Έφαγες; Ήπιες; Ζακέτα φοράς; Έκλασες; Μύρισε;
Το καλοκαίρι γνώρισα μια κοπέλα από την Φινλανδία και είχα μια ευκαιρία να μάθω εκ των έσω πώς λειτουργούν τα πράγματα. Το μεγαλύτερο σοκ το έπαθα όταν μου είπε πως την αντίστοιχη 3η Λυκείου την είχε κάνει στο Μεξικό σε μια οικογένεια , με ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών. Εγώ είχα μείνει να την κοιτάω και φαντάστηκα τον εαυτό μου να συζητάει με τους γονείς μου και να λέμε ότι θα φύγω στα 17 για ένα χρόνο στο Μεξικό. Γελούσα σαν καθυστερημένο μόνη μου για κανένα 10λεπτο.
-Καλά και σε άφησαν σε αυτή την ηλικία να μείνεις 1 χρόνο σε μια ξένη οικογένεια; ρωτάω εγώ καθώς βύζαινα λίγο γάλα ακόμα.
-Ναι, είναι πολύ συνηθισμένο , μου είπε τρώγοντας το μηλαράκι της.
Αργότερα έμαθα πως παράλληλα με τη σχολή δούλευε κιόλας για να βγάζει και τα λεφτά της.
Μου είπε και για κάτι επιδόματα στους φοιτητές , αλλά εγώ τώρα δεν θα αναλύσω τα οικονομικά της χώρας.
Πόσο αυτόνομα παιδιά μεγαλώνουμε; Πόσο σπρώχνουμε τα παιδιά μας να φύγουν από το σπίτι;
Φτάνει η οικονομική κρίση για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα ή μήπως χρόνια τώρα ακόμα κι όταν το λεφτό έτρεχε είχαμε στο λαιμό τους το λουρί ενώ παράλληλα τα κατηγορούσαμε που δεν έκαναν το βήμα να πετάξουν;
Φαντάζομαι πως οι παλαιότερες γενιές βίωσαν κάποιες συγκεκριμένες δυσκολίες κι έτσι έβαλαν στόχο να προστατεύσουν τα πουλάκια τους από κάθε κακό; Είναι όμως αυτή η υπερπροστατευτικότητα εισιτήριο για να επιβιώσεις σε έναν κόσμο που δεν ήταν ποτέ δίκαιος , που δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένος;
Έμαθαν στα παιδιά την απόρριψη;
Έμαθαν στα παιδιά πως τα αγαθά κόποις κτώνται;
Έμαθαν στα παιδιά πως μια αποτυχία είναι μέσα στη ζωή;
Έμαθαν στα παιδιά να ψάχνουν στην αποτυχία και τα δικά τους λάθη για να βελτιωθούν κι όχι μόνο τα λάθη των άλλων και των συνθηκών;
(Έμαθαν στα παιδιά να βάζουν πλυντήριο και να μαγειρεύουν γαμώ το κιαρατό μου;)
Θαρρώ πως έχουμε στα χέρια μας μια κοινωνία υπεργαμάτων νέων που κάνουν τα πάντα σωστά κι όλο φταίει κάποιος άλλος.
Φταίει ο καθηγητής, ο μαλάκας γκόμενος, η κάργια κορασίδα, ο κομπλεξικός δάσκαλος, o παπάρας, ο αγάμητος, η ανοργασμικιά, ο στόκος.
Μη με παρεξηγήσετε. Ξέρω πως σε μια κοινωνία υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά αυτή είναι μια διαπίστωση η οποία δεν μας οδηγεί κάπου γιατί είναι σα να λέμε πως υπάρχουν μήλα στη Θεσσαλονίκη.
Εμείς πού είμαστε σε όλη αυτή την κριτική που κάνουμε για τα πάντα;
Έχουμε ιδέα από ''όχι'' ; από ''μη'' ; ή μας προσφέρθηκαν όλα με μια απλοχεριά που μας έκανε να πιστέψουμε πως η ζωή είναι ένα σουπερμάρκετ; μπαίνεις μέσα και διαλέγεις ό,τι θέλεις από το ράφι.
Ξέρουμε να βάζουμε στόχους και να προσπαθούμε με όλο μας το είναι να τους πετύχουμε ή περιμένουμε συνεχώς κάποιον να μας σώσει από τον τζάμπα κόπο;
Κι όταν κάποιος μας κάνει αρνητική κριτική πώς την διαχειριζόμαστε;
Κι όταν κάποιος μας λέει πως φερθήκαμε λάθος μπαίνουμε στη διαδικασία να ακούσουμε τι κάναμε λάθος από τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου ή βιαζόμαστε να δηλώσουμε στον άλλον ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΠΟΤΕ ΛΑΘΗ ΕΓΩ ΑΡΑ ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΖΗΛΕΥΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΛΕΣ ΑΥΤΟ.
