Αμόραλαμεχικάνα

Αλήθεια μερικές φορές αναρωτιέμαι τι γίνεται στο μυαλό σου όταν δεν μιλάς κι όταν η προσοχή σου δεν είναι στραμμένη κάπου;
Τι γίνεται στο μυαλό σου όταν στέκεσαι αμίλητος σε μια καρέκλα και κοιτάζεις έναν τοίχο;
Τι γίνεται στο μυαλό σου όταν είσαι μόνος σου;
Υπάρχουν άραγε πράγματα που δεν έχεις πει ποτέ σε κανέναν;
Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν...
Αναρωτιέμαι τι είδους ανηφόρα να ανεβαίνεις εσύ κάθε μέρα;
Εσύ για τι αγχώνεσαι και για τι ανυπομονείς;
Με τι βασανίζεσαι και τι σε κρατάει αύπνο πολλά βράδια;
Ποιος είναι ο προσωπικός σου Γολγοθάς άραγε..

Δεν σε ρωτάω από περιέργεια.
Σε ρωτάω μήπως βρούμε κοινές μυστικές σκέψεις.
Γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να πιστεύουμε πως κουβαλάμε τα πιο δύσκολα προβλήματα και πως εμείς τα ζούμε στην πιο δύσκολη βερσιόν τους.

Κι όταν λέω εσύ εννοώ
Εσένα που ξέρω μόνο το όνομά σου και όχι την ιστορία σου
Εσένα που περπατάς αφηρημένος στο δρόμο και πέφτεις κατα λάθος πάνω μου
Εσένα που κάθεσαι σκυθρωπός στο λεωφορείο και ανυπομονείς να φτάσεις στη στάση σου , λες κι οι άνθρωποι γύρω σου σε πνίγουν.
Εσένα που σε προσπερνάω και με κοιτάζεις επίμονα σαν να σου θυμίζω κάποιον γνωστό σου
Όλους εσάς τους χιλιάδες που κάποια στιγμή στη ζωή σας περάσατε φευγαλέα από το οπτικό μου πεδίο κι ύστερα συνεχίσατε να περπατάτε στη δική σας πραγματικότητα.


Πόσοι είμαστε ρε φίλε σε τούτον το ντουνιά...


Σχόλια

  1. δεν μπορω να σχολιασω το κειμενο πραγματικα... το μονο που μπορω να πω ειναι το ποσο πισω με πηγε ο τιτλος του :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις