1...2...3...με λένε Πόπη

Δεν είναι λίγες οι φορές που αναπολώ την παιδική ηλικία κι όλη αυτήν την ανεμελιά που την χαρακτηρίζει.

Λιγότερο άγχος, λιγότερες έννοιες, λιγότερες ευθύνες.

Αλλά μετά σκέφτομαι ότι κάθε πράγμα έχει τα αρνητικά του και τα θετικά του.

Και το να μεγαλώνεις έχει κάτι πολύ θετικό.

Αποκτάς εμπειρία.

Και την εμπειρία δεν την αποκτάς με τα χρόνια, την εμπειρία την αποκτάς με την επανάληψη.

Οπότε όσο μεγαλώνεις έχεις περισσότερες ευκαιρίες για επανάληψη.

Κάτι σαν τα κύτταρα μνήμης του ανοσοποιητικού μας που κάνουν όλο και πιο εύκολη την αντιμετώπιση μιας ασθένειας που μας έχει ξαναχτυπήσει την πόρτα. (χονδρικά μιλώντας)

Όλα την πρώτη φορά είναι δύσκολα.

Γιατί δεν ξέρεις πως να τα αντιμετωπίζεις.

Γιατί είσαι μέσα στο χορό και χορεύεις. 

Δεν έχεις βγει ακόμα εκτός για να τα κρίνεις σαν εξωτερικός παρατηρητής. 

Για να τα εξηγήσεις. Για να τα κατανοήσεις.

Η δεύτερη φορά όμως δεν είναι ίδια. Ούτε η τρίτη. Ούτε η τέταρτη.

Κι αν ο χορός που χόρευες ήταν κάτι άσχημο για σένα, τότε η εμπειρία σε προστατεύει.

Όχι με το να μη σε βάζει στο χορό. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Δεν είναι μέντιουμ.

Έμμεσα σε προστατεύει. 

Με το να σε τοποθετεί ταυτόχρονα και στην θέση του εξωτερικού παρατηρητή. 

Κάτι που την πρώτη φορά δεν είχες την πολυτέλεια να κάνεις.

Και σου δίνει μια ευκαιρία.

Διότι το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού.