Μαραθώνιος ή 100άρι;

Η αναζήτηση του εαυτού μας είναι μια διαδικασία που μας ακολουθεί καθόλη τη διάρκεια της ζωή μας. Το πως διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις που προκύπτουν, το ποιες αποφάσεις παίρνουμε, το τι αποκομίζουμε από όλα αυτά οδηγεί σε ένα συμπέρασμα για τα όρια μας. Ακόμα κι αν λένε πως τα όρια υπάρχουν για τα ξεπερνάμε, σε καταστάσεις που εμείς ορίζουμε υπάρχει ένα σημείο στο οποίο νιώθουμε πως πρέπει να σταματήσουμε γιατί συναντάμε ένα πεδίο συναισθημάτων και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

Το πόσο συντηρητικός ή τολμηρός είναι κάποιος στις αποφάσεις του μπορεί έως ένα επίπεδο να εξαρτάται από τον τρόπο που έχει μεγαλώσει, αλλά υπάρχει κι ένα άλλο επίπεδο το οποίο διαμορφώνεται αργότερα. 

Θέλω να πω πως ένας άνθρωπος που συναντάς αυτή τη στιγμή και θεωρείς πως είναι συντηρητικός, ίσως κάποια στιγμή στη ζωή του να υπήρξε πολύ τολμηρός ή και το αντίστροφο.

Θέλει χρόνο για να αντιληφθεί κανείς ότι κάθε δράση έχει και μία αντίδραση.

Αυτή η αντίδραση μπορεί να αφορά την αντίδραση ενός άλλου ατόμου, την αντίδραση ενός συνόλου ή την αντίδραση της ψυχολογίας μας.

Γι'αυτό ίσως το ποτέ και το πάντα δεν είναι και οι πιο δόκιμες λέξεις για να χρησιμοποιούμε στις δηλώσεις μας.

Αυτό γιατί τα συμβάντα στη ζωή μας δεν είναι πάντα αιτιοκρατικά αλλά ίσως περισσότερο πιθανολογικά.

Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι δεν μας αρέσουν οι μπάμπιες οπότε αποφασίζουμε με βάση τα δεδομένα να μην τις φάμε και να αποφύγουμε τις δυσάρεστες συνέπειες.Εάν όμως βρεθούμε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να φάμε τις μπάμπιες και να κληθούμε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες. Όχι απαραίτητα γιατί αναγκαστήκαμε να τις φάμε. Δεν αναφέρομαι στο ένστικτο της επιβίωσης. Απλά ζυγίσαμε ή ΔΕΝ ζυγίσαμε τα δεδομένα και καταλήξαμε να έρθουμε αντιμέτωποι απευθείας μες τις συνέπειες.

Το καλύτερα να μετανιώνουμε για πράγματα που κάναμε και όχι γι'αυτά που δεν κάναμε, για μένα τείνει να γκρεμίζεται σιγά σιγά. Όπως σιγά σιγά γκρεμίζονται καθημερινά στο μυαλό μου πολλά από τα στιχάκια που κυκλοφορούν που είναι γεμάτα σκέψεις άσπρου -μαύρου.

Και αυτά που κάνουμε και αυτά που δεν κάνουμε έχουν συνέπειες. Πάντα.

Κανείς δεν εγγυάται πως αν πάρουμε ένα από τα δύο μονοπάτια θα είμαστε πιο ήρεμοι , πιο ευτυχισμένοι, πιο ανήσυχοι, πιο θλιμμένοι. Αυτό εξαρτάται από πολλούς αστάθμητους παράγοντες. Οπότε δεν μπορούμε να ψάχνουμε μια τέτοια ασφάλεια. Αν θέλουμε να πατήσουμε στα πόδια μας, πρέπει να είμαστε κύριοι του εαυτού μας.

Το ζήτημα ποιο είναι;

Να δίνεις πέντε λεπτά παραπάνω και να σκέφτεσαι, ΓΙΑΤΊ παίρνεις μια δεδομένη απόφαση.Τι περιμένεις από αυτή σου την απόφαση; Και οφείλεις να είσαι εξαιρετικά ειλικρινής με τον εαυτό σου.

Αυτό απαιτεί μια ηρεμία στη σκέψη. Απαιτεί να δίνεις χρόνο από τη σκέψη μέχρι την πράξη. Δεν είναι δα όλες οι αποφάσεις κρεμασμένες σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Ίσως σιγά σιγά το μάθουμε κι αυτό στον εαυτό μας.

Ίσως να μπορούμε να αντλήσουμε κάτι θετικό κι από τον συντηρητισμό.

Ίσως μπορούμε να τον εντάξουμε με κάποιον τρόπο στην προσωπικότητα μας που με τόσο κόπο πλάθουμε και θα συνεχίσουμε να πλάθουμε.

Για να πάρεις φόρα, κάνε κι ένα βήμα πίσω.