Μετά, τι;
Χμμμ... νομίζω μιλήσαμε για αποτυχίες εδώ μέσα.
Είναι κάπως ξεκάθαρο τι συμβαίνει όταν αποτυγχάνεις.
Κάποιος τα παρατάει, κάποιος ξαναπροσπαθεί, κάποιος ξαναβάζει στόχους από την αρχή.
Είναι δύσκολο να διαχειρίζεσαι αποτυχίες και να αρχίζεις από το μηδέν ή από κει που το άφησες.
Αυτό είναι κάπως κοινά αποδεκτό.
Τι γίνεται όμως με τη διαχείριση μιας επιτυχίας σου;
Θέλω να πω.. η χαρά και η ικανοποίηση είναι φυσιολογικές εκδηλώσεις, τι γίνεται όμως αν ψάξουμε το μετά.
Αν πάρουμε για παράδειγμα ότι προσπαθείς πάρα πολύ καιρό για κάτι και συνέχεια αποτυγχάνεις, τότε όσο πιο πολύ κρατάει το διάστημα που αποτυγχάνεις τόσο πολύ το βάζεις μέσα σου. Σαν να αποκτάς ένας είδος ανοσίας. Αρχικά στεναχωριέσαι, όσο αποτυγχάνεις αρχίζεις να σκληραίνεις και σε κάποια φάση μπορεί να θεωρήσεις την αποτυχία δεδομένη και να σε πάρει από κάτω. Τα χουμε πει αυτά.
Εγώ μιλάω για το άλλο τώρα. Αυτό που μετά τις 100 αποτυχίες τελικά τα καταφέρνεις.
Μια σύγχυση δεν θα υπάρξει;
Γιατί ενώ έχεις δώσει στον εαυτό σου μια ταμπέλα, τώρα πρέπει να του δώσεις μία άλλη.
Κι όσο περισσότερα τα χρόνια που είχες μια ταμπέλα, τόσο πιο δύσκολο να την βγάλεις από το μυαλό σου.
Δεν μπορώ να βρω ένα εύστοχο παράδειγμα να σας εξηγήσω τι εννοώ.
Ίσως εννοώ κάτι σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης που αιχμάλωτοι, αρχίζουν να τρέφουν συμπάθεια προς αυτούς που τους αιχμαλώτισαν.
Σαν να ζούσες δηλαδή αιχμάλωτος κάποια κατάστασης κι ενώ στην αρχή μισούσες αυτή την κατάσταση με τον καιρό την έκανες μέρος της ζωής σου και την αποδέχτηκες.
Κάπως έτσι φαντάζομαι και τις συνεχείς αποτυχίες. Ο,τι και να σημαίνει αποτυχία για τον καθένα. Και στη λέξη αποτυχία μπορείτε να βάλετε εσείς όποιο άλλο γεγονός νιώθατε ότι σας αιχμαλωτίζει.
Τι γίνεται τότε που αλλάζουν τα δεδομένα και δεν είσαι αιχμάλωτος;
Πρέπει να αυτοπροσδιοριστείς ξανά. Πρέπει όπως είχες προσαρμοστεί στην αιχμαλωσία σου να μάθεις να ζεις χωρίς αυτήν. Πρέπει να ξαναβρεις τον εαυτό σου. Αλλά αυτό δεν είναι και τόσο σωστό. Στην πραγματικότητα πρέπει να ξαναχτίσεις σημεία του εαυτού σου που ορίζονταν με βάση την αιχμαλωσία σου. Μόνος σου. Και πρέπει να γίνει αυτό το πράγμα, διότι μπορεί να ξυπνήσεις μια μέρα και να πεις ''τελικά ποιος είμαι;''
Kι όταν βάζουμε ως παράδειγμα τις συνεχόμενες αποτυχίες, όταν τελικά πετύχεις κάτι..μετά τι;
Ίσως υπάρχει περιθώριο για έναν νέο στόχο, οπότε ξεκινάει ένα νέο κυνήγι.
Όταν όμως πρόκειται για έναν αγώνα που έχει αρχή και τέλος, τι γίνεται όταν φτάσεις στο τέλος και είσαι νικητής; Θα νιώσεις απελευθερωμένος από αυτό που είχες αρχίσει και τελικά το τελείωσες επιτυχώς ή θα νιώσεις ότι το τέλος είναι ένας τοίχος που τερματίζοντας έπεσες πάνω του και δεν βλέπεις τον δρόμο εμπρός σου να συνεχίζεται;
Περίπλοκο το θέμα και με πολλές εκδοχές.
Άλλη επιτυχία εκείνη, άλλη επιτυχία η άλλη. Κάποιες σου δίνουν περιθώρια για νέa ταξίδια κάποιες όμως είναι σταθμοί τερματικοί.
Μόνο αν ψάξεις πολύ μέσα σου θα βρεις τον πραγματικό σου εαυτό. Αυτόν που δεν ορίζεται και δεν επηρεάζεται από αιχμαλωσίες. Αυτόν που δεν έχει ταμπέλες.
