Η αβάσταχτη ελαφρότητα της αλήθειας
Η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια μας.Πάντοτε μπροστά στα μάτια μας.
Αλλά καμιά φορά αρνούμαστε πεισματικά να την κοιτάξουμε.
Ίσως είναι θέμα δύναμης κι αδυναμίας, ίσως θέμα ωριμότητας κι ανωριμότητας.
Ίσως δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε αυτά που κουβαλάει μαζί της μια αλήθεια.
Γιατί το ψέμα έχει αρχή και τέλος. Όσο και να το τραβήξεις έρχεται κάποια στιγμή και χτυπάει σε αδιέξοδο το οποίο έχει χτιστεί απ'την αλήθεια.
Ενώ η αλήθεια είναι ποτάμι. Δημιουργείται από μικρότερα ποταμάκια και καταλήγει να κάνει νέες διακλαδώσεις. Χωρίς να χτυπάει σε κάνενα αδιέξοδο. Εμπόδια βρίσκει πολλά μα πάντα τα ξεπερνάει, αργά ή γρήγορα.
Όσο δύσκολο και να είναι όμως, κάποια στιγμή πρέπει να τα ανοίξεις τα μάτια σου και να την αντιμετωπίσεις.
Μου θυμίζεις τα μικρά παιδιά που νομίζουν ότι κάτι είδαν στο σκοτάδι, φτιάχνουν σενάρια με το μυαλό τους, κλείνουν τα μάτια τους και σκεπάζονται μέχρι πάνω και περιμένουν να ξημερώσει.
Μα εσύ δεν είσαι μικρό παιδί. Εσύ πρέπει να ανοίξεις το φως και να δεις επιτέλους και μόνος σου ότι αυτά που έφτιαξες με το μυαλό σου δεν υπάρχουν. Ούτε μάγισσες, ούτε φαντάσματα, ούτε σκιές, ούτε τίποτα. Όλα ήταν δημιούργημα μιας καλπάζουσας φαντασίας.
Καλή κι η φαντασία, αρκεί να διοχετεύεται στη σωστή κατεύθυνση. Στο θέατρο, στον κινηματογράφο. Εκεί ανήκει η φαντασία. Και στο μυαλό των μικρών παιδιών.
Μα εσύ δεν είσαι μικρό παιδί.
Το ξέρω πως είναι δύσκολο. Το ξέρω πως φοβάσαι. Το ξέρω πως νιώθεις ότι δεν έχεις αυτή τη δύναμη μέσα σου και πως δεν θα την αποκτήσεις ποτέ. Ξέρω όμως ότι δεν έχεις και άλλη επιλογή. Ή θα κάνεις αυτό το άλμα ή θα παραμείνεις εγκλωβισμένος στα παιδικά σου παπούτσια. Μπορεί να είναι τα αγαπημένα σου, αλλά σε στενεύουν δεν το βλέπεις; Δεν το νιώθεις; Δεν πονάς;
Δεν είναι αναποφασιστικότητα.
Είναι φόβος.
Και στην τελική, ποια είναι η απειλή;
Αλλά καμιά φορά αρνούμαστε πεισματικά να την κοιτάξουμε.
Ίσως είναι θέμα δύναμης κι αδυναμίας, ίσως θέμα ωριμότητας κι ανωριμότητας.
Ίσως δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε αυτά που κουβαλάει μαζί της μια αλήθεια.
Γιατί το ψέμα έχει αρχή και τέλος. Όσο και να το τραβήξεις έρχεται κάποια στιγμή και χτυπάει σε αδιέξοδο το οποίο έχει χτιστεί απ'την αλήθεια.
Ενώ η αλήθεια είναι ποτάμι. Δημιουργείται από μικρότερα ποταμάκια και καταλήγει να κάνει νέες διακλαδώσεις. Χωρίς να χτυπάει σε κάνενα αδιέξοδο. Εμπόδια βρίσκει πολλά μα πάντα τα ξεπερνάει, αργά ή γρήγορα.
Όσο δύσκολο και να είναι όμως, κάποια στιγμή πρέπει να τα ανοίξεις τα μάτια σου και να την αντιμετωπίσεις.
Μου θυμίζεις τα μικρά παιδιά που νομίζουν ότι κάτι είδαν στο σκοτάδι, φτιάχνουν σενάρια με το μυαλό τους, κλείνουν τα μάτια τους και σκεπάζονται μέχρι πάνω και περιμένουν να ξημερώσει.
Μα εσύ δεν είσαι μικρό παιδί. Εσύ πρέπει να ανοίξεις το φως και να δεις επιτέλους και μόνος σου ότι αυτά που έφτιαξες με το μυαλό σου δεν υπάρχουν. Ούτε μάγισσες, ούτε φαντάσματα, ούτε σκιές, ούτε τίποτα. Όλα ήταν δημιούργημα μιας καλπάζουσας φαντασίας.
Καλή κι η φαντασία, αρκεί να διοχετεύεται στη σωστή κατεύθυνση. Στο θέατρο, στον κινηματογράφο. Εκεί ανήκει η φαντασία. Και στο μυαλό των μικρών παιδιών.
Μα εσύ δεν είσαι μικρό παιδί.
Το ξέρω πως είναι δύσκολο. Το ξέρω πως φοβάσαι. Το ξέρω πως νιώθεις ότι δεν έχεις αυτή τη δύναμη μέσα σου και πως δεν θα την αποκτήσεις ποτέ. Ξέρω όμως ότι δεν έχεις και άλλη επιλογή. Ή θα κάνεις αυτό το άλμα ή θα παραμείνεις εγκλωβισμένος στα παιδικά σου παπούτσια. Μπορεί να είναι τα αγαπημένα σου, αλλά σε στενεύουν δεν το βλέπεις; Δεν το νιώθεις; Δεν πονάς;
Δεν είναι αναποφασιστικότητα.
Είναι φόβος.
Και στην τελική, ποια είναι η απειλή;