Δε ξέρω, ό,τι καταλάβετε τώρα. Σόρρυ ε.

Φαντάσου ότι είσαι δρομέας.

Είναι Δευτέρα , 1η του μηνός, αποφάσισες να σηκωθείς με ξυπνητήρι και να αδράξεις τη μέρα, να δεις τη ζωή αλλιώς. Λες θα σηκωθώ νωρίς, θα πάω για τρέξιμο. Βάζεις τα καινούρια σου αθλητικά ρούχα, τα καινούρια σου αθλητικά παπούτσια, την αγαπημένη σου μουσική στο κινητό σου, φοράς τα ακουστικά σου και ξεκινάς.

Στα 5 πρώτα μέτρα νιώθεις ένα λάστιχο να αγκριστρώνεται στο αριστερό σου χέρι. Σε επιβραδύνει λίγο αλλά συνεχίζεις να τρέχεις. 

Στα επόμενα 5 μέτρα νιώθεις ένα ακόμα λάστιχο στο δεξί σου χέρι. Σε επιβραδύνει ακόμα περισσότερο και συνεχίζεις να τρέχεις τώρα με περισσότερη δυσκολία.

Άλλα 5 μέτρα και τώρα νιώθεις το ίδιο και στο αριστερό σου πόδι. Η επιβράδυνση είναι φοβερή. Με τεράστια προσπαθεια συνεχίζεις να τρέχεις πολύ αργά.

Επόμενα 5 μέτρα κι ακόμα ένα λάστιχο γατζώνεται στο δεξί σου πόδι. Είσαι οριακά. Δεν μπορείς πια να τρέξεις. Περπατάς αργά με τεράστια δυσκολία και μια δύναμη να σε τραβάει πίσω.

Τελικό λάστιχο γύρω από το λαιμό σου. Ακινητοποίηση. Τα λάστιχα μαζεύονται και σε εκσφεδονίζουν πίσω στο σπίτι σου, στον καναπέ σου να σκέφτεσαι ''τι νόημα έχουν όλα αυτά''.

Κάπως έτσι καταλήγουμε στην ερώτηση τι νόημα έχουν όλα αυτά.

Τίποτα δεν έχει νόημα , αν δεν του δώσουμε κάποιο νόημα.

Αν το καλοσκεφτούμε πραγματικά τίποτα δεν έχει νόημα και ταυτόχρονα όλα είναι εξαιρετικά σημαντικά και υπάρχει ένα πολύ σημαντικό νόημα πίσω από όλα.

Δεν έχει νόημα να πηγαίνεις στη δουλειά σου αν δε σου αρέσει η δουλειά σου. Κι αν δε σου αρέσει η δουλειά σου , αλλά αυτή είναι και δεν δύνασαι ή δεν θέλεις να την αλλάξεις δεν έχει νόημα να πηγαίνεις στη δουλειά μέχρι να αποδεχθείς την πραγματικότητα ότι αυτή είναι η δουλειά σου.

Δεν έχει νόημα να φροντίζεις τις σχέσεις σου αν δε σου αρέσουν οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου. Αν όμως σου αρέσουν και τους θέλεις στη ζωή σου η φροντίδα γίνεται αβίαστα

Δεν έχει νόημα να αρχίζεις να γυμνάζεσαι αν δε σου αρέσει ή αν δε βρεις έναν δικό σου λόγο για να το κάνεις.

Δεν έχει νόημα να διαβάζεις αν δε σου αρέσει το διάβασμα ή αν δεν έχεις κάποιον λόγο για να διαβάσεις.

Τα πράγματα που κάνουμε καθημερινά, το πρόγραμμά μας, η ρουτίνα μας, αυτά που επιλέγουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ ίσως δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα αν το δούμε σε επίπεδο δευτερολέπτων, ώρων, ημερών ίσως και εβδομάδων. Αποκτούν όμως κάποιο νόημα αν κοιτάξουμε πιο μακροπρόθεσμα.

Αν μείνεις άνεργος 1 ώρα ή μια βδομάδα δε θα καταλάβεις κάποια διαφορά. Αν μείνεις ένα μήνα τότε θα το καταλάβεις σίγουρα.

Αν δεν μιλήσεις για μια βδομάδα με ένα κοντινό σου πρόσωπο μπορεί να μην υπάρξει διαφορά, αν δε μιλήσεις ένα μήνα μπορεί και να υπάρξει όμως.

Αν φας μια μέρα παραπάνω δεν έχει και καμία σημασία, αν τρως για ένα μήνα παραπάνω τότε θα πάρεις κιλά.

Αν αρχίσεις να γυμνάζεσαι σε 1 μέρα δε θα καταλάβεις και πολλά, αλλά σε ένα μήνα θα νιώθεις πιο δυνατός.

