Εαρινή Ισημερία ήταν χθες

Όταν ήμουν στο σχολείο μου είχαν δώσει μια πολύ σοφή συμβουλή για την επίλυση ασκήσεων και γενικά ήταν πολύ συνηθισμένη αυτή η συμβουλή.
Όταν λοιπόν ξεκινούσα μια άσκηση και κατέληγα σε αδιέξοδο μου έλεγαν να την ξαναρχίσω από την αρχή και να μην κάθομαι να ψάχνω από το τέλος προς την αρχή πού είναι το λάθος.
Πάλι την εκφώνηση.
Πιο συγκεντρωμένη αυτή τη φορά.
Πάλι ένα ένα τα βήματα σα να μην την είχα λύσει πριν.
Πάλι να σκεφτώ την άσκηση και να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει ξανά.
Εν τέλει την έλυνα με τη 2η. (τις περισσότερες φορές)
Κάτι είχα διαβάσει λάθος στην εκφώνηση, κάπου είχα κάνει λάθος στην πορεία της σκέψης μου, κάπου ξέφυγε το μυαλό μου.
Αλλά τη δεύτερη φορά ήταν αλλιώς.
Δεν είχα τη σιγουριά ότι θα τη λύσω, όπως την πρώτη φορά, έτσι η υπερβολική μου αισιοδοξία δεν με τύφλωσε.
Είχα βρει τα λάθη μου και προσπάθησα να μην τα ξανακάνω, έτσι οι πιθανότητες ήταν υπερ μου γιατί τα εν δυνάμει λάθη είχαν μειωθεί.
Βρίσκοντας τα λάθη μου κατάλαβα που ''υστερώ''... μήπως κάνω αριθμητικά λάθη; μήπως διαβάζω λάθος την εκφώνηση; μήπως έχω κάποιο κενό στη θεωρία και οδηγούμε σε λάθος συλλογισμούς; μήπως η σκέψη μου ταξιδεύει και μου λείπει η συγκέντρωση;
Μετά από μια αποτυχημένη πρώτη προσπάθεια λοιπόν, αν έπαιζα τα χαρτιά μου σωστά , έπρεπε να βγω πιο σοφή και έτοιμη για την δεύτερη προσπάθεια.
Για να βγω κερδισμένη από την πρώτη αποτυχία δεν έπρεπε να μείνω στην ίδια την αποτυχία, αλλά να βγάλω βοηθητικά συμπεράσματα ψάχνοντας τι με οδήγησε εκεί.
Δεν έπρεπε να ταυτιστώ με την αποτυχία, δεν έπρεπε να γίνω η αποτυχία γιατί τότε φορούσα την ταμπέλα και το θέμα τελείωνε εκεί και ύστερα θα βρισκόμουν σε ένα αδιέξοδο.
Τι έπρεπε να δεχτώ;
Ότι δεν είναι γραμμένο κάπου ότι θα λύνω όλες τις ασκήσεις με την πρώτη.
Ότι σαν άνθρωπος που είμαι ενδέχεται να κάνω λάθη.
Ότι η πρώτη προσπάθεια δεν είναι και η τελευταία.
Ότι η υπερβολική σιγουριά μου ίσως μου γύρισε μπούμερανγκ.
Ότι πρέπει να έχω αυτοπεποίθηση λόγω εφοδίων κι όχι ψευδοαυτοπεποίθηση.
Ότι τα λάθη μου δεν είμαι εγώ, αλλά είναι τρόποι για να βελτιωθώ.
Ότι μια αποτυχημένη προσπάθεια δεν σημαίνει και δεύτερη ούτε όμως σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει και μία δεύτερη.

Κι αν όλο αυτό το τοποθετήσουμε σε ένα πλαίσιο διαφορετικό κι όχι αυτό της ψωροάσκησης στα μαθηματικά, οφείλουμε να κάνουμε κι άλλες ερωτήσεις στον εαυτό μας.
Γιατί λύνω την άσκηση;
Για ποιον λύνω την άσκηση;
Τι συναισθήματα μου προκαλεί τελικά η επίλυσή της;
Τι αποσκοπώ με την επίλυσή της;
Πόση είναι η ταρίφα σου πόρνη;

Δημοφιλείς αναρτήσεις