Έτσι για την αλλαγή!

[Μεγάλη ανάρτηση-Ψυχολογοανάρτηση]

Θεωρώ πως μία από τις μεγαλύτερες μάχες που έχουμε να δώσουμε με τον εαυτό μας είναι η αποδοχή της μη ύπαρξης τελειότητας.
Γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι είναι τέλειοι και ζουν στη δική τους πλάνη, άνθρωποι που  έχουν αποδεχθεί την πραγματικότητα και τον εαυτό τους ως έχει και άνθρωποι που αδυνατούν να την αποδεχθούν και παλεύουν να φτάσουν το άφταστο.

Λέω να μιλήσω για την τρίτη κατηγορία. Τους τελειομανείς.
Βασικά υπάρχουν δύο είδη τελειομανίας.
Η μία είναι αυτή που λειτουργεί βοηθητικά, σε σπρώχνει να πας πιο ψηλά και να γίνεις καλύτερος.
Η άλλη είναι σκοτεινή και ύπουλη ψυχαναγκαστική ανάγκη που όχι μόνο δεν σε ωθεί στη βελτίωση αλλά σε βυθίζει όλο και πιο πολύ.

Αυτή λοιπόν η άλλη η σκοτεινή και ύπουλη κατάσταση είναι μεγάλος αντίπαλος για πολλούς.

[Πώς λειτουργεί το μυαλό τους λοιπόν.]
Βάζουν έναν στόχο, ο οποίος κατά γενική ομολογία είναι ακατόρθωτος. Όπως για παράδειγμα, να μάθουν να μιλάνε άπταιστα κινέζικα σε τρεις βδομάδες. Περνούν , λοιπόν, αυτές οι τρεις βδομάδες και όπως είναι φυσικό δεν έχουν καταφέρει να πραγματοποιήσουν το στόχο τους. Αντί ,όμως, να σκεφτούν ότι αυτό είναι λογικό ,διότι σε 3 βδομάδες σαν κινέζος δεν θα μιλάς, αρχίζουν να αισθάνονται μειονεκτικά. Θεωρούν πως είναι άχρηστοι και πως ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τα καταφέρει εκτός από αυτούς. Επιπλέον, δεν δίνουν καμία σημασία στο τι κατάφεραν να μάθουν αυτές τις τρεις βδομάδες και φυσικά δεν επιβραβεύουν τον εαυτό τους, αφού γι'αυτούς οι καταστάσεις είναι όλες άσπρο-μαύρο. Αν δεν είναι τέλειο, δεν είναι τίποτα. Έτσι καταλήγουν να παρατάνε το στόχο τους, να γεμίζουν με αισθήματα κατωτερότητας και να βρίσκονται σε μια συνεχή σύγχυση σχετικά με την αξία του εαυτού τους . Αυτό κλονίζει την αυτοπεποίθησή τους και θεωρούν πως όλοι τους βλέπουν έτσι όπως αυτοί βλέπουν τον εαυτό τους . Σαν άχρηστα ανθρωπάκια που δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα και όλα τ'αφήνουν στη μέση.

Τι παιχνίδια μπορεί να σου παίξει το μυαλό ε;

[Η ταπεινή μου συμβουλή] Το σημαντικό ,λοιπόν, είναι να κατανοήσεις και να δεχτείς πως κάθε πρωτοβουλία,εργασία,ασχολία θέλει το χρόνο της ο οποίος είναι διαφορετικός για τον καθένα μας ξεχωριστά. Θέτουμε στόχους και κάνουμε όνειρα, διαφορετικά η ζωή μας θα ήταν πολύ στάσιμη. Δεν θέτουμε στόχους για να αγχωνόμαστε και να πανικοβαλόμαστε κατά τη διάρκεια της υλοποίησής τους. Για να προσεγγίσεις τον στόχο σου  πρέπει να κάνεις μικρά βήματα. Κάθε φορά που πλησιάζεις ακόμα λίγο τον στόχο σου οφείλεις να επιβραβεύεις τον εαυτό σου κι όχι να συγκλονίζεσαι από το γεγονός ότι δεν έφτασες ακόμα εκεί που θέλεις. Μην βιάζεσαι να απογοητευτείς όταν δεν έχεις κατακτήσει ακόμα την Ιθάκη σου. Εκεί είναι και σε περιμένει. Απλά εσύ μπορείς να πας με βαρκούλα και χρειάζεται να κάνεις κουπί και άλλοι μπορούν να πάνε με ταχύπλοο. Άσε τους άλλους. Μην τους βλέπεις να σε προσπερνάνε και παρατάς το κουπί απογοητευμένος. Αν συνεχίσεις να προσπαθείς σίγουρα κάποια στιγμή θα φτάσεις. Αν κουραστείς στο δρόμο μπορείς απλά να σταματήσεις. Δεν χρειάζεται να τα παρατήσεις και να κινηθείς προς τα πίσω. Η ζωή δεν είναι εύκολη για κανέναν. Ακόμα κι αυτοί, που νομίζουμε ότι τα έχουν όλα, κάτι τους λείπει.