Αν διαβάσεις 10 σελίδες σήμερα μπορεί να μη κερδίσεις πολλά, αν σε ένα μήνα έχεις τελειώσει ένα βιβλίο όμως τότε θα έχεις μάθει κάτι καινούριο.

Εντάξει το πιάσατε το νόημα.

Οπότε τίποτα δεν έχει νόημα αν δε ξέρουμε γιατί το κάνουμε, για ποιον το κάνουμε, τι πετυχαίνουμε.

Επίσης τίποτα δεν έχει νόημα αν αφήνουμε τα λάστιχα των αμφιβολιών και των διλημμάτων να μας επιβραδύνουν. 

Τα λάστιχα των αμφιβολιών είναι όλα αυτά τα ερωτήματα που θέτουμε εναντίον μας και όλες αυτές οι εχθρικές δηλώσεις.

''Δε θα τα καταφέρω''

''Είμαι άχρηστος''

''Ό,τι και να κάνω τελικά θα αποτύχω''

''Είμαι γενημμένος αποτυχημένος''

''Είναι πολύ δύσκολο για μένα''

''Τα παρατάω''

''Οι άλλοι είναι καλύτεροι από εμένα''

Τα λάστιχα των ακραίων διλημμάτων είναι όλα τα διλήμματα που μας εμποδίζουν από το να κοιτάμε μπροστά στο μονοπάτι που διανύουμε και κοιτάμε δεξιά κι αριστερά.

''Θέλω να αλλάξω δουλειά, δε μου αρέσει αυτό που κάνω. Δε θέλω να αλλάξω δουλειά, μου αρέσει πολύ η δουλειά μου. Θέλω να αλλάξω δουλειά, δε μου αρέσει αυτό που κάνω. Δε θέλω να αλλάξω δουλειά, μου αρέσει πολύ η δουλειά μου.''

''Μου αρέσει το σώμα μου δε θέλω να το αλλάξω, δε  μου αρέσει το σώμα μου θέλω να το αλλάξω, μου αρέσει το σώμα μου δε θέλω να το αλλάξω, δε μου αρέσει το σώμα μου θέλω να το αλλάξω...''

''Θέλω να χωρίσω δεν περνάω καλά. Περνάω τέλεια, είναι ο έρωτας της ζωής μου. Θέλω να χωρίσω δεν περνάω καλά. Περνάω τέλεια, είναι ο έρωτας της ζωής μου.''

Τέτοιου είδους διλήμματα άκρων καλό θα ήταν να μας υποψιάσουν ότι κάτι άλλο συμβαίνει.

Μήπως η δουλειά μας μας αρέσει μετά από μια καλή μέρα και μετά από μια κακή μέρα θέλουμε να αλλάξουμε διότι θεωρούμε ότι υπάρχει κάποια δουλειά εκεί έξω που μπορεί να προσφέρει μόνο καλές μέρες; Ή μήπως στηρίζουμε την επαγγελματική αυτοεικόνα μας εξ ολοκλήρου στην επιβράβευση και την αποδοκιμασία των ανωτέρων οι οποίο παίρνουν θέση γονέων και μας λένε πότε είμαστε καλοί και κακοί εργαζόμενοι όπως κάποτε ακούγαμε ότι είμαστε καλά και κακά παιδιά;

Μήπως το σώμα μας μας αρέσει όταν ακούμε όμορφα σχόλια για αυτό κι όταν ακούμε άσχημα δε μας αρέσει; Μήπως προσπαθούμε να το αλλάξουμε γιατί πιστεύουμε ότι υπάρχει κάποιο τέλειο σώμα το οποίο θα αποτελέσει το εισιτήριό μας για μια καλύτερη ζωή, μεγαλύτερη αποδοχή και ίσως και αγάπη;

Μήπως θέλουμε να χωρίσουμε όταν βιώνουμε δύσκολες μέρες με το σύντροφό μας και νομίζουμε ότι αν χωρίσουμε θα βρούμε κάποιο τέλειο ρομπότ να κάνουμε την τέλεια ρομποτική σχέση χωρίς εντάσεις και τσακωμούς και θα αποτελέσει αυτό ένα συμβόλαιο ότι δε θα χωρίσουμε όπως η μαμά κι ο μπαμπάς ή δε θα γίνουμε η μαμά κι ο μπαμπάς;

Αυτά λοιπόν τα ακραία διλήμματα δεν είναι και τα πιο ας πούμε  ''λογικά'' διλήμματα που θα έθετε ένας άνθρωπος ο οποίος έχει καταλήξει ότι κάτι δεν έχει νόημα γιατί πλέον δεν αντλεί ευχαρίστηση ή γιατί δε νιώθει ότι εξελίσσεται ή γιατί νιώθει ότι δεν χρησιμοποιεί όλες τις ικανότητές που έχει ή γιατί νιώθει τον ενθουσιασμό να δοκιμάσει κάτι καινούριο ή γιατί νιώθει ότι μια κατάσταση έκανε τον κύκλο της και ήρθε η ώρα να ξεκινήσει κάτι καινούριο.

