Ζητείται ελπίς
Η ελπίδα είναι το μόνο πιο δυνατό συναίσθημα από τον φόβο.
Λίγη ελπίδα είναι αποτελεσματική, πολλή ελπίδα είναι επικίνδυνη.
Κάπως έτσι το έλεγε στο Hunger Games.
Στριφογυρίζει στο μυαλό μου συνεχώς.
(κάτι μου έμεινε από ολόκληρη ταινία)
Είναι πολλές οι περιπτώσεις που το μόνο που νιώθουμε ότι μπορούμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και μας κυριεύει η απόγνωση, ο πανικός κι ο φόβος.
Ξαφνικά όμως, έρχεται ένας μηχανισμός άμυνας να μας επαναφέρει στην τάξη.
Η ελπίδα.
Η ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλύτερα, η ελπίδα πως όλα θα αλλάξουν, η ελπίδα πως αν πάρουμε άλλον δρόμο θα οδηγηθούμε κάπου καλύτερα, η ελπίδα πως αν προσπαθήσουμε παραπάνω θα καταφέρουμε κάτι διαφορετικό, η ελπίδα πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, η ελπίδα πως στο μέλλον θα νιώσουμε καλύτερα, η ελπίδα πως το αύριο κρύβει μια έκπληξη, η ελπίδα πως όλα διορθώνονται.
Τη στιγμή που όλος σου ο εγκέφαλος έχει γεμίσει με απαισιόδοξες και μαύρες σκέψεις, έρχεται η ελπίδα σαν σκούπα ηλεκτρική να ρουφήξει όλη τη μαυρίλα , να καθαρίσει το μυαλό σου και να σου θυμίσει πως τίποτα δεν τελείωσε όσο είσαι όρθιος και πολεμάς γι'αυτό που σε τρώει.
Ό,τι κι αν είναι αυτό.
Χωρίς ελπίδα δεν πάμε πουθενά.
Χωρίς ελπίδα μπορεί να μην σηκωθούμε από το κρεβάτι μας.
Χωρίς ελπίδα μπορεί οι δυσκολίες να μας ρίξουν και να μην καταφέρουμε να σηκωθούμε.
Μπορεί τώρα τελευταία να τον δουλεύουμε λίγο τον Τ.Λ. , αλλά ναι ισχύει...
...κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμη ελπίζουν....