Ο κορωνοϊός κι η ψευδαίσθηση ελέγχου

 Είχαμε τη σειρά μας. Είχαμε ένα πλάνο. Μας είχαν ρωτήσει σε ένα ραντεβού πώς φανταζόμαστε τη ζωή μας σε 5 χρόνια από τώρα και είχαμε δώσει μια απάντηση. Είχαμε κοτσάρει και στο τέλος της αφήγησης ένα ''αλλά εντάξει ποτέ δε ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή'' για να είμαστε καλυμμένοι ότι δε θα μας χαλάσει το σύμπαν τα σχέδια επειδή υπήρξαμε τόσο θρασείς που κάναμε πλάνο ζωής και συνεχίσαμε το ποτάκι μας, ωστόσο μεταξύ μας δεν το πιστεύαμε. Ήταν αντίστοιχο του ''να πάμε για κανένα καφεδάκι'' που λέμε χωρίς λόγο με τύπους που δεν βγαίναμε ποτέ για καφέ, απλά βρεθήκαμε στο σουπερμάρκετ.

Ξυπνούσαμε το πρωί, κάναμε τις δουλίτσες μας. Είχαμε τον έλεγχο. Προέκυπταν προβληματάκια στην καθημερινότητα, βαρούσαμε μια κρισάρα, αλλά ξέραμε να τα λύσουμε και τα λύναμε. Αλλά είχαμε ένα πλάνο. Πάντα είχαμε ένα πλάνο.

Τώρα πάει το πλάνο. Τώρα ζούμε αυτό που εκατομμύρια life coaches φωνάζουν στα βίντεο ''ζήστε την κάθε μέρα σα να είναι η τελευταία'' αλλά με το στανιό. Δεν το επιλέγουμε και πολύ.

Και πάλι το κεφάλι μας κυνηγάει μια σταθερότητα, μια ασφάλεια, μια συνήθεια, μια σιγουριά. Χτίζουμε νέες πραγματικότητες. Τώρα τα δεδομένα είναι αυτά και με αυτά ζούμε. Προσαρμογή. 

Αλλά μέσα μας το control freak έχει πάθει νευρικό κλονισμό και χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο.

Ίσως για πρώτη φορά ο αλγόριθμος στο κεφάλι μας δε δουλεύει τόσο καλά. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον. Δεν έχουμε απάντηση για κάθε τι που θα προκύψει. Δεν ξέρουμε τι αποφάσεις θα πάρουμε σε ένα μήνα από τώρα, ούτε πώς θα είναι η ζωή μας σε 6 μήνες από τώρα. 

Κι ίσως τελικά να προέκυψε κι ένα καλό για όλους εμάς που νομίζαμε ότι έχουμε τον έλεγχο.

Απαντήσαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας στα ερωτήματα που γεννάει το κεφάλι μας με ταχύτητα φωτός.

Τι θα γίνει αν; Tι θα κάνουμε τότε; Όταν τελειώσω αυτό τι θα κάνω μετά; Πότε θα ξεκινήσει εκείνο; Πότε θα πάω εκεί; Τι να επιλέξω αν γίνει αυτό και όχι το άλλο; 

Κι είπαμε ''δεν ξέρω''

Κι είπαμε ''θα δούμε τι θα κάνουμε όταν έρθει το πρόβλημα''

Κι είπαμε ''θα ακούσω το ένστικτό μου''

Κι είπαμε ''θα φτάσω μέχρι εκεί που μπορώ και αντέχω''

Κι είπαμε ''σημασία έχει να είμαι καλά, όχι να αρρωστήσω για να πετύχω κάτι''

Γιατί κράσαρε ο αλγόριθμος και τα πιθανά σενάρια είναι πολλά κι άντε να τα βάζεις όλα σε σειρά.

Γιατί κουράστηκε το μυαλό μας , ακριβώς όπως κουράζονται τα πόδια μας μετά από 4ωρο περπάτημα.

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