Ε, Νίκο Τσιαμτσίκα;

Λένε πως το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Υποθέτω πως μας λέει πώς την πρώτη φορά που κάνουμε κάτι-που εκ των υστέρων αποφασίζουμε πως ήταν λάθος , κάτι μαθαίνουμε από αυτό ώστε να μην το επαναλάβουμε. Έστω όμως ότι δεν είμαστε αρκετά σοφοί για να μάθουμε με την πρώτη το λάθος μας και το μαθαίνουμε με τη δεύτερη, το ερώτημα είναι το εξής: είσαι ο ίδιος άνθρωπος όταν έχεις πάρει πια το μάθημά σου; Θα έχεις μια τρίτη ευκαιρία ώστε να τεστάρεις ότι όντως έμαθες το λάθος σου; Ή ακόμα πιο σημαντικό, αυτή η νέα έκδοσή σου που κατέχει αυτή τη νέα γνώση θα μπορέσει να ξανασηκωθεί στα πόδια της και να ξαναρισκάρει χωρίς να κουβαλά την καχυποψία που συνοδεύει τη γνώση; Αν αυτό που θεωρείς  τώρα πια λάθος ήταν μια κατάσταση στην οποία ένιωθες άνετα και ήξερες να τη διαχειριστείς, πώς θα επαναπροσδιορίσεις αυτό το κομμάτι του εαυτού σου που από τη μία αντιλαμβάνεται το λάθος του αλλά από την άλλη ψάχνει ένα νέο πλαίσιο για να υπάρξει, μια νέα ισορροπία για να σταθεί; Μήπως είναι βολικό να επιδιώκουμε να ξαναζήσουμε την ιδια πονεμένη κατάσταση γιατί με την επανάληψη κάπως μάθαμε να τη διαχειριζόμαστε; Ή μήπως επιλέγουμε την ίδια πονεμένη κατάσταση με την ελπίδα πως κάποια στιγμή , βιώνοντάς την ξανά και ξανά θα μάθουμε τη διαχειριζόμαστε; Υπάρχει τελικά ένα είδος εθισμού στον μαθημένο πόνο;