Χρυσή τομή

Πάντα θα καίει εκείνο το κερί

μόνο για να φωτίζει τα μονοπάτια που δεν πήρες

εκείνες τις στιγμές που έπρεπε να στρίψεις

μα έμεινες στην ευθεία και κοίταζες μπροστά

Σε εκείνα τα χαμόγελα, τα αληθινά τα ψεύτικα

Σε εκείνο το βλέμμα των ματιών το χαμογελαστό

Δέσμιος για χρόνια σε ένα λαβύρινθο απραξίας

Να ζήσω ή να πεθάνω, να χαθώ ή να σωθώ

Να βάλω μια τελεία ή να κατέβω στην επόμενη γραμμή να γράψω πάλι;

Μέσα σε άψυχο παραμύθι θα κοιμάσαι

μ'όλα εκείνα που δεν πρόλαβες να πεις, δεν ήξερες να κάνεις

και θα στοιχειώνει κάποια βράδια σκοτεινά

και θα χτυπάει την καρδιά, το μυαλό, τη ψυχή

Μα πιο πολύ θα χτυπάει το κουδουνάκι της συνείδησης

εκείνης της φωνής που δεν ησυχάζει ποτέ

ούτε κοιμάται, ούτε ξυπνά

μονάχα ζει σε μια γωνιά και ξεπετάγεται μπροστά

εκείνα τα λεπτά που συναντά αδυναμίες και κουρασμένα σώματα

Ήχους, μυρωδιές κι αρώματα

περίεργες μουσικές, αισθαντικές και μη

σ' ένα καλάθι αναμνήσεων τυλιγμένα με μοβ κορδέλα

Δραματικά και τραγικά και απίστευτα ιδανικά

όλα τα όνειρα που έκανες μια νύχτα

Επιθυμίες, ελπίδες κι όνειρα

στάχτες από μια λάβα που δεν έσβησε και δεν θα σβήσει ποτέ

Και τώρα εδώ να κλαις και να φωνάζεις

για κείνα που βίαια σου πήραν απ'τα χέρια

Να ρίχνεις βλέμματα νεκρά απ'τα δάκρυα

μπας και γεμίσεις του μυαλού σου το κενό

Για μια ζωή που ποτέ δεν έζησες και ποτέ δεν θα ζήσεις

μνημόσυνο αγάπης και στοργής

με τα χρόνια να περνάνε χωρίς να γυρνάνε

και το ρολόι ποτέ σταματημένο, να τρέχει σαν τρελό

Κι αν είναι η ζωή να σου δώσει πίσω ό,τι χρωστάει

χωρίς φθηνό ρεαλισμό και ψυχρές καταστάσεις

τότε καλώς να τα δεχτείς τα δώρα

Τίποτα άλλο μην πεις και τίποτα μην γράψεις

καιρός είναι να πράξεις αυτά που εσύ μπορείς

δίχως ακραίες καταστάσεις θα είναι ήρεμη η ζωή

μα ποιος σου είπε ότι είσαι ήρεμη εσύ;