• [Πιστεύω ότι] Υπάρχουν πολλοί γύρω μας που ταλανίζονται από αυτά τα ύπουλα παιχνίδια του μυαλού και απλά δεν το δείχνουν. Είτε γιατί το θεωρούν αδυναμία και φυσικά δεν μπορούν να την αποκαλύψουν σε κανένα γιατί θα νιώθουν πιο άχρηστοι , είτε γιατί βρίσκονται μέσα στη δίνη των προβληματικών αυτών σκέψεων και δεν μπορούν να αντιληφθούν την κατάστασή τους. Ακόμα κι έναν από εσάς ,που διαβάσατε αυτό το κείμενο και σας αντιπροσωπεύει ,να βοήθησα σήμερα θα είμαι πολύ ευτυχισμένη! Θεωρώ πως η καλή ψυχολογία είναι από τα βασικά εφόδια για να καταφέρουμε οτιδήποτε. Καλή ψυχολογία δεν είναι να είμαστε συνεχώς χαρούμενοι και ευτυχισμένοι γιατί και η ευτυχία είναι κάτι σαν την τελειότητα. Δεν υπάρχει. Τουλάχιστον όχι σαν μια διαρκή κατάσταση. Όταν λέω καλή ψυχολογία εννοώ ψυχολογική ηρεμία. Αποδοχή του εαυτού μας, αγάπη προς τον εαυτό μας, επαρκής αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
• [Δήλωση] Επι τη ευκαιρία θέλω να δηλώσω και κάτι άλλο :P Θεωρώ πως τα ψυχολογικά προβλήματα είναι πολύ σημαντικά όπως και τα σωματικά. Η ψυχική υγεία είναι ύψιστο αγαθό. Λυπάμαι που στη χώρα μας και όχι μόνο (γιατί είναι γενικά θέμα νοοτροπίας) ο κόσμος δεν τους δίνει τη σημασία που τους πρέπει και κολλάνε σε όρους όπως τρελός, για δέσιμο , κτλ. Αρκετές φορές βρισκόμαστε σε ψυχολογικά αδιέξοδα τα οποία μας εμποδίζουν να ζήσουμε τη ζωή μας έτσι όπως πρέπει και μας εγκλωβίζουν. Άγχος, απογοήτευση, ενοχικές σκέψεις, πανικός, κτλ. Ας ξεφύγουμε από τις προκαταλήψεις που μετονομάζουν τους ψυχίατρους και τους ψυχολόγους σε τρελογιατρούς. Μακάρι όλοι να είχαν την οικονομική δυνατότητα και γενικά τη δυνατότητα να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό όταν αδυνατούν να λύσουν μόνοι τους τους προβληματισμούς τους κι όταν ο περίγυρος παύει να είναι βοηθητικός. Βέβαια κι αν ακόμα δεν έχουν την δυνατότητα, ίσως η ενασχόληση με το αντικείμενο τους βοηθήσει. Αυτός ήταν κι ο λόγος που έκανα αυτή την ανάρτηση. Διότι σήμερα έτυχε να συζητήσω με κάποιον άνθρωπο που δεν είναι ψυχολόγος αλλά μελετάει ψυχολογία 15 χρόνια και μόνο με τις γνώσεις του μου είπε πράγματα που νόμιζα ότι κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να ξέρει πέρα από εμένα. Κι εγώ έκπληκτη είμαι ακόμα. Αναρωτιέμαι μήπως παρακολουθεί τα τηλεφωνήματα με τη μάνα μου. :P Είναι σαν να έτρωγες παγωτό μέσα σε ένα δωμάτιο ,σε ένα υπόγειο ενός σπιτιού στην Ανταρκτική (ενώ όλοι ξέρουν ότι δεν τρως παγωτά γιατί έτσι τους έχεις πει) και όταν γύρισες Ελλάδα να σου είπε κάποιος ΞΈΡΩ ΌΤΙ ΤΡΩΣ ΠΑΓΩΤΑ. 

Αυτά γενικά. Καμιά άλλη μέρα θα μιλήσω και γι'αυτούς που νομίζουν ότι είναι τέλειοι για να πιάσουμε και το άλλο άκρο. Ίσως πω και καμιά μπούρδα, αλλά δεν πειράζει. Έτσι τα βλέπω εγώ τα πράγματα μέσα απ'τα δικά μου μάτια.

Εξάλλου όπως είπαμε κανείς δεν είναι τέλειος!

Ή μάλλον ένας άνθρωπος είναι τέλειος. Αυτός που δεν κάνει τίποτα. ;)