Γιατί ΔΕ θα είμαστε καλύτεροι άνθρωποι μετά την καραντίνα
Ανάμεσα στα υπόλοιπα άρθρα που κυκλοφορούν, υπάρχουν και εκείνα τα γλυκούλια που αναλύουν το πόσο καλύτεροι άνθρωποι θα είμαστε μετά την καραντίνα και πόσο πολύ θα μας έχει αλλάξει όλη αυτή η διαδικασία των 2-3 μηνών που ζήσαμε.
Όλος αυτός ο τρόπος σκέψης μου μοιάζει με εκείνη την ψευδαίσθηση που έχουμε ότι ένα βιβλίο αυτοβοήθειας αρκεί για να μας Κάνει ευτυχισμένους! ή να Έχουμε θετικές σκέψεις!
Επίσης μου θυμίζει αυτή την έκρηξη αισιοδοξίας που νιώθουμε για περίπου 2 λεπτά μετά από ένα από τα χιλιάδες motivational βιντεο που υπάρχουν στο youtube με μουσική πολέμου και αθλητές να γυμνάζονται. Ακόμα μία φορά διαλέξαμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο μπρατσαράς που βλέπουμε να σηκώνει τα κιλά, ξεκίνησε να προπονείται γιαυτό από τα 10 του.
Η καθημερινότητα που ζούμε αυτή τη στιγμή είναι λίγο ξεχωριστή. Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας στο σπίτι μας, δεν έχουμε τη δυνατότητα να επισκεφθούμε φίλους και συγγενείς, δεν έχουμε δυνατότητα να πάμε σε κάποιο μαγαζί ή να κάνουμε κάποια από τα χόμπι μας. Κάποιοι συνειδητοποίησαν για πρώτη φορά ότι ζούσαν με άλλα άτομα σπίτι τους, κάποιοι έχουν χάσει τη δουλειά τους, κάποιοι δεν νιώθουν και τεράστια διαφορά γιατί κάτι παρόμοιο ζούσαν πριν την καραντίνα και κάποιοι ρισκάρουν συνεχώς για να μπορέσουν να πλησιάσουν όσο περισσότερο γίνεται τον προηγούμενο τρόπο ζωής τους χωρίς να μπουν στη διαδικασία να κάνουν την οποιαδήποτε αλλαγή.
Τι σημαίνει όμως για τον καθένας σας να γίνετε καλύτερος άνθρωπος και γιατί η προ καραντίνας ζωή σας εμπόδιζε να γίνετε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας;
Ο λόγος που εγώ θεωρώ ότι δε θα γίνετε καλύτεροι άνθρωποι μετά την καραντίνα είναι γιατί δεν θεωρείτε κατα βάθος ότι χρειάζεται να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι ή αν ακόμα κι αν το θεωρείτε δεν θέλετε να αναλάβετε την ευθύνη μιας τέτοιας αλλαγής που θα σήμαινε και την έναρξη της προσπάθειας προς αυτήν.
Ο λόγος που επίσης θεωρώ ότι δε θα γίνετε καλύτεροι άνθρωποι μετά από 40 μέρες είναι γιατί η αυτοβελτίωση δεν είναι ένας αγώνας με αρχή και τέλος και σίγουρα δεν είναι ένας αγώνας 40 ημερών. Είναι ακριβώς το ίδιο με την μάταιη προσπάθεια να χάσουμε 10 κιλά με τη δίαιτα του γιαουρτιού σε 40 μέρες, όπου κάποια ανώτερη δύναμη (ο δημιουργός της δίαιτας) μας επιβάλλει για 40 μέρες να τρώμε μόνο γιαούρτι και επιστρατεύουμε κάθε είδος στρατιωτικής αντοχής για να ολοκληρώσουμε την εκπαίδευση ώστε στο τέλος της να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην παλιά μας διατροφή.
