Πιασάρικος τίτλος για να διαβάσετε τη μεγάλη μου ανάρτηση

Σκεφτόμουν, σκεφτόμουν, σκεφτόμουν γιατί οι σχέσεις* είναι τόσο δύσκολες; (*φιλικές ,ερωτικές)

Και κατέληξα σε διάφορες απαντήσεις.

Μία από αυτές είναι η ανατροφή μας.

Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο καθένας από εμάς έχει μεγαλώσει διαφορετικά.

Είμαστε από διαφορετικές πόλεις που σημαίνει ότι ο καθένας κουβαλάει μια διαφορετική εκδοχή της ελληνικής νοοτροπίας.

Αλλά ακόμα κι αν ζούσαμε στην ίδια πόλη με κάποιον, πάλι είμαστε διαφορετικοί στη συμπεριφορά μας γιατί ο καθένας μας είχε συγκεκριμένους γονείς. Κι όλα αυτά ισχύουν και για τους γονείς μας κ.ο.κ. Οπότε χρόνια τώρα ο ένας μεταλαμπαδεύει στον άλλον τρόπους συμπεριφοράς. Χρόνια τώρα ο μικρός μαθαίνεις από τον μεγαλύτερο τι είναι σωστό και τι λάθος, τι είναι καλό και τι κακό αλλά και ο μεγαλύτερος από τον μικρότερο. Έτσι όλοι μας έχουμε συγκεκριμένες ηθικές αξίες. Άλλες φορές οι δικές μας αξίες μοιάζουν με πολλών άλλων και μπαίνουμε σε μεγαλύτερη κατηγορία ,άλλες φορές δεν μοιάζουν με κανενός και περιθωριοποιούμαστε.

Παρ'όλα αυτά, για εμάς αυτά που πιστεύουμε είναι τα σωστά και συνήθως κάνουμε τα πάντα για να τα υπερασπιστούμε.

Καλούμαστε όμως πολλές φορές να συνάψουμε σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Ανθρώπους που μας μοιάζουν ή ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με εμάς.

Έτσι έρχονται σε σύγκρουση τα πιστεύω μας και ψάχνουμε μανιωδώς να βρούμε μια κοινή γραμμή και να συμβιβαστούμε αν όχι να συμφωνήσουμε.

Η φιλία που χρωματίζεται πιο πολύ από τη λέξη λογική πιο δύσκολα στεριώνει γιατί προσπαθούμε πάρα πολύ ισχυρά να υπερασπίσουμε την προσωπικότητά μας.  Όταν όμως υπάρχει κοινή ανάγκη για την ανάπτυξή της τότε αυτή η ισχύς μειώνεται κι αρχίζουμε να κάνουμε συμβιβασμούς. Όσο περνάει ο καιρός μαθαίνουμε ο ένας τις παραξενιές του άλλους και μπορούμε πια να συμβιώσουμε με αυτές. Ή απλά δεν έχουμε την αντοχή και την υπομονή να μάθουμε τον άλλον οπότε δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να στεριώσουμε τη φιλία μας. Οπότε ή η φιλία βγαίνει αυθόρμητα , ειδικά όταν δυο άτομα μοιάζουν σε πάρα πολλά ή δημιουργείται με δυσκολία αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη για τη δημιουργία της. Παρ'όλα αυτά άπαξ και στεριώσει δύσκολα καταστρέφεται όταν υπάρχει η καλή θέληση από όλες τις πλευρές.

