Κι επιτέλους, πάψε να αυτοτιμωρείσαι

Κάπου εδώ μέσα υπάρχει μια ανάρτηση με το μυστικό της ευτυχίας.
Να αγαπάτε τον εαυτό σας, σας είπα, και το εννοούσα.
Κι η αγάπη αυτή απαιτεί την αποδοχή.
Όπως αγαπάτε τους φίλους σας και τους έχετε αποδεχτεί έτσι όπως είναι, έτσι πρέπει να κάνετε και με τον εαυτό σας.
Ίσως μέχρι να κατακτήσετε αυτή την ικανότητα να περάσετε μια εσωτερική πάλη.
Κάτι μπορεί να σας φταίει, κάτι μπορεί να μην σας αρέσει, κάτι μπορεί να ζηλεύετε από τον διπλανό σας, από έναν τυχαίο στο δρόμο, από ένα άτομο που γνωρίζετε.
Κάποιο ταλέντο, κάποια συμπεριφορά, κάποιο χαρακτηριστικό που δεν έχετε και που νομίζετε ότι σας λείπει.
Αλλά αυτό είναι το θέμα; Να εντοπίζουμε μια ζωή τι έχουν οι άλλοι που δεν έχουμε εμείς ή να αρχίσουμε να εκτιμάμε αυτά που έχουμε εμείς και να τα βελτιώσουμε αν θέλουμε;
Αν θέλεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρέπει να εντοπίσεις κάθε σου εκδοχή.
Ό,τι θεωρείς πως θέλεις να το αλλάξεις να προσπαθήσεις να το αλλάξεις και ό,τι δεν θέλεις ή δεν μπορείς να αλλάξεις (γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν κιόλας ) πρέπει να το αποδεχτείς.
Να ορθώσεις το ανάστημά σου και να δηλώσεις ''αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω''.
Όχι με την έννοια της ψηλομύτας που τινάζει τη μπούκλα και τους στέλνει όλους στο διάολο, αλλά με την έννοια που γεννιέται από τη λογική.
Και ποια είναι η λογική;
Δεν γίνεται να είσαι αρεστός σε κάθε άνθρωπο που ξέρεις. Είναι αδύνατο. Είναι ανέφικτο. Και στην τελική δεν είναι αυτός ο σκοπός της ύπαρξής σου. Πάρε παράδειγμα τον εαυτό σου. Τους συμπαθείς όλους; όχι! Θα πρεπε; Όχι!
Το σημαντικό είναι να σε συμπαθείς εσύ. Εσύ που σ'έχεις 24 ώρες το 24ωρο. Κι από κει και πέρα θα υπάρξει και μια μερίδα ατόμων που το πακετάκι σου θα το δεχτεί. Θα ταιριάξουν τα χνώτα σας.

Οπότε σταμάτα, αν θέλεις, να παλεύεις μια ζωή με το πως πρέπει να είσαι για να σε δεχτεί ο ένας και ο άλλος. Γιατί ο ένας και ο άλλος είναι δεκάδες κι αυτό θα σήμαινε ότι εσύ πρέπει να χτίσεις 10 διαφορετικές εκδοχές σου. Μαλακία, γιατί στο τέλος δεν θα ξέρεις ποιος είσαι. Δεν θα σαι κάποιος βασικά. Θα είσαι ο όλας και ο τίποτας.

Έχεις ελαττώματα και προτερήματα.
Κάπου έχεις ταλέντο και κάπου είσαι σκράπας.
(Στη Γεωμετρία ας πούμε είσαι σκράπας. Τι ,όχι; Μόνο εγώ;)
Κάτι κάνεις καλά και κάτι το κάνεις σκατά όσο και να προσπαθήσεις.
Τα ελαττώματα σου και οι... σκραποσύνες σου (!?!) δεν είναι αδυναμίες.
Είναι εκεί για να σου θυμίζουν ότι είσαι άνθρωπος, Mr. Wannabe Θεούλης.

Και μη φοβάσαι.
Όσο και να μη θες να με ακούσεις, όσο και να μην αγαπάς τον εαυτό σου, εμείς-οι τρίτοι παρατηρητές-οι απέξω-οι αντικειμενικοί, πάντα κάτι θα βρίσκουμε σε σένα και θα το αγαπάμε.

Α, και για να μην φτάνουμε στα άκρα: με μέτρο η αυτοκριτική.

Δημοφιλείς αναρτήσεις