Σαϊκόλοτζι

Η αλήθεια είναι ότι πολλές μέρες πριν έχεις ήδη σκεφτεί ότι θα νιώσεις κάποιο άγχος. Πιστεύεις ότι αυτό θα σε βοηθήσει να μην το νιώσεις τελικά. Οπότε όταν φτάνει η μέρα είσαι ήσυχος μέσα σου γιατί πιστεύεις ότι έχεις προετοιμάσει τον εαυτό σου και θα μπορέσεις να το καταπολεμήσεις αμέσως. Μα ανοίξε η αυλαία και τα πόδια σου τρέμουνε. Δεν μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου να αρθρώσεις δύο λέξεις. Τελικά δεν έπιασε η προετοιμασία.

Μα ήταν η πρώτη μου παράσταση ,θα σκεφτείς αργότερα. Ίσως να δικαιολογείται κάπως όλος αυτός ο πανικός που βίωσα.

Μα έρχεται κι η δεύτερη παράσταση και πέφτεις σε χειρότερη παγίδα. Τώρα ξέρω πώς είναι, σκέφτεσαι. Δεν υπάρχει κάτι να φοβηθώ, δεν υπάρχει κάτι να βιώσω.  Μα ανοίγει η αυλαία και σε κυριεύει ξανά το ίδιο συναίσθημα. Μόνο που τώρα είναι πιο γνώριμο. Όχι αποδυναμωμένο, γνώριμο.

Κι αναρωτιέμαι..

Είμαστε ποτέ προετοιμασμένοι για τα δεινά που ξέρουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε;

Φτάνει ποτέ να επαναλαμβάνουμε στον εαυτό μας ότι θα βιώσουμε άσχημα συναισθήματα , ελπίζοντας πως τελικά δεν θα τα βιώσουμε;

Ε λοιπόν όχι. Τα υποθετικά σενάρια που φτιάχνουμε στο μυαλό μας δεν αρκούν για να παράγουμε τα συναισθήματα εκείνα που παράγονται όταν έρχεσαι πραγματικά αντιμέτωπος με μία κατάσταση.

Το υποθετικό σενάριο σε αναγκάζει να μιλάς εκ του ασφαλούς (κι από αυτή τη θέση έχουμε πει πολλές μαλακίες που ποτέ δεν εφαρμόσαμε ).

Εξάλλου, γιατί να βιώσουμε τη θλίψη πριν την ώρα της; Αφού δεν αποκτούμε ανοσία σε αυτήν για να μας προστατέψει την ώρα που η πραγματικότητα μας χτυπάει την πόρτα.

Άρνηση

Θυμός

Διαπραγμάτευση

Κατάθλιψη

Αποδοχή

Τα στάδια δεν αλλάζουν.

Μάλλον αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι η διάρκεια του καθενός.