Από την άλλη ένας έρωτας χρωματίζεται πιο πολύ από το συναίσθημα. Βασικά ο έρωτας δεν έχει λογική. Δεν επιλέγεις ποιος θα σου κάνει το κλικ. Γι'αυτό μετά από καιρό μπορεί να τύχει να πούμε ''ερωτεύτηκα το λάθος άτομο''. Γιατί πια δεν τον κοιτάζουμε με βάση το συναίσθημα αλλά τη λογική. Τα συναισθήματά σου σε παρασέρνουν τόσο πολύ που δεν είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη να υπερασπιστείς τα πιστεύω σου. Γιαυτό μπορεί να μπεις στη διαδικασία να πεις πως σου αρέσει η ροκ μουσική σε έναν ροκά που θες κολασμένα ακόμα κι αν δεν την αντέχεις για 2 δευτερόλεπτα. Κι όσο περνάει το συναίσθημα κι έρχεται η λογική , έρχεται και η ανάγκη να υπερασπιστείς την προσωπικότητά σου και τις ανάγκες που τόσο καιρό έκρυβες, γιατί έπρεπε να κερδίσεις τον άλλο. Γι'αυτό αρχικά παρουσιάζουμε στον άλλον το τέλειο ήμισυ με στοιχεία που μπορεί να μην έχουμε. Γι'αυτό αρχικά ο ρομαντισμός είναι διάχυτος και οι πράξεις εξωπραγματικές. Γιατί προσπαθούμε να ''δέσουμε'' τον άλλον. Ώστε τελικά , αργότερα να εμφανίσουμε και τα υπόλοιπα μέρη του εαυτού μας. Κάτι που γίνεται κι από τους δύο γι'αυτό δεν προκαλεί και τόση αναστάτωση. Ίσως η γυναίκα πει ''κάποτε ήσουν ρομαντικός'' ή ο άντρας πει ''κάποτε δεν ήσουν τόσο σπαζαρχίδο'' αλλά μέχρι ένα σημείο υπάρχει μια ισορροπία. Μέχρι που έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις αν αντέχεις αυτόν που έχεις δίπλα σου και έχει ψιλοαλλάξει γιατί τον αγαπάς και τον θες στη ζωή σου ή αποφασίζεις να χωρίσεις για να ξαναγνωρίσεις έναν ρομαντικό και μια μη σπαζαρχίδο ώστε η ιστορία να επαναληφθεί. Γι'αυτό καλό είναι να είσαι απλά ο εαυτός σου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Κι όλα είναι ένας κύκλος. Και για όλα ευθύνεται η διαφορετικότητά μας.

Δύσκολα μπαίνουμε στη θέση του άλλου ουσιαστικά. Συνήθως λέμε ''εγώ δεν θα το έκανα έτσι'' χωρίς να σκεφτούμε, γιατί ο άλλος ''το έκανε έτσι''.

Οπότε τα διαφορετικά που ίσως μας ένωσαν , μετά από καιρό μπορεί να είναι αυτά που θα μας χωρίσουν.

Αλλά μάλλον πρέπει να το αποδεχτούμε. Πως όλοι βγήκαμε από μια διαφορετική μάνα κι από έναν διαφορετικό πατέρα. Όλοι μείναμε σε διαφορετικές πόλεις. Κι αν μείναμε στην ίδια, ο καθένας δέχτηκε διαφορετικά ερεθίσματα. Ποτέ δεν θα βρεις κάποιον ολόιδιο με σένα γιατί η αλλαγή στην προσωπικότητα έρχεται ακόμα κι από μια πληροφορία περισσότερη ή λιγότερη.

Κακώς μπαίνουμε στη διαδικασία να κρίνουμε τη συμπεριφορά των άλλων με βάση τη δική μας ζωή και τις δικές μας επιλογές. Το κάνουμε αυθόρμητα, το κάνουμε ασυναίσθητα. Άλλοτε με κακία, άλλοτε δίχως ίχνος κακίας. Κακώς πάντως που το κάνουμε.

Γιατί πριν γνωρίσουμε κάποιον, αυτός ο κάποιος είχε μια ζωή που εμείς δεν την ξέρουμε και μπορεί να μην την μάθουμε και ποτέ.

Οπότε στην τελική ίσως δεν υπάρχει το έτερον ήμισυ και σε φιλικές και σε ερωτικές σχέσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που ταιριάζουμε λίγο παραπάνω.

Μερικές φορές κιόλας παύουμε να ταιριάζουμε μετά από ένα διάστημα γιατί εμείς αλλάξαμε ή ο άλλος άλλαξε και δεν βρίσκουμε πια αυτή την κοινή γραμμή.

Ο καθένας μας είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Είμαστε λειτουργικοί από μόνοι μας.

Ακόμα και οι κάλτσες που έμειναν αζευγάρωτες μπορούν να συνεχίσουν να είναι λειτουργικές.

