15 Ιουλίου
Λίγο ήθελα και θα έκλεινα ένα μήνα μακριά σας.
Λίγο οι διακοπές, λίγο η απουσία ερεθισμάτων και έμπνευσης...έμεινα μακριά σας.
Εξάλλου, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου στο καινούριο blog να προσπαθώ να μιλάω μόνο όταν έχω όντως να πω κάτι.
Το λοιπόν.
Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν πολύ. Πάρα πολύ. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Καθοριστική. Μπήκα στη διαδικασία να προγραμματίσω ξανά έντονα τη ζωή. Μετά θυμήθηκα ότι σχεδόν ποτέ δεν πετυχαίνουν τα προγράμματα μου. Αντίο προγράμματα.
Μερικές φορές κολλάμε στο μπαμπούλα στην ντουλάπα, στο πνεύμα της νεκρής γιαγιάς, στο δαίμονα του σκότους και ξεχνάμε ένα φάντασμα που είναι πιο δυνατό, ανατριχιαστικό και επώδυνο από κάθε παραφυσικό-μεταφυσικό-κτλ γεγονός.Το φάντασμα του παρελθόντος.
Η δύναμή του; Ανεξέλεγκτη. Ικανή να σε δέσει και να σε ρίξει σε μια δίνη που δύσκολα βγαίνεις.
Η πηγή του; Εσύ ο ίδιος, κι όπως έχουμε ξαναπεί πώς να τρέξεις μακριά από κάτι που βρίσκεται μέσα σου;
Κι όμως το φάντασμα του παρελθόντος είναι εκεί και θα είναι εκεί θέλεις δε θέλεις για όλη σου τη ζωή. Γιατί το παρελθόν, είναι μέρος της ζωής σου. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό και στην τελική δεν πρέπει. Μπορείς όμως να φύγεις από αυτό. Όσο και να αναπολείς στιγμές, όσο και να κάνεις σενάρια, όσο και να φαντάζεσαι αμερικάνικες ταινίες με πρωταγωνιστή εσένα, ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όσο εσύ είσαι απασχολημένος κάνοντας σχέδια.
Ό,τι έγινε έγινε και δεν ξαναγυρίζει. Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες είμαστε όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Το τσουβάλι που σου λέει να κοιτάς μπροστά , γιατί η ζωή σου είναι μπροστά και δεν ξέρεις τι σου φέρνει. Κι αν φτιάχνεις χέρια με το μυαλό σου που σε κρατάνε πίσω κόψ'τα τώρα-κόψ'τα χθες ,γιατί τα μάτια σου κοιτάνε μπροστά και πρέπει να κοιτάνε μπροστά.
Ο χρόνος σου τελείωσε, η υπομονή σου τελείωσε, οι αναμνήσεις ξεθώριασαν.
Κι αν κάνεις σχέδια για να ξαναχρωματίσεις ίδιους πίνακες ξέχασέ τα τώρα.
Πάρε λευκές κόλλες, καινούρια χρώματα και νιώσε ελεύθερος.
Νομίζω πως ο χρόνος που αφιέρωσες στον εαυτό σου για να απαντήσεις σε 'γιατί' και σε 'αν' είναι υπεραρκετός. Φαντάζομαι κατάλαβες πια πως απαντήσεις δεν θα βρεις για πράγματα αόριστα.
Ξέχνα τα παλιά σωστά, τα παλιά λάθη. Κάνε καινούρια. Ήρθε η ώρα.
Φαντάσου πως κάθε επίτευγμα στη ζωή είναι ένα κάστρο που χτίζεις στην άμμο.
Κάποια είναι πολύ γερά, κρατάνε για πολύ καιρό.
Κάποια δεν είναι τόσο γερά, φοβάσαι μήπως γκρεμιστούν από στιγμή σε στιγμή.
Κάποια είναι τόσο κακοφτιαγμένα που πέφτουν κατευθείαν.
Τα πολύ γερά σου δείχνουν ποια είναι εκείνα τα υλικά που προσφέρουν αντοχή και τα κακοφτιαγμένα σου δείχνουν τα υλικά που είναι σκάρτα, έτσι ώστε να μην τα χρησιμοποιήσεις ξανά.
Και ω!! Κοίτα να δεις πόσο απέραντη είναι η παραλία σου και πόσα κάστρα μπορείς να φτιάξεις ακόμα. Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία για να χτίσεις ένα καινούριο κάστρο.
Μικρό, μεγάλο, γερό, κακοφτιαγμένο.
Χτίσε. Χτίσε όσο μπορείς. Χτίσε σαν να μην υπάρχει αύριο. Χτίσε για σένα, όχι για να αποδείξεις κάτι. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν.
Χτίσε με την ευτυχία, τη χαρά και την ανεμελιά που χτίζει ένα 6χρονο στην παραλία.
Και για όνομα του Θεού, χτίσε τα κάστρα ΟΠΩΣ ΘΕΣ ΕΣΥ. ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ Η ΠΑΡΑΛΙΑ.
ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου