Απ'το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα;

Το ξέρω πως για να συνυπάρξουμε με τον περίγυρό μας χρειάζονται συμβιβασμοί.
Ένα βήμα πίσω ο ένας, ένα βήμα πίσω ο άλλος.. μπας και βρούμε μια ισορροπία.
Τι γίνεται όμως όταν αντί για συμβιβασμούς κάνουμε εκπτώσεις;
Δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο.
Πού βρισκόμαστε εμείς και τα θέλω μας ,ανάμεσα σε τόσα δεν πειράζει;
Μερικές φορές για να μην μη μείνει ανεκπλήρωτη κάποια μας ανάγκη, βολευόμαστε όπως όπως.
Δεν πειράζει που είναι λιγότερο από αυτό που θέλουμε.
Ή μήπως νομίζουμε κιόλας ότι αυτό μας αξίζει τελικά;
Γι'αυτό είναι σημαντικό να μην είμαστε δέσμιοι των αναγκών μας.
Εμείς διαμορφώνουμε τις ανάγκες μας, όχι αυτές εμάς.
Πολύ δύσκολο.
Είναι πολύ δύσκολο να μην είσαι δέσμιος των αναγκών σου.
Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους θα το βιώσουν.
Το ότι αργούμε να το συνειδητοποιήσουμε αποτελεί ακόμα ένα εμπόδιο στην προσπάθειά μας να ξεφύγουμε από αυτό.
Όμως, ακόμα κι όταν το δούμε, θέλει τεράστια ψυχική δύναμη για δώσουμε μεγαλύτερη αξία στον εαυτό μας από ότι στις ανάγκες μας.
Είναι μια νίκη όμως, αν τα καταφέρουμε.
Είναι μια νίκη-εφόδιο για όλη μας τη ζωή.
Γι'αυτό είναι σημαντικό να ξέρεις ποιος είσαι και τι θες.
Μόνο τότε πετάγεσαι εμπρός και διεκδικείς.
Μόνο τότε μαθαίνεις να λες όχι στις εκπτώσεις.
Μόνο τότε εκτιμάς τον εαυτό σου και δεν τον αφήνεις να χαθεί μέσα στα εκατομμύρια ''δεν πειράζει''