Εγώ! Εγώ! Εγώ το ξέρω!

Από το κενό φτάνουμε στον κορεσμό κι απ’την απάθεια στην υπερανάλυση.

Καμιά φορά αδιαφορούμε για τα γεγονότα που είναι πρώτο θέμα στη ζωή μας κι άλλοτε τα υπεραναλύουμε. Όχι ανάλογα με την πραγματική τους σημασία αλλά ανάλογα με τη δική μας φάση.

‘Περνάω τη φάση μου’

Και τι θα πει αυτό δηλαδή; Ξυπνάς μια μέρα, δεν είσαι καλά κι αποφασίζεις πως θα το αφήσεις να σε φάει; Το ονομάζεις φάση και αυτό ήταν; Έγινε μέρος της ζωή σου;

Περνάς τη φάση σου. Εντάξει. Τη φάση σου ξέρεις να την αποδέχεσαι και την περνάς. Δεν σε βλέπω να αγχώνεσαι για το μέλλον και για το πότε θα τελειώσει. Δίνεις χρόνο. Δέχεσαι πως τώρα δεν έχεις δύναμη να αντιμετωπίσεις τη φάση σου. Την αφήνεις να περπατάει παράλληλα με σένα.

Τις άλλες φάσεις όμως που δεν τις αποδέχτηκες γιατί σε πίεζε το παρελθόν και σε τραβούσε το μέλλον γιατί δεν τις αποδέχεσαι; Γιατί τις ευκαιρίες που έχεις να ζήσεις το παρόν σου τις πετάς σκεπτόμενος υπερβολικά το μέλλον;

‘Τι θα γίνει; Πού πάμε; Πού θα καταλήξουμε; Πώς θα λειτουργήσει όλο αυτό; Σίγουρα δεν θα πετύχει. Δεν θα τα καταφέρω. Δεν θα αντέξω.’’

Ανόητες ερωτήσεις. Ανόητες μελλοντικές ερωτήσεις. Από αυτές που σε πνίγουν και σου θολώνουν το μυαλό.

Ας κάνεις και λάθος. Τι έγινε. Όποιος προσπαθεί μπορεί και να χάσει. Όποιος όμως δεν προσπαθεί έχει ήδη χάσει. Έτσι δε λένε;

Έχουμε γίνει όλοι άψογοι μελλοντολόγοι. Κρίνουμε τους άλλους και τους βγάζουμε σκάρτους εκ των προτέρων δίχως ένα δειγματάκι κακής συμπεριφοράς . Κρίνουμε τις καταστάσεις και τις θεωρούμε τελειωμένες πριν την ώρα τους ακόμα κι αν μπορούν να προσεγγίσουν την τελειότητα . Και μας λένε και ώριμους και έμπειρους και προνοητικούς.

Να τη βράσω την προνοητικότητά σου. Ή προνοείς ή ζεις. Τ’ακούς;

Kι αν ζεις μετά δεν μετανιώνεις. Και λάθος να κάνεις θα την βρεις την άκρη. Δεν ήξερες ότι έκανες λάθος. Θα το ξεπεράσεις πάλι ζώντας.

Ενώ αν προνοείς θα μετανιώσεις κιόλας. Γιατί εσύ πήρες την απόφαση να θεωρήσεις κάτι λάθος. Δεν το έκρινε ο χρόνος. Δεν το έκρινε το αποτέλεσμα. Εσύ το έκρινες πριν καν συμβεί. Μπορείς να ζήσεις εσύ με αυτό το βάρος;

Δεν σου φτάνουν οι ευθύνες που έχεις στο κεφάλι σου, θέλεις και την ευθύνη για λανθασμένη μαντεψιά;

(…μεγάλος αναστεναγμός…)

Μου σπας τα νεύρα εσύ που ‘Ξέρεις!’’

‘’Ξέρω εγώ! Ξέρω τι θα γίνει!’’

Τίποτα ξέρεις.Ξερόλα.Λίτσα Πατέρα. Άση Μπίλιου.

Για πες μου τώρα; Το χεις σπουδάσει το αστρολογικό;

Ας μην οδηγηθείς σε κάτι τέλειο. Ας μην αγγίξεις την κορυφή. Ας είναι και πιο μέτριο. Το μέτριο μπορείς να το δουλέψεις και να το κάνεις καλύτερο και καλύτερο και καλύτερο. Όλα θέλουν δουλειά. Όλα. Όλα τα ωραία πράγματα με κόπο δημιουργούνται. Άλλοι δουλεύουν ένα γλυπτό μήνες για να πετύχουν αυτό που θέλουν. Έχουν υπομονή,επιμονή και θέληση. Εσύ τι θές; Απ’το μηδέν να πας στο 1000 έτσι απλά; Με τόσα νούμερα ανάμεσα; Ε δε γίνεται. Κατάλαβε το. Πάλεψε, προσπάθησε και κάπου θα σε οδηγήσει όλο αυτό. Και μέσα στην προσπάθεια ίσως λυγίσεις , ίσως κουραστείς, ίσως θελήσεις να τα παρατήσεις. Αλλά δώσε μια ευκαιρία στον εαυτό σου να ξεπεράσει τα εμπόδια και τις δυσκολίες. Όταν ήσουν μικρός σου έφερναν το κουτί με την πλαστελίνη και το μυαλό σου κατευθείαν άρπαζε φωτιά. Φανταζόσουν σχέδια, χρώματα, σχήματα. Χαιρόσουν. Αν έφτιαχνες κάτι χαζό γελούσες με τη δημιουργία σου και ξεκινούσες απ’την αρχή. Ενθουσιαζόσουν που θα προσπαθούσες να βγάλεις απ’το το τίποτα το κάτι. Τώρα σου δίνουν την πλαστελίνη και την κοιτάς με απογοήτευση. Πώς θα το φτιάξω τώρα; Και πόσο θα μου πάρει; Και πώς θα τα συνδέσω μεταξύ τους; Και τι θα βγει τελικά στο τέλος; Αν φτιάξεις κάτι χαζό δεν γελάς αλλά απογοητεύεσαι περισσότερο και λες πως δεν θα τα καταφέρεις. Δεν ενθουσιάζεσαι με την προσπάθειά σου. Νομίζεις ότι έχεις το κάτι και θα το καταστρέψεις ακόμα κι αυτό ,φτιάχνοντας ένα τίποτα.

Χαλάρωσε λίγο αδερφέ μου. Χαλάρωσε.

Ζήσε μονάχα τη στιγμή και άσε το μετά. Ένα σωσίβιο η ζωή που ξεφουσκώνει αργά.