Ώρες ώρες

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή να μου λένε το γνωστό ''φάε το φαί σου γιατί τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε''
Μέχρι μια ηλικία έπιανε.
Μετά από κάποια ηλικία όμως αρχίζεις και κατοχυρώνεις κάποια δεδομένα.
Ξεκινάς με τα δεδομένα αγαθά και συνεχίζεις με τους δεδομένους ανθρώπους.
Έτσι δεν θεωρείς τρομερό το φαί που τρως κάθε μέρα, γιατί είναι δεδομένο.
Και το δεδομένο δεν περιλαμβάνει κάποιον ενθουσιασμό ή κάποια συγκίνηση.
Γυρνάς κάθε μέρα σπίτι και δεν νιώθεις χαρούμενος γι'αυτό γιατί το να έχεις σπίτι είναι δεδομένο.
Κάποια στιγμή κιόλας στη ζωή σου πληγώνεις και κάποιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή σου γιατί το θεωρείς δεδομένο.
Και τα δεδομένα δεν τα εκτιμάς. Ούτε παλεύεις για να κρατήσεις αφού τα έχεις.
Κι άμα τα χάσεις κλωνίζεσαι γιατί δεν περίμενες ποτέ να συμβεί αυτό.
Κι ανάλογα με το δεδομένα σου ορίζεις και τι έχει σημασία για σένα.
Αν το φαγητό σου είναι δεδομένο, τότε δεν είναι καθημερινό σου πρόβλημα.
Αν είσαι υγιής, τότε είσαι σίγουρος πως την επόμενη μέρα θα ξυπνήσεις.
Αν έχεις ανθρώπους να σε αγαπάνε, τότε δεν νιώθεις τόσο μόνος.
Το κακό βέβαια όταν δεν εκτιμάς τα δεδομένα σου, που για άλλους είναι ζητούμενα, ασχολείσαι με κάτι άλλο, γιατί πάντα εμείς οι άνθρωποι πρέπει με κάτι να στραβώνουμε.
Οπότε μπορεί να έχεις φαγητό, αλλά μπορεί να πετάξεις το πιάτο κάτω επειδή έχασε η ομάδα και νευρίασες.
Μπορεί να έχεις την υγειά σου, αλλά εν γνώσει σου την ρισκάρεις με πολλούς τρόπους.
Μπορεί να έχεις ανθρώπους να σε αγαπάνε, αλλά δεν διστάζεις να τους φερθείς με τον χειρότερο τρόπο.
Κι αυτές τις σκέψεις τις έχεις κάνει κι εσύ αλλά κι εγώ λίγες φορές.
Συνήθως μετά από κάποια ταινία. Μετά από ένα τηλεοπτικό σποτ για ευπαθείς ομάδες.. και άλλα τέτοια.
Κρατάνε από 5 λεπτά μέχρι 1 μέρα το πολύ.
Και μετά;
Και μετά τα ίδια.
Και μετά κολλάμε στις λεπτομέρειες πάλι.
Βέβαια για τον καθένα το πρόβλημά του είναι το πιο σημαντικό. Πρέπει να το σεβαστούμε.
Επίσης όπως είπα, ανάλογα με τα δεδομένα μας , καθορίζουμε και τι είναι πιο σημαντικό για μας.

Αλλά ρε γαμώτο...τι μαλάκες που είμαστε ώρες ώρες;