''Aχ, μωρέ, είσαι λίγο μαλάκας''

Όμορφοι άνθρωποι. Κρυμμένοι πίσω απ΄τις μάσκες που αγόρασαν.

Μοναδικές προσωπικότητες, μοναδικές ψυχές.

Ξεχωριστοί.

Μικρά αστέρια τσουβαλιασμένα ανάμεσα σε αντικείμενα για απόσυρση.

Δεν ταιριάζετε σου λέω και τα λοιπά.

Αποξενωμένοι, αποτραβηγμένοι, απλά μακριά.

Άνθρωποι ικανοί να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Άνθρωποι ικανοί να ερωτευτούν. Να ζήσουν. Να προσφέρουν.

Καρδιές ζεστές με συναισθήματα.

Που πονάνε, που ελπίζουν ,που φοβούνται, που γελάνε, που κλαίνε.

Που αναζητούν την αγκαλιά και το φιλί.

Που νιώθουν.

Φυλακισμένοι σε μια κοινωνία που δημιουργεί στερεότυπα για να αυτοκαταστραφεί μετά από αυτά.

Θυμωμένοι, αδιάφοροι, κενοί, επαναστάτες. Αναλόγως τα όριά τους.

Κάποιοι με αντοχές για να παλέψουν, άλλοι με χαμένες ελπίδες από αγώνες χρόνων.

Άνθρωποι.

Απλά, άνθρωποι.

Κι εσύ, κι εμείς ,εκεί...έτοιμοι με το όπλο στο χέρι να τους χτυπήσουμε,να τους διώξουμε, να τους περιφρονήσουμε.

Και φτύνεις τις εικόνες που δείχνουν εκείνα τα ''αποβράσματα της κοινωνίας'' όπως λες, που κάποτε ήθελαν να εξαφανίσουν κάτι κατώτερες για εκείνους φυλές.

Να χτίσουν ένα κόσμο με την τελειότητα όπως εκείνοι τη θεωρούν.

Ενώ μέσα σου κι εσύ κρύβεις έναν μικρό τέτοιο δικτάτορα.

Μια κοινωνία με στερεότυπα, με λανθασμένα πρότυπα, με προκαταλήψεις, με φόβους. 

Την κοινωνία των άκρων.

Έτοιμη να κόψει το κλαδί που προεξέχει για να μη χαλάσει το image της.

Υποκριτή άνθρωπε.

Τέτοιος είσαι ,τέτοιοι είμαστε.

Μα πριν βιαστείς να κρίνεις, φρόντισε να βεβαιωθείς πως εσύ είσαι τέλειος.