Ελευθερία
έμπνευση, μεγάλη έμπνευση: into the wild
Είναι κάπως δεδομένο.
Είναι κάπως καθιερωμένο.
Είναι κάπως κοινωνικά αποδεκτό.
Γεννιέσαι, μεγαλώνεις, σπουδάζεις, δουλεύεις για να αποκτήσεις χρήματα ή πολλά χρήματα, αγοράζεις, κάνεις οικογένεια και δημιουργείς παιδιά για να τα καθοδηγήσεις προς την ίδια πορεία.
Αυτός όμως διάλεξε να τα απαρνηθεί όλα.
Χρήματα, υλικά αγαθά και περιπλανιόταν.
Είχε άλλο στόχο.
Να φτάσει στην Αλάσκα.
Μόνος του.
Περπάτησε πολύ, έμαθε πολλά κι έψαχνε κι αυτός την ευτυχία.
''Κάνεις λάθος'' του είπε ''η ευτυχία δεν είναι στις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι γύρω σου, στη φύση, σε ό,τι υπάρχει''. Ή κάπως έτσι το θυμάμαι εγώ.
Το διάβαζε και σε βιβλία. Είχαν δοκιμάσει κι άλλοι να ''παρεκκλίνουν'' από τα κοινωνικά πρότυπα και έγραψαν και κανένα βιβλίο.
Και κάπου εκεί στο τέλος αποφάσισε πως ''η ευτυχία είναι μόνο αληθινή όταν μπορείς να τη μοιραστείς'' τελικά.
Ένιωσε ελεύθερος.
Ένιωσε πραγματικά ελεύθερος.
Μα εμείς ζούμε στον δικό μας φαύλο κύκλο.
Όσο πιο πολλά, τόσο το καλύτερο.
Και θύματα και θύτες.
Ποιος ξέρει τι είμαστε.
Άλλοι δέχονται το ''πρόγραμμα'', άλλοι όχι κι άλλοι αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει.
Μα δεν μπορούμε να κρίνουμε κανέναν-είμαστε οι επιλογές μας , δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε την ευτυχία μπορούμε όμως να πούμε με ασφάλεια πως δεν είμαστε ελεύθεροι.
Γιατί τα δεσμά δεν είναι μόνο εκείνα τα σίδερα που δεν σε αφήνουν να βγεις στον έξω κόσμο.
Τα δεσμά είναι πολλά.
Μερικά μας τα δημιουργούν άλλοι και μερικά τα δημιουργούμε εμείς στον εαυτό μας.
Είναι εκείνα τα μη και τα όχι. Εκείνες οι απαγορεύσεις που σου κόβουν τα φτερά. Εκείνα τα όχι που σου μικραίνουν το μυαλό. Εκείνα τα μη που σου φοράνε παρωπίδες. Εκείνοι οι περιορισμοί που σε οδηγούν να ζήσεις ίσως όχι αυτό που θέλεις πραγματικά αλλά αυτό που πρέπει.
Εκείνα τα μη και τα όχι που πηγάζουν επειδή κάποιος άλλος φοβάται, κάποιος άλλος ελπίζει, κάποιος άλλος έχει σχεδιάσει, κάποιος άλλος έχει φανταστεί , κάποιος άλλος αποφασίζει.
Κι εσύ καταντάς μισο-υποταγμένος και μισο-ελεύθερος.
Τόση ελευθερία όση χρειάζεται για να μη νιώσεις πως πνίγεσαι.
Και πίσω απ'όλα καταβάθος να κρύβεται ο Θεός.
Όχι αυτός που τιμάς στους ναούς.
Ο άλλος. Ο ορατός.
Γεννιόμαστε τέλειοι με το πιο καθαρό βλέμμα και κάπου στην πορεία χαλάμε.
Όλοι. Ανεξαιρέτως.
Πολλά τα ερεθίσματα.
Πάρα πολλά.
Και ο καθένας να τα μεταφράζει όπως έμαθε.
Γιατί πέρα από τα Αγγλικά, τα Γερμανικά, τα Ισπανικά και τα λοιπά έχουμε και τις άλλες γλώσσες.
Τις προσωπικές. Αυτές που γεννιούνται από τα ερεθίσματα που δέχεται ο καθένας.
Πόσοι είμαστε; 6 δις; Τόσες και οι γλώσσες που υπάρχουν..
Γιατί ο καθένας μας μεταφράζει αυτά που μπαίνουν στα αυτιά του όπως νομίζει.
Πώς θα συννενοηθούμε ρε παιδιά έτσι;
Πώς;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου