5 λεπτά ακόμα

5 λεπτά ακόμα λέγαμε στην μάνα μας όταν μας ξυπνούσε για το σχολείο.
Κάπως έτσι συνηθίσαμε να ζητάμε 5 λεπτά ακόμα, όχι μόνο ύπνου.
5 λεπτά ακόμα από σχέσεις τοξικές.
5 λεπτά ακόμα από καταστάσεις τελειωμένες.
5 λεπτά ακόμα από συνήθειες που μας πνίγουν.
Αναβολή στην αναβολή τα 5 λεπτά έγιναν μήνες κι εμείς δεν ξυπνούσαμε με τίποτα.
Κι όσο βουλιάζαμε στο κρεβάτι, τόσο πιο δύσκολο γινόταν το να ξυπνήσουμε.
Μερικές φορές εμφανιζόταν κάποιος να μας κουνήσει μπας και ξυπνήσουμε.
Άλλοι μας κούνησαν γλυκά, άλλοι μας φώναξαν, άλλοι μας κοίταζαν ενώ κοιμόμασταν και παρακαλούσαν να ανοίξουμε τα μάτια μας.
Μας εμείς σφίγγαμε το μαξιλάρι, αλλάζαμε πλευρό και βυθιζόμασταν στα όνειρά μας.
Αλλά μία ήταν η λύση για να ξυπνήσουμε.
Έπρεπε να χορτάσουμε τον ύπνο.
Να μην μπορούμε να κοιμηθούμε άλλο.
Έπρεπε να νιώσουμε μόνοι μας ότι φτάνει πια.
Έπρεπε ο ίδιος μας ο οργανισμός να αποφασίσει ότι δεν θέλει 5 λεπτά ακόμα.

Κι η αναβολή έγινε απενεργοποίηση.
Ας χουζουρέψουμε λίγο ελπίζοντας ότι δεν θα αποκοιμηθούμε ξανά.
Χορτάσαμε, δεν χορτάσαμε;
Έτσι δεν είπαμε;