Έχεις φαντασία;

Από μικρός ήθελες την επιβεβαίωση από κάποιον μεγαλύτερο.
Ίσως το δάσκαλο, ίσως τη μάνα, ίσως το θείο.
Αργότερα μπορεί να ήταν ένας φίλος. Ένας γνωστός.
Ήθελες κάποιον να σου δώσει το οκ, το πράσινο φως για να συνεχίσεις.
Μόλις ήθελες να κάνεις κάτι έπρεπε να έχεις και τη σύμφωνη γνώμη κάποιου άλλου για να προχωρήσεις. 
Όχι σαν δεύτερη γνώμη. 
Πολλές φορές, το αν θα έκανες κάτι ή όχι κρεμόταν από τα χείλη κάποιου άλλου.
Και μεγαλώνεις και μεγαλώνεις και καμιά φορά βλέπεις ότι ακόμα και τις ελευθερίες που δικαιούσαι τις διώχνεις μόνος σου.
Ενώ έχεις την ικανότητα να αποφασίζεις και το μυαλό να κρίνεις (δεδομένου ότι δεν είσαι 4 χρονών) ακόμα πρέπει να υπάρξει κάποιος να σου αφαιρέσει τις ανασφάλειες και όλο το βάρος που προσδίδει μια απόφαση για να νιώθεις καλύτερα.
Κι αυτό γιατί μάλλον δεν είσαι και πολύ εξοικειωμένος με το να κάνεις και λάθη εκτός από σωστά και να ζεις με αυτά ή καλύτερα δεν είσαι εξοικειωμένος με το να υποστηρίζεις τις επιλογές σου ό,τι αποτέλεσμα και να φέρουν
Οπότε θέλεις έναν συνήγορο, έναν μάρτυρα, έναν αποδιοπομπαίο τράγο που δεν θα τον κατηγορήσεις κυριολεκτικά, απλά στο μυαλό σου θα τοn θεωρήσεις συνυπεύθυνο του λάθους σου, γιατί λάθος μοιρασμένο..μισό λάθος.

Ήταν κάτι δασκάλες κάποτε που ενώ ζωγράφιζε το παιδί του έλεγαν να προσέχει να μη βγει εκτός από τα περιθώρια. Άλλες του έλεγαν να χρησιμοποιεί μόνο άσπρο μαύρο. Άλλες να κάνει τον κύκλο με διαβήτη.Αλλά η ζωή είναι αφηρημένο σχέδιο. Κι αν εγώ θέλω να κάνω τοn ήλιο πράσινο αντί για κίτρινο και το γρασίδι ροζ αντί για πράσινο, θα το κάνω. Και δεν θα σε ρωτήσω. Ούτε εσένα που δεν βγαίνεις ποτέ εκτός από τα περιθώρια, ούτε εσένα που χρησιμοποιείς μόνο άσπρο και μαύρο, ούτε εσένα που κάνεις τον ήλιο πάντα κίτρινο και το γρασίδι πράσινο, ούτε εσένα που κάνεις τον κύκλο πάντα με διαβήτη για να είναι τέλειος και ολοστρόγγυλος.

Άλλο επιβράβευση, άλλο επιβεβαίωση, άλλο περιορισμός.


Δημοφιλείς αναρτήσεις