Θα βρέξει; γιατί έχω απλωμένα

Τον Σεπτέμβρη είχαμε πάει στη συναυλία του Ludovico Einaudi στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Είχαμε μία αγωνία μήπως βρέξει, γιατί κοιτούσαμε συνέχεια τον ουρανό και βλέπαμε κάτι συννεφάρες ΝΑ . Από την αρχή της συναυλίας τα σύννεφα δεν έλεγαν να φύγουν, μα την Παναγία. 

Ξεκίνησε ο λεβεντάκος να παίζει το αγαπημένο μου κομμάτι.

Σεληνιάζομαι. 

Το σύννεφο από πάνω.

Η στιγμή μοναδική.

Είχαμε για φώτα τα αστέρια, είχαμε θερμοκρασία δροσερή, είχαμε απόλυτη ησυχία από το ακροατήριο, είχαμε μαξιλαράκι για να μην πονέσει ο κώλος μας, είχαμε τον πιανίστα - ο καθένας για την πάρτη του, είχαμε πιάνο με ουρά.

Γενικά τα είχαμε όλα.

Το σύννεφο όμως από πάνω.

Τα ενδεχόμενα ήταν δύο.

Ή θα ξεκινούσε η βροχή ή δεν θα ξεκινούσε.

Αν ξεκινούσε θα κατέστρεφε τα πάντα, αν δεν ξεκινούσε θα γεννιόταν ένα θαύμα.

Και δεν ξεκίνησε. 

Παιδιά, μα το Θεό δεν έβρεξε κι ας ήμουν κι εγώ στο κοινό.

Πού θέλω να καταλήξω;

Θέλω να καταλήξω στο εξής.

Ότι μερικές φορές όλα στηρίζονται στις συνθήκες που επικρατούν.

Όλα στηρίζονται στο σύννεφο που κάθεται από πάνω σου.

Ή θα βρέξει και θα τα καταστρέψει όλα, ή δεν θα βρέξει και θα γεννηθεί ένα θαύμα.

Μη μου αρχίσετε τώρα μαλακίες του τύπου 

'Life isn't about waiting for the storm to pass...It's about learning to dance in the rain.'

Αυτά να τα βάλετε εξώφυλλο στο facebook.

Άιντε , να πούμε.