Σε φάση...άρνησης
Οι αναλυτές της ψυχής το λένε ''μη αποδοχή της κατάστασης''
Με εκνευρίζει αυτή η φάση. Δεν ξέρω γιατί.
Σκέφτομαι πράγματα για να γράψω και συγχύζομαι.
Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας;
Γιατί βρίσκουμε τόσους τρόπους να βάζουμε τρικλοποδιές στον εαυτό μας;
Kαμιά φορά δεν τα χωράει ο νους μου τα παιχνίδια του μυαλού μας.
Και δεν είναι μόνο η άρνηση, είναι και όλα τα υπόλοιπα που λέμε τόσο καιρό.
Γιατί τέτοιο σαμποτάρισμα στα πάντα;
Στην ευτυχία μας.
Στα συναισθήματά μας.
Στις εκφράσεις μας.
Μη αποδοχή της κατάστασης δεν συνεπάγεται μόνο μη αποδοχή μιας θλιβερής κατάστασης.
Για παράδειγμα μια φάση άρνησης περνάμε όταν βιώνουμε την απώλεια ενός ανθρώπου.
Είναι μια φάση που παγώνεις τον εγκέφαλό σου, αρνείσαι να δεχτείς την απώλεια, συνεχίζεις φυσιολογικά τη ζωή σου σαν να μην έχει συμβεί απολύτως τίποτα.
Μη αποδοχή της κατάστασης μπορεί όμως να περιλαμβάνει και μιας ευχάριστη κατάσταση.
Δηλαδή αρνείσαι να δεχτείς ότι έχεις ανάγκη από κάτι που σε ευχαριστεί.
Δεν ξέρω εγώ τι λένε οι αναλυτές της ψυχής για το συγκεκριμένο ενδεχόμενο.
Ξέρω μόνο ότι εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι θα τους έκανε ευτυχισμένους, αλλά παρ'όλα αυτά εξακολουθούν να το αρνούνται.
Και για να το πετύχουν αυτό βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες και υπεκφυγές.
Αν το Α τους έκανε ευτυχισμένους, παίρνουν αυτό το Α και του βγάζουν τα μάτια.
Βρίσκουν 100 αρνητικά για το Α.
Υποτιμούν το Α.
Απαξιώνουν το Α.
Πάει το Α μετά φίλοι μου.
Από εισιτήριο για την ευτυχία, έγινε pain in the ass που λένε και στο χωριό μου.
Δεν ξέρω γιατί το κάνουν αυτό.
Φαντάζομαι διάφορα.
Μπορεί να το φοβούνται το Α.
Μπορεί να φοβούνται ότι δεν μπορούν να έχουν το Α, οπότε για να μη νιώσουν ανεπαρκείς-ανίκανοι, υποβιβάζουν το Α.
Μπορεί να μην ξέρουν πώς να το αποκτήσουν το Α.
Και για να ενισχύσουν και την άρνησή τους, πείθουν τον εαυτό τους με διάφορους τρόπους.
Λένε συνέχεια στον εαυτό τους ''Εγώ; εγώ δεν το θέλω το Α''
''Άντε καλέ. Σιγά μην θέλω εγώ το Α''
''Καλέ τι να μου κάνει εμένα ένα Α. Εγώ με το Β είμαι μια χαρά.''
''Μακριά από μας το Α.''
''Μπα. Δεν είμαι εγώ για Α. ''
Ξεροκεφαλιά;
Πείσμα και κακό;
Άραξε τώρα.
Είσαι σε φάση άρνησης.
Συγχύζομαι εγώ τώρα.
Με εκνευρίζει αυτή η φάση. Δεν ξέρω γιατί.
Σκέφτομαι πράγματα για να γράψω και συγχύζομαι.
Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας;
Γιατί βρίσκουμε τόσους τρόπους να βάζουμε τρικλοποδιές στον εαυτό μας;
Kαμιά φορά δεν τα χωράει ο νους μου τα παιχνίδια του μυαλού μας.
Και δεν είναι μόνο η άρνηση, είναι και όλα τα υπόλοιπα που λέμε τόσο καιρό.
Γιατί τέτοιο σαμποτάρισμα στα πάντα;
Στην ευτυχία μας.
Στα συναισθήματά μας.
Στις εκφράσεις μας.
Μη αποδοχή της κατάστασης δεν συνεπάγεται μόνο μη αποδοχή μιας θλιβερής κατάστασης.
Για παράδειγμα μια φάση άρνησης περνάμε όταν βιώνουμε την απώλεια ενός ανθρώπου.
Είναι μια φάση που παγώνεις τον εγκέφαλό σου, αρνείσαι να δεχτείς την απώλεια, συνεχίζεις φυσιολογικά τη ζωή σου σαν να μην έχει συμβεί απολύτως τίποτα.
Μη αποδοχή της κατάστασης μπορεί όμως να περιλαμβάνει και μιας ευχάριστη κατάσταση.
Δηλαδή αρνείσαι να δεχτείς ότι έχεις ανάγκη από κάτι που σε ευχαριστεί.
Δεν ξέρω εγώ τι λένε οι αναλυτές της ψυχής για το συγκεκριμένο ενδεχόμενο.
Ξέρω μόνο ότι εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι θα τους έκανε ευτυχισμένους, αλλά παρ'όλα αυτά εξακολουθούν να το αρνούνται.
Και για να το πετύχουν αυτό βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες και υπεκφυγές.
Αν το Α τους έκανε ευτυχισμένους, παίρνουν αυτό το Α και του βγάζουν τα μάτια.
Βρίσκουν 100 αρνητικά για το Α.
Υποτιμούν το Α.
Απαξιώνουν το Α.
Πάει το Α μετά φίλοι μου.
Από εισιτήριο για την ευτυχία, έγινε pain in the ass που λένε και στο χωριό μου.
Δεν ξέρω γιατί το κάνουν αυτό.
Φαντάζομαι διάφορα.
Μπορεί να το φοβούνται το Α.
Μπορεί να φοβούνται ότι δεν μπορούν να έχουν το Α, οπότε για να μη νιώσουν ανεπαρκείς-ανίκανοι, υποβιβάζουν το Α.
Μπορεί να μην ξέρουν πώς να το αποκτήσουν το Α.
Και για να ενισχύσουν και την άρνησή τους, πείθουν τον εαυτό τους με διάφορους τρόπους.
Λένε συνέχεια στον εαυτό τους ''Εγώ; εγώ δεν το θέλω το Α''
''Άντε καλέ. Σιγά μην θέλω εγώ το Α''
''Καλέ τι να μου κάνει εμένα ένα Α. Εγώ με το Β είμαι μια χαρά.''
''Μακριά από μας το Α.''
''Μπα. Δεν είμαι εγώ για Α. ''
Ξεροκεφαλιά;
Πείσμα και κακό;
Άραξε τώρα.
Είσαι σε φάση άρνησης.
Συγχύζομαι εγώ τώρα.