Υπάρχει όμως και κάτι θετικό το οποίο μπορεί κάποιος να κερδίσει κάνοντας αυτή τη δίαιτα του γιαουρτιού για 40 μέρες. Η ματαίωση που θα βιώσει όταν δει ότι μετά από ένα μήνα έχει ξαναπάρει τα κιλά που είχε χάσει (ίσως). Αυτή η ματαίωση αν δεν γίνει σκέψη ''κάτι έκανα λάθος και δεν τα κατάφερα'' ίσως να μπορέσει να γίνει σκέψη ''Καμία δίαιτα που μου υπόσχεται γρήγορα αποτελέσματα δεν είναι μακροπρόθεσμα η λύση στο πρόβλημα μου. Καμία δίαιτα στην οποία οφείλω γα 40 μέρες να είμαι ένα ρομπότ χωρίς επιθυμίες, λαχτάρες, ανάγκες για κάτι άλλο πέρα από γιαούρτι δεν μπορεί να αποτελέσει μακροπρόθεσμη λύση στο πρόβλημά μου''
Ναι μας έλειψαν οι αγαπημένοι μας άνθρωποι. Όχι δε θα προσπαθούμε να βρισκόμαστε κάθε μέρα με αυτούς όταν τελειώσει η καραντίνα γιατί δεν είναι εφικτό και γιατί δεν έχουμε ανάγκη την τόσο συχνή επαφή. Και γιατί μας κάνει κακούς ανθρώπους η συχνότητα που είχαμε επιλέξει πριν την καραντίνα; Σημασία έχει η ποσότητα ή η ποιότητα;
Ναι περάσαμε πολύ χρόνο με αυτούς που ζούμε μαζί. Όχι δεν είναι το ιδανικό να είσαι 24 ώρες με τους 'συγκατοίκους' σου και να είσαι ικανοποιημένος μόνο με αυτό. Η δουλειά σου, τα χόμπι σου, ο προσωπικός σου χώρος και χρόνος είναι ζωτικά για την ψυχική σου υγεία. Όπως ακριβώς είναι ζωτικό για την υγεία του παιδιού σου το να πάει στο σχολείο, να παίξει με τους φίλους του και να κάνει τις δραστηριότητές του.
Ναι μας έλειψε να πιούμε ένα καφέ στην αγαπημένη μας καφετέρια με τους φίλους μας. Όχι δε θα είμαστε κάθε μέρα στα μαγαζιά όταν ανοίξουν για να αναπληρώσουμε τους χαμένους καφέδες. Αρχικά δεν έχουμε τα λεφτά γιαυτό, αλλά ακόμα κι αν τα είχαμε δεν έχουμε ανάγκη να βλέπουμε τους φίλους μας κάθε μέρα και να πίνουμε μαζί τους καφέ.
Γενικά δεν χρειάζονται όλα να έχουν τη λογική στέρηση-υπερβολή. Ψάξτε το.
Η περίοδος της καραντίνας επειδή όπως είναι λογικό μας τοποθετεί σε διαφορετικές συνθήκες οι οποίες κινητοποιούν σκέψεις και συναισθήματα το πολύ πολύ να αποτελέσει την πινέζα που βρέθηκε σε έναν δρόμο που εσύ περπατούσες ξυπόλυτος.
Μπορείς να την πατήσεις , να βρίσεις, να πονέσεις , να το τρίψεις λιγάκι, να κλάψεις και να συνεχίσεις το δρόμο σου περιμένοντας να φθίνει ο πόνος που νιώθεις φωνάζοντας''παλιοπινέζα, κωλοπινέζα, πώς βρέθηκες στο δρόμο μου, μας έχουν καταστρέψει αυτές οι πινέζες''
Μπορείς να την πατήσεις, να βρίσεις, να πονέσεις και να αναρωτηθείς γιατί περπατάς ξυπόλυτος στο δρόμο.
Μπορεί και να φορούσες παπούτσια ή να την αντιλήφθηκες πριν την πατήσεις γιατί ήδη είχες μάθει να μην περπατάς ξυπόλυτος ή να ρίχνεις και καμιά ματιά στον δρόμο όταν περπατάς.