Κι όταν κάποιος δεν μας συμπεριφέρεται όπως πρέπει να συμπεριφέρονται σε μια βασίλισσα κι έναν βασιλιά και δεν μας αγοράζει κι εκείνο το παιχνίδι που θέλουμε;
''ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΦΕΡΕΤΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΑΞΙΖΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΞΙΖΩ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΑΞΙΑ ΕΙΜΑΙ''
Είναι γλυκιά η ελευθερία ρε γαμώτο.
Κι έχει σωστά, λάθη, συνέπειες, δικαιώματα, υποχρεώσεις, ρίσκο.
Έχει το γλυκό ρίσκο της νιότης που πολεμάει τον συντηρητισμό των μεγάλων και γεννάει καινοτομίες.
Κι είναι δικά σου. Δικιά σου ευθύνη κι ας είναι βαριά.
To μάθατε στα παιδιά σας αυτό;
Τους μάθατε την ομορφιά των συναισθημάτων που σε κατακλύζουν όταν καταφέρνεις κάτι μόνος σου; Αυτή τη γλυκιά ικανοποίηση, την ολοκλήρωση, τη δύναμη.
Ή μεγαλώσατε τα παιδιά σας προσπαθώντας να ικανοποιήσετε τα δικά σας απωθημένα;
Η μεγαλώσατε τα παιδιά σας με την έγνοια να μην επαναλάβουν τα λάθη σας;
Μήπως είχατε αυτόν τον διακαή πόθο να γίνουν αλάνθαστα; Μήπως είχατε και έχετε αυτό τον διακαή πόθο να τα προστατεύσετε από κάθε πόνο, από κάθε κακοτοπιά, από κάθε στραβοπάτημα;
Μήπως ο βασιλιάς σας κι η βασίλισσα ζούσαν σε μια φούσκα κυνηγώντας τον άπιαστο ιδανικό κόσμο που φτιάχτηκε στη φαντασία σας;
Τους μάθατε πως να βγαίνουν στην αρένα με τα λιοντάρια ή υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μην αντέξουν ούτε καν τα γιουχαρίσματα της κερκίδας;
Άσε με να ζήσω κύριε Τάκη, κύρια Νίτσα, κυριά Σοφία, κυρια Ελενη, κύρια Μάρω, κυριε Κώστα, κύριε Γιάννη, κύριε Δημήτρη, κυρία Τούλα, κυριε Γιωργο, κύριε Πέτρο, κυρία Φωτεινή, κυρία Σούλα.
Δεν είμαι κτήμα σου.
Δεν είμαι η συνέχειά σου.
Δεν είμαι ο τρόπος για να νικήσεις τον θάνατο.
Δεν είμαι ο τρόπος για να ζήσεις μια 2η ζωή.
Είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος.
Είμαι εγώ.
Κάποτε σου μοιάζω, κάποτε είμαι εντελώς διαφορετικός.
Κάποτε κάνω σωστά, κάποτε κάνω λάθη.
Κάποτε κάνω επιλογές που σε χαροποιούν, κάποτε κάνω επιλογές που σε ταράζουν.
Αγάπα με κι έτσι.
-Καλά και σε άφησαν σε αυτή την ηλικία να μείνεις 1 χρόνο σε μια ξένη οικογένεια; ρωτάω εγώ καθώς βύζαινα λίγο γάλα ακόμα.
-Ναι, είναι πολύ συνηθισμένο , μου είπε τρώγοντας το μηλαράκι της.
Αργότερα έμαθα πως παράλληλα με τη σχολή δούλευε κιόλας για να βγάζει και τα λεφτά της.
Μου είπε και για κάτι επιδόματα στους φοιτητές , αλλά εγώ τώρα δεν θα αναλύσω τα οικονομικά της χώρας.
Πόσο αυτόνομα παιδιά μεγαλώνουμε; Πόσο σπρώχνουμε τα παιδιά μας να φύγουν από το σπίτι;
Φτάνει η οικονομική κρίση για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα ή μήπως χρόνια τώρα ακόμα κι όταν το λεφτό έτρεχε είχαμε στο λαιμό τους το λουρί ενώ παράλληλα τα κατηγορούσαμε που δεν έκαναν το βήμα να πετάξουν;
Φαντάζομαι πως οι παλαιότερες γενιές βίωσαν κάποιες συγκεκριμένες δυσκολίες κι έτσι έβαλαν στόχο να προστατεύσουν τα πουλάκια τους από κάθε κακό; Είναι όμως αυτή η υπερπροστατευτικότητα εισιτήριο για να επιβιώσεις σε έναν κόσμο που δεν ήταν ποτέ δίκαιος , που δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένος;
Έμαθαν στα παιδιά την απόρριψη;
Έμαθαν στα παιδιά πως τα αγαθά κόποις κτώνται;
Έμαθαν στα παιδιά πως μια αποτυχία είναι μέσα στη ζωή;
Έμαθαν στα παιδιά να ψάχνουν στην αποτυχία και τα δικά τους λάθη για να βελτιωθούν κι όχι μόνο τα λάθη των άλλων και των συνθηκών;
(Έμαθαν στα παιδιά να βάζουν πλυντήριο και να μαγειρεύουν γαμώ το κιαρατό μου;)
Θαρρώ πως έχουμε στα χέρια μας μια κοινωνία υπεργαμάτων νέων που κάνουν τα πάντα σωστά κι όλο φταίει κάποιος άλλος.
