Το καρντιά πονάει όταν πζηλώνει.

Κάπου διάβασα ότι αλλάζουμε φίλους κάθε 7 χρόνια. Δεν έδωσα και πολύ σημασία αλλά έχει βάση αυτό που λέει. Μπορεί η απόσταση να μην είναι η πραγματική αιτία για να διαλυθεί μια σχέση, αλλά η απόσταση μπορεί να αποτελέσει βαρύ πλήγμα. Αλλάζουμε τόπους, συνήθειες , προτεραιότητες. Κάπου εκεί συναντιόμαστε με αγνώστους και γινόμαστε γνωστοί.
Άλλους τους βρήκες στο σχολείο και μοιραστήκατε το θρανίο.
Άλλους τους βρήκες μέσω γνωστών και μοιραστήκατε μυστικά.
Άλλους τους βρήκες στο Πανεπιστήμιο και μοιραστήκατε εμπειρίες.
Άλλους τους βρήκες στη δουλειά και μοιραστήκατε τα νεύρα για το αφεντικό.
Και οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται, όπως πας και έρχεσαι κι εσύ.
Και θέλει δύναμη , θέληση και πολύ προσπάθεια να ''βρεθείς'' με έναν άνθρωπο.
Όταν τα πράγματα στη ζωή σου αλλάζουν, όταν τα πράγματα στη ζωή του αλλάζουν, τότε πρέπει να παλέψεις.
Γιατί άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Έρχονται και φεύγουν.
Παίρνουμε και δίνουμε. Ξεχνάμε και θυμόμαστε. Ερωτευόμαστε και ξε-ερωτευόμαστε.
Μα κάθε τόσο χάνουμε κι από έναν.
Είτε γιατί το θέλησε ο άλλος, είτε γιατί το θέλησες εσύ, είτε γιατί το θελήσατε και οι δυο.
Αλλά, θα υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σου που θα είναι αναντικατάστατοι.
Κι αυτούς τους αναντικατάστατους θα τους κρατήσεις με νύχια και με δόντια.
Και οι άνθρωποι φεύγουν κι εμείς δεν αντιδράμε, μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι κι η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει.Αλλά από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε. Η απώλεια θα μπορούσε να ναι κούνια μας. Και τα χρόνια περνάνε. ΄Ωσπου κάτι τελειώνει.
Και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Και το story επαναλαμβάνεται.
Το κακό είναι να εκμεταλλεύεσαι την απόσταση που δημιουργείται για να αφήσεις πίσω σου ανθρώπους. Για να ξεχάσεις. Για να φερθείς σαν έναν παιδί που παράτησε το παλιό του παιχνίδι γιατί του αγόρασαν ένα καινούριο,καλύτερο και πιο εξελιγμένο.Αυτό είναι το χειρότερο.Να ξεχνάς.

Αλλά η ζωή συνεχίζεται..