρα τις λίγες φορές που πάω πια για ψώνια κάνω πολύ συνειδητές σκέψεις όταν ψάχνω μέσα σε τόσα ρούχα τι μου αρέσει.

Το ίδιο συμβαίνει με παπούτσια , τσάντες , ανθρώπους.

Unapologetically me= Χωρίς διάθεση απολογίας εγώ