Τι θέλεις; Part I

Μία από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω είναι η εξής: είμαι 4η Δημοτικού νομίζω κι έχουμε πάει βόλτα στα Γιάννενα. Αποφασίσαμε να πάμε για καφέ σε ένα ξενοδοχείο εκεί, μπήκαμε μέσα και θυμάμαι να βλέπω ένα μαύρο πιάνο με ουρά. Ένιωσα μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου να μου λέει ''θέλω να μάθω πιάνο''. Το είπα στη μαμά μου και την επόμενη μέρα πήγε στο ωδείο να με γράψει. Θυμάμαι τα ρούχα που φορούσα στο πρώτο μάθημα και ότι είχα φάει τσιπούρα και έπλυνα πολύ καλά τα δόντια μου γιατί φοβόμουν μήπως μυρίζω ψαρίλα στην κυρία. Δε θυμάμαι να αναρωτιέμαι ποτέ αν ήμουν αρκετά καλή. Δε θυμάμαι να είχα πει ποτέ ''το παρατάω αυτό το κομμάτι, δεν μπορώ να το βγάλω''. Θυμάμαι μόνο να προχωράμε στα βιβλία και στις τάξεις και απλά να κάνω εξάσκηση σπίτι και να γίνομαι καλύτερη. Θυμάμαι ότι μετά το μάθημα το μεσημέρι συνήθως ήταν κενή η αίθουσα με το μεγάλο πιάνο και πήγαινα να παίξω μέχρι να μπει κάποιος. Δε θυμάμαι ποτέ να είπα ''ωχ μήπως να μην πάω γιατί θα ξεκινήσουν μάθημα σε 10 λεπτά''. Θυμάμαι μόνο να είμαι εκεί, να μπαίνει κάποιος που είχε μάθημα και να λέω Οκ φεύγω, καλό μεσημέρι! Καλό μάθημα. Στο σπίτι δεν είχα πιάνο για να κάνω εξάσκηση γιατί είχε και μια κάποια τιμούλα και οι γονείς μου δεν ήταν σίγουροι ότι θα το συνέχιζα για να μπουν στη διαδικασία για μια τέτοια επένδυση (fair enough?). Είχα αρμόνιο και όλοι ξέρουμε ότι δεν έχει καμία σχέση με το πιάνο. Καμία απολύτως. Δε θυμάμαι ποτέ να παραπονέθηκα βέβαια ή να πτοήθηκα όταν το κομμάτι απαιτούσε πλήκτρα που δεν υπήρχαν στο αρμόνιο. Έκανα πως τα πατούσα στον αέρα.

Μετά από 4 χρόνια θα ξεκινούσαμε παραπάνω ώρες στο ωδείο και ταυτόχρονα είχε φτάσει η στιγμή για το πτυχίο στα Αγγλικά. Δύο πτυχία. Τότε ήταν της μόδας να έχεις και Cambridge και Michigan. Οπότε σταμάτησα το πιάνο.

Πέρυσι (ή πρόπερσι, ούτε θυμάμαι) το καλοκαίρι αγόρασα μια Clavinova. Κούκλα. Την κοιτάω, με κοιτάει. Αυτά.

Κι αυτή ήταν μια μικρή ιστορία.