Είναι κάπως ξεκάθαρο τι συμβαίνει όταν αποτυγχάνεις.
Κάποιος τα παρατάει, κάποιος ξαναπροσπαθεί, κάποιος ξαναβάζει στόχους από την αρχή.
Είναι δύσκολο να διαχειρίζεσαι αποτυχίες και να αρχίζεις από το μηδέν ή από κει που το άφησες.
Αυτό είναι κάπως κοινά αποδεκτό.
Τι γίνεται όμως με τη διαχείριση μιας επιτυχίας σου;
Θέλω να πω.. η χαρά και η ικανοποίηση είναι φυσιολογικές εκδηλώσεις, τι γίνεται όμως αν ψάξουμε το μετά.
Αν πάρουμε για παράδειγμα ότι προσπαθείς πάρα πολύ καιρό για κάτι και συνέχεια αποτυγχάνεις, τότε όσο πιο πολύ κρατάει το διάστημα που αποτυγχάνεις τόσο πολύ το βάζεις μέσα σου. Σαν να αποκτάς ένας είδος ανοσίας. Αρχικά στεναχωριέσαι, όσο αποτυγχάνεις αρχίζεις να σκληραίνεις και σε κάποια φάση μπορεί να θεωρήσεις την αποτυχία δεδομένη και να σε πάρει από κάτω. Τα χουμε πει αυτά.
Εγώ μιλάω για το άλλο τώρα. Αυτό που μετά τις 100 αποτυχίες τελικά τα καταφέρνεις.
Μια σύγχυση δεν θα υπάρξει;
Γιατί ενώ έχεις δώσει στον εαυτό σου μια ταμπέλα, τώρα πρέπει να του δώσεις μία άλλη.
Κι όσο περισσότερα τα χρόνια που είχες μια ταμπέλα, τόσο πιο δύσκολο να την βγάλεις από το μυαλό σου.
Δεν μπορώ να βρω ένα εύστοχο παράδειγμα να σας εξηγήσω τι εννοώ.
Ίσως εννοώ κάτι σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης που αιχμάλωτοι, αρχίζουν να τρέφουν συμπάθεια προς αυτούς που τους αιχμαλώτισαν.
Σαν να ζούσες δηλαδή αιχμάλωτος κάποια κατάστασης κι ενώ στην αρχή μισούσες αυτή την κατάσταση με τον καιρό την έκανες μέρος της ζωής σου και την αποδέχτηκες.
Κάπως έτσι φαντάζομαι και τις συνεχείς αποτυχίες. Ο,τι και να σημαίνει αποτυχία για τον καθένα. Και στη λέξη αποτυχία μπορείτε να βάλετε εσείς όποιο άλλο γεγονός νιώθατε ότι σας αιχμαλωτίζει.
Τι γίνεται τότε που αλλάζουν τα δεδομένα και δεν είσαι αιχμάλωτος;
Πρέπει να αυτοπροσδιοριστείς ξανά. Πρέπει όπως είχες προσαρμοστεί στην αιχμαλωσία σου να μάθεις να ζεις χωρίς αυτήν. Πρέπει να ξαναβρεις τον εαυτό σου. Αλλά αυτό δεν είναι και τόσο σωστό. Στην πραγματικότητα πρέπει να ξαναχτίσεις σημεία του εαυτού σου που ορίζονταν με βάση την αιχμαλωσία σου. Μόνος σου. Και πρέπει να γίνει αυτό το πράγμα, διότι μπορεί να ξυπνήσεις μια μέρα και να πεις ''τελικά ποιος είμαι;''
Kι όταν βάζουμε ως παράδειγμα τις συνεχόμενες αποτυχίες, όταν τελικά πετύχεις κάτι..μετά τι;
Ίσως υπάρχει περιθώριο για έναν νέο στόχο, οπότε ξεκινάει ένα νέο κυνήγι.
Όταν όμως πρόκειται για έναν αγώνα που έχει αρχή και τέλος, τι γίνεται όταν φτάσεις στο τέλος και είσαι νικητής; Θα νιώσεις απελευθερωμένος από αυτό που είχες αρχίσει και τελικά το τελείωσες επιτυχώς ή θα νιώσεις ότι το τέλος είναι ένας τοίχος που τερματίζοντας έπεσες πάνω του και δεν βλέπεις τον δρόμο εμπρός σου να συνεχίζεται;
Περίπλοκο το θέμα και με πολλές εκδοχές.
Άλλη επιτυχία εκείνη, άλλη επιτυχία η άλλη. Κάποιες σου δίνουν περιθώρια για νέa ταξίδια κάποιες όμως είναι σταθμοί τερματικοί.
Μόνο αν ψάξεις πολύ μέσα σου θα βρεις τον πραγματικό σου εαυτό. Αυτόν που δεν ορίζεται και δεν επηρεάζεται από αιχμαλωσίες. Αυτόν που δεν έχει ταμπέλες.