Κάτι από αγάπη
You cannot save people. You can only love them.
Ύστερα από πολλά χρόνια, μια μέρα θα ξυπνήσεις και θα συνειδητοποιήσεις ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αντιμετωπίζει ακόμα και ίδια προβλήματα με σένα, αλλά τα αντιμετωπίζει με τόσο διαφορετικό τρόπο που και οι δύο μπορεί να οδηγηθείτε σε τελείως διαφορετικά αποτελέσματα.
Οπότε, όταν προσπαθείς να βοηθήσεις κάποιον άνθρωπο, πρέπει να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, ότι μιλάς σε κάποιον άλλον κι όχι σε έναν καθρέφτη.
Δεν είναι λογικό να θεωρείς δεδομένο πως θα δεχτεί τον τρόπο σκέψης σου , επειδή σε σένα μοιάζει σωστός. Έτσι κι αλλιώς, κανένας ενήλικας δεν μπορεί να πάρει απόφαση για κάποιον άλλον ενήλικα , αλλά ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του.
Δεν μπορείς να σώσεις τους ανθρώπους από μονοπάτια που θεωρείς εσύ ότι οδηγούν στον γκρεμό.
Δεν μπορείς να εγκαταλείπεις ανθρώπους επειδή δεν σε άκουσαν και προχώρησαν προς τα εκεί που ήθελαν.
Μπορείς απλά να τους αγαπάς.
Να είσαι εκεί, όχι για να τους πεις ''στα'λεγα'' , εκτός κι αν περιορίζεται στα πλαίσια της καζούρας.
Επομένως, όταν αγαπάς έναν άνθρωπο τον αγαπάς στο σύνολό του.
Και το σύνολό του περιλαμβάνει τις επιλογές του και τις αποφάσεις του. Αυτές που δημιούργησε με το δικό του μυαλό. Ένα μυαλό που υπακούει σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Σε ένα προσωπικό παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Δεν μπορείς να σώσεις έναν άνθρωπο.
Μπορεί να προσπαθήσεις και ίσως να τα καταφέρεις. Αλλά και πάλι αυτό θα γίνει γιατί ο άλλος συμφώνει κατά βάθος με τον δικό σου τρόπο σκέψης.
Μπορεί να προσπαθήσεις και να μην τα καταφέρεις.
Και τότε απλά θα συνεχίσεις να τους αγαπάς.
Το αν ένα μονοπάτι οδηγεί στον γκρεμό ή στον παράδεισο είναι υποκειμενικό.
Αλλά φαντάζομαι ούτε εσύ θα ήθελες να σε εγκαταλείψουν για την ύπαρξη υποκειμενικότητας στα πράγματα.
Ύστερα από πολλά χρόνια, μια μέρα θα ξυπνήσεις και θα συνειδητοποιήσεις ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αντιμετωπίζει ακόμα και ίδια προβλήματα με σένα, αλλά τα αντιμετωπίζει με τόσο διαφορετικό τρόπο που και οι δύο μπορεί να οδηγηθείτε σε τελείως διαφορετικά αποτελέσματα.
Οπότε, όταν προσπαθείς να βοηθήσεις κάποιον άνθρωπο, πρέπει να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, ότι μιλάς σε κάποιον άλλον κι όχι σε έναν καθρέφτη.
Δεν είναι λογικό να θεωρείς δεδομένο πως θα δεχτεί τον τρόπο σκέψης σου , επειδή σε σένα μοιάζει σωστός. Έτσι κι αλλιώς, κανένας ενήλικας δεν μπορεί να πάρει απόφαση για κάποιον άλλον ενήλικα , αλλά ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του.
Δεν μπορείς να σώσεις τους ανθρώπους από μονοπάτια που θεωρείς εσύ ότι οδηγούν στον γκρεμό.
Δεν μπορείς να εγκαταλείπεις ανθρώπους επειδή δεν σε άκουσαν και προχώρησαν προς τα εκεί που ήθελαν.
Μπορείς απλά να τους αγαπάς.
Να είσαι εκεί, όχι για να τους πεις ''στα'λεγα'' , εκτός κι αν περιορίζεται στα πλαίσια της καζούρας.
Επομένως, όταν αγαπάς έναν άνθρωπο τον αγαπάς στο σύνολό του.
Και το σύνολό του περιλαμβάνει τις επιλογές του και τις αποφάσεις του. Αυτές που δημιούργησε με το δικό του μυαλό. Ένα μυαλό που υπακούει σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Σε ένα προσωπικό παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Δεν μπορείς να σώσεις έναν άνθρωπο.
Μπορεί να προσπαθήσεις και ίσως να τα καταφέρεις. Αλλά και πάλι αυτό θα γίνει γιατί ο άλλος συμφώνει κατά βάθος με τον δικό σου τρόπο σκέψης.
Μπορεί να προσπαθήσεις και να μην τα καταφέρεις.
Και τότε απλά θα συνεχίσεις να τους αγαπάς.
Το αν ένα μονοπάτι οδηγεί στον γκρεμό ή στον παράδεισο είναι υποκειμενικό.
Αλλά φαντάζομαι ούτε εσύ θα ήθελες να σε εγκαταλείψουν για την ύπαρξη υποκειμενικότητας στα πράγματα.