Στο κελί 33

Το πρόβλημα ξεκίνησε με μια εκπομπή της Άννας Δρούζα με θέμα φαντάσματα,μεταφυσική, κτλ. Από εκείνη τη μέρα και για πολύ καιρό έχασα τον ύπνο μου, διότι ήμουν πολύ μικρή για να το διαχειριστώ με λογική.
Από εκείνη τη μέρα και για πολλές μέρες (ή καλύτερα νύχτες) έχασα την ελευθερία μου. Τα βράδια ήταν γολγοθάς μέχρι να κοιμηθώ, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή όταν τύχαινε να μείνω για λίγο μόνη το βράδυ, κάθε ήχος σήμαινε Κάσπερ.
Μέχρι που πέρασε ο καιρός κι όλο αυτό ξεθώριασε.
Βέβαια δεν είχε φύγει για πάντα.
Έφυγε για πάντα, όταν μεγάλωσα αρκετά για να καταλάβω ότι τα τέρατα δεν κρύβονται κάτω από το κρεβάτι, αλλά υπάρχουν παντού γύρω μας και λέγονται άνθρωποι.
Αλλά όταν μεγάλωσα αρκετά και έπαψε να με απασχολεί η μεταφυσική , έμεινε χώρος στο κεφάλι μου για να σκεφτώ ότι δεν είμαι ελεύθερη και ίσως να μην καταφέρω να είμαι ποτέ εξ ολοκλήρου.
Κι η ελευθερία την οποία λησμονώ, είναι μια ελευθερία που δεν μου την στέρησε κανείς, παρά μόνο εγώ στον εαυτό μου.

Είμαι δέσμια των φόβων μου.
Είμαι δέσμια των ανασφαλειών μου.
Είμαι δέσμια των αναμνήσεών μου.
Είμαι δέσμια των εμπειριών μου.
Είμαι δέσμια των κόμπλεξ μου.
Είμαι δέσμια των αποτυχιών μου.
Είμαι δέσμια των επιτυχιών μου.
Είμαι δέσμια των αδυναμιών μου.
Είμαι δέσμια των λαθών μου.

Πρέπει καθημερινά να παλεύω με τον ίδιο μου τον εαυτό για να λύνω τα δεσμά μου, μήπως και καταφέρω να αγγίξω λίγο περισσότερο την ελευθερία μου.

Ίσως την ελευθερία που νομίζεις πως κάποιοι άλλοι στην στερούν, να την στερείς εσύ από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Σου πέρασε αυτό απ'το μυαλό;