Φταίει ο καθηγητής, ο μαλάκας γκόμενος, η κάργια κορασίδα, ο κομπλεξικός δάσκαλος, o παπάρας, ο αγάμητος, η ανοργασμικιά, ο στόκος.
Μη με παρεξηγήσετε. Ξέρω πως σε μια κοινωνία υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά αυτή είναι μια διαπίστωση η οποία δεν μας οδηγεί κάπου γιατί είναι σα να λέμε πως υπάρχουν μήλα στη Θεσσαλονίκη.
Εμείς πού είμαστε σε όλη αυτή την κριτική που κάνουμε για τα πάντα;
Έχουμε ιδέα από ''όχι'' ; από ''μη'' ; ή μας προσφέρθηκαν όλα με μια απλοχεριά που μας έκανε να πιστέψουμε πως η ζωή είναι ένα σουπερμάρκετ; μπαίνεις μέσα και διαλέγεις ό,τι θέλεις από το ράφι.
Ξέρουμε να βάζουμε στόχους και να προσπαθούμε με όλο μας το είναι να τους πετύχουμε ή περιμένουμε συνεχώς κάποιον να μας σώσει από τον τζάμπα κόπο;
Κι όταν κάποιος μας κάνει αρνητική κριτική πώς την διαχειριζόμαστε;
Κι όταν κάποιος μας λέει πως φερθήκαμε λάθος μπαίνουμε στη διαδικασία να ακούσουμε τι κάναμε λάθος από τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου ή βιαζόμαστε να δηλώσουμε στον άλλον ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΠΟΤΕ ΛΑΘΗ ΕΓΩ ΑΡΑ ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΖΗΛΕΥΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΛΕΣ ΑΥΤΟ.
Κι όταν κάποιος δεν μας συμπεριφέρεται όπως πρέπει να συμπεριφέρονται σε μια βασίλισσα κι έναν βασιλιά και δεν μας αγοράζει κι εκείνο το παιχνίδι που θέλουμε;
''ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΦΕΡΕΤΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΑΞΙΖΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΞΙΖΩ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΑΞΙΑ ΕΙΜΑΙ''
Είναι γλυκιά η ελευθερία ρε γαμώτο.
Κι έχει σωστά, λάθη, συνέπειες, δικαιώματα, υποχρεώσεις, ρίσκο.
Έχει το γλυκό ρίσκο της νιότης που πολεμάει τον συντηρητισμό των μεγάλων και γεννάει καινοτομίες.
Κι είναι δικά σου. Δικιά σου ευθύνη κι ας είναι βαριά.
To μάθατε στα παιδιά σας αυτό;
Τους μάθατε την ομορφιά των συναισθημάτων που σε κατακλύζουν όταν καταφέρνεις κάτι μόνος σου; Αυτή τη γλυκιά ικανοποίηση, την ολοκλήρωση, τη δύναμη.
Ή μεγαλώσατε τα παιδιά σας προσπαθώντας να ικανοποιήσετε τα δικά σας απωθημένα;
Η μεγαλώσατε τα παιδιά σας με την έγνοια να μην επαναλάβουν τα λάθη σας;
Μήπως είχατε αυτόν τον διακαή πόθο να γίνουν αλάνθαστα; Μήπως είχατε και έχετε αυτό τον διακαή πόθο να τα προστατεύσετε από κάθε πόνο, από κάθε κακοτοπιά, από κάθε στραβοπάτημα;
Μήπως ο βασιλιάς σας κι η βασίλισσα ζούσαν σε μια φούσκα κυνηγώντας τον άπιαστο ιδανικό κόσμο που φτιάχτηκε στη φαντασία σας;
Τους μάθατε πως να βγαίνουν στην αρένα με τα λιοντάρια ή υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μην αντέξουν ούτε καν τα γιουχαρίσματα της κερκίδας;
Άσε με να ζήσω κύριε Τάκη, κύρια Νίτσα, κυριά Σοφία, κυρια Ελενη, κύρια Μάρω, κυριε Κώστα, κύριε Γιάννη, κύριε Δημήτρη, κυρία Τούλα, κυριε Γιωργο, κύριε Πέτρο, κυρία Φωτεινή, κυρία Σούλα.
Δεν είμαι κτήμα σου.
Δεν είμαι η συνέχειά σου.
Δεν είμαι ο τρόπος για να νικήσεις τον θάνατο.
Δεν είμαι ο τρόπος για να ζήσεις μια 2η ζωή.
Είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος.
Είμαι εγώ.
Κάποτε σου μοιάζω, κάποτε είμαι εντελώς διαφορετικός.
Κάποτε κάνω σωστά, κάποτε κάνω λάθη.
Κάποτε κάνω επιλογές που σε χαροποιούν, κάποτε κάνω επιλογές που σε ταράζουν.
Αγάπα με κι έτσι.