Αυτό το μικρό ποσοστό που θα αναρωτηθεί γιατί περπατάει ξυπόλυτο στο δρόμο, κάπως θα επωφεληθεί από την καραντίνα.
ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΑΣ ΤΟ ΧΑΛΑΣΑ ΕΤΣΙΕ
Όλος αυτός ο τρόπος σκέψης μου μοιάζει με εκείνη την ψευδαίσθηση που έχουμε ότι ένα βιβλίο αυτοβοήθειας αρκεί για να μας Κάνει ευτυχισμένους! ή να Έχουμε θετικές σκέψεις!
Επίσης μου θυμίζει αυτή την έκρηξη αισιοδοξίας που νιώθουμε για περίπου 2 λεπτά μετά από ένα από τα χιλιάδες motivational βιντεο που υπάρχουν στο youtube με μουσική πολέμου και αθλητές να γυμνάζονται. Ακόμα μία φορά διαλέξαμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο μπρατσαράς που βλέπουμε να σηκώνει τα κιλά, ξεκίνησε να προπονείται γιαυτό από τα 10 του.
Η καθημερινότητα που ζούμε αυτή τη στιγμή είναι λίγο ξεχωριστή. Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας στο σπίτι μας, δεν έχουμε τη δυνατότητα να επισκεφθούμε φίλους και συγγενείς, δεν έχουμε δυνατότητα να πάμε σε κάποιο μαγαζί ή να κάνουμε κάποια από τα χόμπι μας. Κάποιοι συνειδητοποίησαν για πρώτη φορά ότι ζούσαν με άλλα άτομα σπίτι τους, κάποιοι έχουν χάσει τη δουλειά τους, κάποιοι δεν νιώθουν και τεράστια διαφορά γιατί κάτι παρόμοιο ζούσαν πριν την καραντίνα και κάποιοι ρισκάρουν συνεχώς για να μπορέσουν να πλησιάσουν όσο περισσότερο γίνεται τον προηγούμενο τρόπο ζωής τους χωρίς να μπουν στη διαδικασία να κάνουν την οποιαδήποτε αλλαγή.
Τι σημαίνει όμως για τον καθένας σας να γίνετε καλύτερος άνθρωπος και γιατί η προ καραντίνας ζωή σας εμπόδιζε να γίνετε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας;
Ο λόγος που εγώ θεωρώ ότι δε θα γίνετε καλύτεροι άνθρωποι μετά την καραντίνα είναι γιατί δεν θεωρείτε κατα βάθος ότι χρειάζεται να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι ή αν ακόμα κι αν το θεωρείτε δεν θέλετε να αναλάβετε την ευθύνη μιας τέτοιας αλλαγής που θα σήμαινε και την έναρξη της προσπάθειας προς αυτήν.
Ο λόγος που επίσης θεωρώ ότι δε θα γίνετε καλύτεροι άνθρωποι μετά από 40 μέρες είναι γιατί η αυτοβελτίωση δεν είναι ένας αγώνας με αρχή και τέλος και σίγουρα δεν είναι ένας αγώνας 40 ημερών. Είναι ακριβώς το ίδιο με την μάταιη προσπάθεια να χάσουμε 10 κιλά με τη δίαιτα του γιαουρτιού σε 40 μέρες, όπου κάποια ανώτερη δύναμη (ο δημιουργός της δίαιτας) μας επιβάλλει για 40 μέρες να τρώμε μόνο γιαούρτι και επιστρατεύουμε κάθε είδος στρατιωτικής αντοχής για να ολοκληρώσουμε την εκπαίδευση ώστε στο τέλος της να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην παλιά μας διατροφή.
