Κουτάκι 1 - Κουτάκι 2
Δεν είναι υπέροχο που αν χτυπήσουμε και κάνουμε μια πληγή, ο οργανισμός μας έχει την ικανότητα να θεραπεύσει την πληγή του;
Λίγο χρόνο θέλει και σιγά σιγά κλείνει.
Μερικές φορές αφήνει και σημάδι, αλλά όχι πάντα.
Αναλόγως την πληγή.
Δεν είναι υπέροχο που ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός;
Εκεί που νομίζουμε ότι τα γεγονότα που ζούμε/ζήσαμε θα μας πονάνε πάντα το ίδιο, ξαφνικά και με έναν μαγικό τρόπο .... μπουμ! ξεφουσκώνουν.
Δεν το χωράει το μυαλό μου μερικές φορές αυτό το πράγμα.
Τι σόι διεργασίες γίνονται μέσα μας κι όλα αυτά που κάποτε πονούσαν, ξαφνικά χάνουν την ισχύ τους και δεν μας επηρεάζουν τόσο.
Τι σόι κόλπα κάνει αυτός ο εγκέφαλος;
Δεν ξέρω.
Ίσως όσο λιγότερο χρόνο δίνεις από την καθημερινότητά στις εκάστοτε σκέψεις, τόσο περισσότερη ισχύ χάνουν.
Δεν εξαφανίζονται..όχι όχι..όλα μέσα στο μυαλό παραμένουν.
Ό,τι γεννιέται στο μυαλό, μένει για πάντα σε αυτό.
Απλά μπαίνουν σε άλλο κουτάκι.
Έτσι μπορώ να το χωνέψω καλύτερα.
Είναι τα κουτάκια με τις καθημερινές σκέψεις, τις εβδομαδιαίες, της μηνιαίας.
Τα κουτάκια με τις συνεχείς σκέψεις, τις πιο αραιές, τις σπάνιες, τις συχνές.
Είναι πολλά τα κουτάκια.
Και μάλλον είναι μέσα μας αυτή η ικανότητα να μεταφέρουμε κάποιες σκέψεις από κουτάκι σε κουτάκι.
Κι οι συνεχείς γίνονται σπάνιες.
Κι οι καθημερινές γίνονται μηνιαίες.
Γιατί ίσως κάθε μέρα έχουμε ένα όριο σκέψεων κι όσο περνάει ο καιρός μπαίνουν στα κουτάκια καινούριες, οπότε οι παλιές κάπου πρέπει να πάνε για να διατηρηθεί το όριο.
Σε άλλα κουτάκια.
Κουτάκια...κουτάκια...κουτάκια...
Κουτουκάκια.
Να 'χαμε έναν μεζέ.
Λίγο χρόνο θέλει και σιγά σιγά κλείνει.
Μερικές φορές αφήνει και σημάδι, αλλά όχι πάντα.
Αναλόγως την πληγή.
Δεν είναι υπέροχο που ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός;
Εκεί που νομίζουμε ότι τα γεγονότα που ζούμε/ζήσαμε θα μας πονάνε πάντα το ίδιο, ξαφνικά και με έναν μαγικό τρόπο .... μπουμ! ξεφουσκώνουν.
Δεν το χωράει το μυαλό μου μερικές φορές αυτό το πράγμα.
Τι σόι διεργασίες γίνονται μέσα μας κι όλα αυτά που κάποτε πονούσαν, ξαφνικά χάνουν την ισχύ τους και δεν μας επηρεάζουν τόσο.
Τι σόι κόλπα κάνει αυτός ο εγκέφαλος;
Δεν ξέρω.
Ίσως όσο λιγότερο χρόνο δίνεις από την καθημερινότητά στις εκάστοτε σκέψεις, τόσο περισσότερη ισχύ χάνουν.
Δεν εξαφανίζονται..όχι όχι..όλα μέσα στο μυαλό παραμένουν.
Ό,τι γεννιέται στο μυαλό, μένει για πάντα σε αυτό.
Απλά μπαίνουν σε άλλο κουτάκι.
Έτσι μπορώ να το χωνέψω καλύτερα.
Είναι τα κουτάκια με τις καθημερινές σκέψεις, τις εβδομαδιαίες, της μηνιαίας.
Τα κουτάκια με τις συνεχείς σκέψεις, τις πιο αραιές, τις σπάνιες, τις συχνές.
Είναι πολλά τα κουτάκια.
Και μάλλον είναι μέσα μας αυτή η ικανότητα να μεταφέρουμε κάποιες σκέψεις από κουτάκι σε κουτάκι.
Κι οι συνεχείς γίνονται σπάνιες.
Κι οι καθημερινές γίνονται μηνιαίες.
Γιατί ίσως κάθε μέρα έχουμε ένα όριο σκέψεων κι όσο περνάει ο καιρός μπαίνουν στα κουτάκια καινούριες, οπότε οι παλιές κάπου πρέπει να πάνε για να διατηρηθεί το όριο.
Σε άλλα κουτάκια.
Κουτάκια...κουτάκια...κουτάκια...
Κουτουκάκια.
Να 'χαμε έναν μεζέ.