Είμαι κι εγώ ένοχη

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να γράψει άρθρα πολιτικού περιεχομένου και δεν θα προσπαθήσω. Ίσως δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις. Ίσως κάποτε μπορέσω να το κάνω κι αυτό.

Αλλά καλούμε αυτή τη στιγμή να ψηφίσω σε ένα δημοψήφισμα, όπως κλήθηκα πριν κάποιους μήνες να ψηφίσω στις εκλογές.

Γεννήθηκα το 1992, όταν η Ελλάδα διατηρούσε μια συγκεκριμένη κατάσταση κοινωνικά,πολιτικά, οικονομικά. Τότε ήμουν ένα τίποτα. Δεν ήμουν σε θέση να γνωρίζω, δεν ήμουν σε θέση να μάθω. Ήμουν αθώα. 

Τα χρόνια περνούσαν, οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη και τα γεγονότα έτρεχαν. Ακόμα ήμουν ένα τίποτα. Ήμουν αθώα.

Ως πότε όμως μπορώ να είμαι αθώα;

Ως πότε φταίνε οι άλλοι και όχι εγώ;

Ως πότε δεν είμαι υπεύθυνη για τίποτα;

Ως πότε μπορώ να κατηγορώ τους πάντες πέρα από τον εαυτό μου;

Η αφορμή για την ανάρτηση δεν είναι ούτε οι εκλογές, ούτε το δημοψήφισμα, ούτε τίποτα καινούριο. Είναι κάτι που είχε παρελθόν, έχει παρόν και φαίνεται να έχει μέλλον και πολύ ορθά περιέγραψε στο facebook του ο Yorgos Nanouris

Τρώμε ανεξέλεγκτα για μήνες και μετά προσπαθούμε να αδυνατίσουμε σε μια μέρα. Χωρίς να ματώσουμε καθόλου.
Δε ανοίγουμε βιβλίο όλο το χρόνο και μετά περιμένουμε να περάσουμε διαβάζοντας την τελευταία μέρα. Χωρίς να ματώσουμε καθόλου.
Τελειώνουμε το σχολείο και μετά τρέχουμε σε talentshow για να κάνουμε καριέρα σε ένα βράδυ. Χωρίς να ματώσουμε καθόλου.
Τα 'χουμε καταστρέψει όλα χρόνια τώρα και μετά θέλουμε να τη βγάλουμε καθαρή σε μια νύχτα. Χωρίς να ματώσουμε καθόλου.
Η άνοιξη είναι όντως ακριβή και ναι, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά. Πολύ.

Είμαι ένοχη. 

Είμαι ένοχη για εκείνα που δεν φιλτράρισα καθώς προσπαθούσαν να εισχωρήσουν μέσα μου.

Είμαι ένοχη για εκείνα που τα θεωρούσα λάθος κι όμως τα υιοθέτησα.

Είμαι ένοχη για τις αλήθειες μου που δεν υπερασπίστηκα.

Είμαι ένοχη για την δειλία μου.

Είμαι ένοχη για την άγνοιά μου.

Είμαι κι εγώ ένοχη σε αυτό το έγκλημα.

Κι ίσως το παρελθόν να μην αλλάζει, αλλάζει όμως το μέλλον.