Υπάρχει όμως και κάτι θετικό το οποίο μπορεί κάποιος να κερδίσει κάνοντας αυτή τη δίαιτα του γιαουρτιού για 40 μέρες. Η ματαίωση που θα βιώσει όταν δει ότι μετά από ένα μήνα έχει ξαναπάρει τα κιλά που είχε χάσει (ίσως). Αυτή η ματαίωση αν δεν γίνει σκέψη ''κάτι έκανα λάθος και δεν τα κατάφερα'' ίσως να μπορέσει να γίνει σκέψη ''Καμία δίαιτα που μου υπόσχεται γρήγορα αποτελέσματα δεν είναι μακροπρόθεσμα η λύση στο πρόβλημα μου. Καμία δίαιτα στην οποία οφείλω γα 40 μέρες να είμαι ένα ρομπότ χωρίς επιθυμίες, λαχτάρες, ανάγκες για κάτι άλλο πέρα από γιαούρτι δεν μπορεί να αποτελέσει μακροπρόθεσμη λύση στο πρόβλημά μου''
Ναι μας έλειψαν οι αγαπημένοι μας άνθρωποι. Όχι δε θα προσπαθούμε να βρισκόμαστε κάθε μέρα με αυτούς όταν τελειώσει η καραντίνα γιατί δεν είναι εφικτό και γιατί δεν έχουμε ανάγκη την τόσο συχνή επαφή. Και γιατί μας κάνει κακούς ανθρώπους η συχνότητα που είχαμε επιλέξει πριν την καραντίνα; Σημασία έχει η ποσότητα ή η ποιότητα;
Ναι περάσαμε πολύ χρόνο με αυτούς που ζούμε μαζί. Όχι δεν είναι το ιδανικό να είσαι 24 ώρες με τους 'συγκατοίκους' σου και να είσαι ικανοποιημένος μόνο με αυτό. Η δουλειά σου, τα χόμπι σου, ο προσωπικός σου χώρος και χρόνος είναι ζωτικά για την ψυχική σου υγεία. Όπως ακριβώς είναι ζωτικό για την υγεία του παιδιού σου το να πάει στο σχολείο, να παίξει με τους φίλους του και να κάνει τις δραστηριότητές του.
Ναι μας έλειψε να πιούμε ένα καφέ στην αγαπημένη μας καφετέρια με τους φίλους μας. Όχι δε θα είμαστε κάθε μέρα στα μαγαζιά όταν ανοίξουν για να αναπληρώσουμε τους χαμένους καφέδες. Αρχικά δεν έχουμε τα λεφτά γιαυτό, αλλά ακόμα κι αν τα είχαμε δεν έχουμε ανάγκη να βλέπουμε τους φίλους μας κάθε μέρα και να πίνουμε μαζί τους καφέ.
Γενικά δεν χρειάζονται όλα να έχουν τη λογική στέρηση-υπερβολή. Ψάξτε το.
Η περίοδος της καραντίνας επειδή όπως είναι λογικό μας τοποθετεί σε διαφορετικές συνθήκες οι οποίες κινητοποιούν σκέψεις και συναισθήματα το πολύ πολύ να αποτελέσει την πινέζα που βρέθηκε σε έναν δρόμο που εσύ περπατούσες ξυπόλυτος.
Μπορείς να την πατήσεις , να βρίσεις, να πονέσεις , να το τρίψεις λιγάκι, να κλάψεις και να συνεχίσεις το δρόμο σου περιμένοντας να φθίνει ο πόνος που νιώθεις φωνάζοντας''παλιοπινέζα, κωλοπινέζα, πώς βρέθηκες στο δρόμο μου, μας έχουν καταστρέψει αυτές οι πινέζες''
Μπορείς να την πατήσεις, να βρίσεις, να πονέσεις και να αναρωτηθείς γιατί περπατάς ξυπόλυτος στο δρόμο.
Μπορεί και να φορούσες παπούτσια ή να την αντιλήφθηκες πριν την πατήσεις γιατί ήδη είχες μάθει να μην περπατάς ξυπόλυτος ή να ρίχνεις και καμιά ματιά στον δρόμο όταν περπατάς.
Αυτό το μικρό ποσοστό που θα αναρωτηθεί γιατί περπατάει ξυπόλυτο στο δρόμο, κάπως θα επωφεληθεί από την καραντίνα.
ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΑΣ ΤΟ ΧΑΛΑΣΑ ΕΤΣΙΕ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου