Ερμηνεία

Δεν έχει σημασία να μετρήσεις τα σωστά και τα λάθη.
Δεν έχει σημασία να απολογηθείς, να εξηγήσεις, να αναλύσεις.
Δεν έχει σημασία να ακούσεις για να μάθεις, ούτε να δεις για να καταλάβεις.
Όλα φαίνονται μπροστά σου να περνάνε και να δίνουν τη δική τους εκδοχή.
Και τρέχουν και πάνε.
Και σταματάνε και σε κοιτάνε.
Και σου φωνάζουν και γελάνε.
Μα το μόνο που έχει σημασία είναι η παύση.
Αυτό το διάλειμμα απ'την φασαρία.
Αυτό το σταμάτημα του χρόνου.
Αυτή η αδράνεια.
Τι νόημα έχει να εξηγηθούν τα ανεξήγητα.
Τι νόημα έχει να κατανοήσεις, να καταλάβεις και να ξεκαθαρίσεις.
Αφού χτενίζεις τα μαλλιά σου και ο ύπνος σου είναι αρκετός για να τα ανακατέψει.
Κι εσύ χτενίζεις κι αυτά μονίμως μπλεγμένα.
Σα να παίζουν με την υπομονή σου.
Ενίοτε διψάς για τα μη ειπωμένα.
Για τα άγραφα.
Γι'αυτά που φτάσανε στα χείλη και σταμάτησαν το ταξίδι εκεί.
Γι'αυτά που γεννήθηκαν κι έμειναν στη σκέψη.
Για όλα τα ψέμματα που δέχτηκες.
Για κάθε αλήθεια που έκρυψες.
Για τα λόγια τα γεμάτα αλλά και τα άδεια.
Να ξεδιψάσεις την ακόρεστη ψυχή σου.
Κι ενίοτε διψάς για το λίγο.
Για τα όρια.
Για τα μη και τα όχι.
Για τα δεν πρέπει, δεν είναι σωστό.
Για τα εντάξει, για τα ίσως, για τα ναι και τα θα.
Για τα δεν πειράζει.
Και λέει το στόμα και τα μάτια αναιρούν, γιατί ο καθρέφτης της ψυχής δεν έσπασε ακόμα.
Και τι νόημα έχει;
Οι συζητήσεις γράφτηκαν σε χαρτιά που μπήκαν στα συρτάρια.
Οι διάλογοι παίχτηκαν στο θέατρο και χειροκροτήθηκαν.
Κι αυτό που μένει είναι μια παύση.

Μια σιωπή γραμμένη στο χαρτί που δεν ειπώθηκε ποτέ κι όμως είναι πιο εκκωφαντική κι απ'την ίδια τη μελωδία που προηγήθηκε.