Απλά είμαστε όντα που έχουμε ανάγκη την συντροφιά του συνανθρώπου μας. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Γι'αυτό υπάρχουν άτομα με πάρα πολλούς φίλους και άτομα πιο μοναχικά με λιγότερους φίλους ή με έναν ή με κανέναν.

Η συντροφικότητα είναι μια ανάγκη μας. 

Θέλουμε να μοιραζόμαστε τα προβλήματά μας, τη χαρά μας, τα αστεία μας, τις μαλακίες μας. Μέσα από τις σχέσεις μας αποκτούμε περισσότερη αξία.

Ο έρωτας και η αγάπη είναι κι αυτή μια ανάγκη μας. Έτσι είμαστε προγραμματισμένοι. Άλλοι αρκούνται στην αγάπη ενός κι άλλοι ικανοποιούνται μόνο όταν ο έρωτας τους χτυπάει από πολλές μεριές.

Τι να πεις. Τι μπορείς να πεις. Για όλα υπάρχει λόγος, αλλά δεν τον ξέρουμε πάντα.

Όλες μας οι πράξεις έχουν λόγους που συμβαίνουν.

Είτε είναι επειδή νιώθουμε καταπιεσμένοι ή νιώθαμε κάποτε, είτε επειδή πιστεούμε ότι κάνουμε το σωστό με βάση το δικό μας μικρό ή μεγάλο μυαλό, είτε επειδή απλά αυθόρμητα μας βγαίνει να το κάνουμε γιατί έτσι μάθαμε.

Και κάθε μας σχέση μας αλλάζει, όπως είπα και στο προηγούμενο ποστ. Μας αφήνει σημάδια, μας σμιλεύει, μας τροποποιεί την συμπεριφορά. Βλέπουμε πού κάναμε λάθος και προσπαθούμε στην επόμενη σχέση να μην το κάνουμε. Αλλά αυτό δεν είναι πάντα σωστό γιατί ο επόμενος άνθρωπος που θα μπει στη ζωή μας είναι κι αυτός διαφορετικός. Και αυτό που ήταν λάθος στον έναν είναι σωστό στον άλλον.

Και κάπου έχει, επειδή μπλεκόμαστε με τη διαφορετικότητα και κουραζόμαστε να ψάχνουμε ''τι στο διάολο κάνουμε λάθος εμείς'' αποφασίζουμε πως όλοι είναι ίδιοι.

Εσείς θα βάλετε Παντελίδη και θα πείτε ''όλες τσούλες είναι''

Εμείς θα βάλουμε Πάολα και θα πούμε ''όλοι μαλάκες είναι''

Γιατί, ποιος κάθεται τώρα να αναλύσει την διαφορετικότητα του καθενός. Οπότε ας τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι να ησυχάσουμε.

Και να σημειώσω πως όλα τα παραπάνω θα σας συμβούν πάνω από μία φορές γιατί έχουμε μηχανισμό αυτοίασης που λέγεται χρόνος και μετά από ακαθόριστο χρονικό διάστημα είμαστε έτοιμοι για νέες περιπέτειες που ή θα μας οδηγήσουν στο ίδιο αποτέλεσμα ή θα γίνει το θαύμα και θα οδηγηθούμε σε κάτι διαφορετικό και πιο ήρεμο.

Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ αλήθεια.

Γιατί εγώ γεννήθηκα στο ταδε χωριό που το ρεύμα έφτασε όταν ήμουν 9 χρονών.

Ο πατέρας μου είναι ο Χ και η μητέρα μου είναι η Υ.

Διάβασα 3 λιγότερα βιβλία από εσένα και σέρφαρα στο ίντερνετ 3 ώρες παραπάνω από εσένα.

Κάποτε στα 10 μου η δασκάλα μου είπε τη τάδε φράση που με άλλαξε ριζικά και στα 12 μου η φίλη μου Νίτσα μου πήρε την Barbie και από τότε πληγώθηκα πολύ από τη φιλία. Ο Κωστάκης στα 14 μου μου πε πως έχω στραβά δόντια κι από τότε δεν έχω ξαναχαμογελάσει και ο Αγαμέμνονας στα 16 μου αποφάσισε να τα φτιάξει με την Ιοκάστη οπότε οι άντρες είναι λίγο γουρούνια.

Καταλάβατε λοιπόν;