Είναι αμφιβολίες και διλήμματα καθρέφτες τελειομανίας, ανάγκης για αποδοχή και επιβράβευση από το εξωτερικό περιβάλλον, μαθημένων 'πρέπει' και δηλητηρίασης από το instagram (ναι το είπα).

Είναι πολύ διαφορετικά να φεύγεις από κάτι συνειδητά ξέροντας ότι δε σου ταιριάζει, νιώθοντας θλιμμένος ζώντας μέσα αυτό,  κυνηγώντας κάτι καλύτερο με βάση τις προσωπικές σου επιθυμίες και το πώς έχεις φανταστεί εσύ την καθημερινότητά σου και διαφορετικό να φεύγεις από φόβο, κυνηγώντας μια ουτοπία, προσπαθώντας να μοιάσεις σε κάτι που πίστεψες ότι είναι τέλειο κι ιδανικό, χωρίς να ανταποκρίνεται στις δικές σου ανάγκες, στα δικά σου όνειρα, στις δικές σου επιθυμίες, νομίζοντας ότι θα βρεις κάτι που δε θα περιλαμβάνει δυσκολες μέρες-απόρριψη-αυτοαμφισβήτηση,

Σε τι καταλήγουμε;

Ξέρεις τελικά ποιες είναι οι δικές σου ανάγκες, τα δικά σου όνειρα και οι δικές σου επιθυμίες για να μπορείς να παίρνεις αποφάσεις για τη ζωή σου συνειδητά; Για να μπορείς να λες όχι και ναι, θέλω δε θέλω, φεύγω και μένω χωρίς να αμφιταλαντεύεσαι γενικώς και αορίστως για μήνες και χρόνια μεταξύ δύο ζωών, δύο επιλογών φοβούμενος μήπως κάνεις τη μία επιλογή κι η άλλη ήταν τελικά σωστή;

Και να σου πω και κάτι; Αν συνεχίσεις έτσι , ό,τι επιλογή και να κάνεις πάντα η άλλη θα μοιάζει πιο σωστή. Γιατί; Γιατί δεν την υποστηρίζεις την επιλογή σου. Δεν ήταν σπόρος για σένα να τον φυτέψεις σε μια γλαστρούλα, να το ποτίσεις και να το φροντίζεις για να ανθίσει. Και γιατί βλέπεις την άλλη επιλογή ίσως από άλλους φροντισμένη να ανθίζει και τη συγκρίνεις με τη δικιά σου και νομίζεις ότι είναι καλύτερη. Κι εσύ δεν έχεις καν ποτίσει το δικό σου λουλούδι εδώ και βδομάδες. Κι αυτό μαραίνεται. Κι οι άλλοι που ποτίζουν τα λουλούδια τους και έχουν ωραία χρώματα κι αρώματα σου φαίνονται πιο έξυπνοι, πιο ικανοί και καμιά φορά όταν δεν αντέχεις να είναι οι άλλοι πιο εξυπνοι και πιο ικανοί σκέφτεσαι ότι είχαν καλύτερο χώμα ή ότι ο σπόρος έπιασε καλύτερο ή ότι το λουλούδι ήταν από μόνο του καλύτερο. Κι εκείνοι ξέρεις τι το απλό έκαναν; Το πότιζαν και το φρόντιζα καλύτερα από σένα. Και τις μέρες που ξεχνούσαν να το φροντίσουν και ένιωθαν ηλίθιοι και άχρηστοι και έκλαιγαν σαν μωρά κι εκείνο πήγαινε να μαραθεί έλεγαν μέσα τους ''όχι δεν είμαι ηλίθιος και άχρηστος και αυτές δεν είναι βοηθητικές σκέψεις και είμαι άνθρωπος δεν είμαι τέλειος και απλά ξέχασα/βαρέθηκα να το ποτίσω δε θα πεθάνει κιόλας σε μια μέρα θα κάνω ό,τι έκανα και θα ψάξω και λίγο να δω τι κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις και πώς μπορώ να βοηθήσω την κατάσταση '' και συνέχιζαν ό,τι έκαναν κανονικά. Και πήραν και λιπάσματα. Και πήραν τηλέφωνο ειδικούς να μάθουν τι να κάνουν για να μη μαραθεί. Και του άλλαξαν θέση. Κι έφτυσαν αίμα ΜΕΤΑΞΟΠΟΥΛΕ

 

ΕΛΑ, ΓΕΙΑ