Κολυμπάμε, κολυμπάμε...

Τι σου είναι αυτό το μυαλό τελικά ε
Εκεί που προχωράει, πάει και κολλάει και να το ξεκολλήσεις δεν μπορείς.
Κολλάει σε εκείνες τις καταστάσεις
Τις περίεργες, τις πολύπλοκες, τις δύσκολες
Καμιά φορά δεν σε κρατάει μόνο στάσιμο, σε πάει και πίσω
Το άτιμο το μυαλό
Άλλοτε λες του χεις πάρει τον αέρα, το ελέγχεις, το διατάζεις
Άλλοτε είσαι ο δούλος
Κι αν γίνεις δούλος του , δύσκολα θα σε αφήσει να του ξαναπάρεις τον αέρα
Κι αν τ'αφήσεις να σε κουμαντάρει, τότε σε πάει όλο και πιο βαθιά
Καμιά φορά πιάνεις και πάτο
Καμιά φορά προλαβαίνεις να παλέψεις για να βγεις στην επιφάνεια πιο νωρίς
Γιατί θα βγεις στην επιφάνεια, το πιστεύω
Εκτός κι αν είσαι μέσα σε εκείνο το ποσοστό που δεν τα καταφέρνει
Αλλά δεν το πιστεύω
Εγώ πιστεύω ότι βγαίνεις στην επιφάνεια αργά ή γρήγορα
Αρκεί να το θες
Γιατί είμαστε και άνθρωποι
Κι εμείς οι άνθρωποι ζούμε στη στεριά, δεν ζούμε σε κανέναν πάτο καμιάς θάλασσας
Γι'αυτό και πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα κολυμπάς με όλη σου τη δύναμη για να φτάσεις στην επιφάνεια
Λίγο το αίσθημα της επιβίωσης, λίγο ο μηχανισμός αυτοίασης, λίγο ο προσωπικός σου γιατρός: ο χρόνος
Αλλά... τι σου είναι αυτό το μυαλό;
Εκεί που προχωράει, πάει και κολλάει και να το ξεκολλήσεις δεν μπορείς.