Χρόνια αρνητιδα ή στρουθοκαμηλίτιδα
Για κάποιους από εσάς τα παρακάτω δεν θα βγάλουν κανένα νόημα.
Για κάποιους άλλους όμως τα παρακάτω ΕΠΙΣΗΣ δε θα βγάλουν κάνενα νόημα.
Το να πέσεις για ύπνο και να σηκωθείς πιο ξεκούραστος έχει μια λογική , αν έχεις κοιμηθεί ένα σεβαστό χρονικό διάστημα. Το να πέσεις για ύπνο και να σηκωθείς διαφορετικός άνθρωπος δεν έχει καμία λογική ακόμα κι αν κοιμάσαι 15 ώρες. Δεν συμβαίνει κάποια μαγική διεργασία την ώρα του ύπνου που αλλάζει την κοσμοθεωρία μας και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Αυτή η σκέψη ότι ''την επόμενη μέρα που θα σηκωθώ θα τα κάνω όλα διαφορετικά και όλα όπως πρέπει'' είναι λίγο χαζή. Ο ύπνος δεν γεννάει το κίνητρο, δεν γεννάει αισιοδοξία, δεν γεννάει λύσεις, δεν γεννάει διαφορετικές προσωπικότητες. Σίγουρα μπορούμε να δεχτούμε ότι ένας ξεκούραστος άνθρωπος σκέφτεται πιο καθαρά από έναν άυπνο και κουρασμένο άνθρωπο, αλλά αν αντιμετώπιζε μια κατάσταση με έναν χ τρόπο με τον ίδιο τρόπο θα την αντιμετωπίσει και την επόμενη μερά απλά χωρίς να νυστάζει.
Η χρόνια αρνήτιδα είναι μια φλεγμονή της σκέψης. Ένας μηχανισμός άμυνας. Κάτι για να μουδιάζουμε και να μην βρισκόμαστε καθημερινά σε καθεστώς συνειδητού πόνου. Είναι όμως μια χρόνια φλεγμονή της σκέψης η οποία αναδιαμορφώνει το είναι μας. ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΣΑΣ ΛΕΩ.
Είναι σαν ένα μαντήλι δεμένο στα μάτια μας. Μερικές φορές δεν είναι τόσο εύκολο να κάνω λέξεις τις σκέψεις. Ας δώσω ένα παράδειγμα.
Ας πούμε ότι έχουμε να λύσουμε ένα μαθηματικό πρόβλημα.
Ξεκινάμε με έναν χ τρόπο για να το λύσουμε. Μπλα μπλα μπλα δεν λύνεται. Ψάχνουμε λίγο πριν το τέλος να δούμε αν κάναμε λάθος. Δεν βρίσκουμε κάτι. Σκεφτόμαστε ότι πρέπει να το ξεκινήσουμε από την αρχή. Μουτζουρώνουμε ό,τι γράψαμε πριν. Ξεκινάμε πάλι να το λύσουμε. Χρησιμοποιούμε πάλι τον χ τρόπο. Το αποτέλεσμα βγαίνει πάλι λαθος. Κάτι δεν μας πάει καλά. Κάποια πράξη έκανα λάθος. Ο τρόπος μια χαρά φαίνεται έτσι όπως τον κόβω. Σκίζουμε το χαρτί. Πάμε σε καινούριο. Θα κάνουμε όλες τις πράξεις με κομπιουτεράκι. Καινούριο χαρτί. Ξεκινάμε πάλι να το λύσουμε με τον χ τρόπο. ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΠΆΛΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ. Τα παραταμε. Βλέπουμε τηλεόραση. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν λύνεται. Αφού τα κάνω όλα σωστά. Πάμε βόλτα. Πάμε για καφέ. Κοιμόμαστε. Ξυπνάμε. Δεν υπάρχει περίπτωση, σήμερα θα το λύσω. Καινούριο τετράδιο, καινούριο στυλό. Ξεκινάμε χρησιμοποιώντας πάλι τον χ τρόπο. Πάλι δεν βγαίνει. Θα ζητήσω βοήθεια. Μαρία να σου πω, βοήθησέ με λίγο να λύσω αυτό το πρόβλημα με τον χ τρόπο. Προσπαθεί κι η Μαρία. Δεν βγαίνει. Μήπως θέλει άλλο τρόπο?Μήπως να δοκίμαζες τον ψ τρόπο?λεει η Μαρία. Όχι, γιατί να θέλει άλλο τρόπο. Γιατί ο ψ είναι σωστός κι ο χ λάθος? Δεν φταίει ο τρόπος. Απλά δεν είμαι καλά σήμερα, περνάω μια φάση. Δεν είμαι τόσο χαζή ωστε να μη ξέρω να λύσω ένα παλιοπρόβλημα. Θα το παρατήσω λίγο να καθαρίσει το κεφάλι μου. 1 χρόνο μετά, 5 χρόνια μετά, 10 χρόνια μετά, 100 φορές που χρησιμοποιήσαμε τον χ τρόπο συνειδητοποιούμε ότι δεν ήταν τελικά ο χ τρόπος αυτός που θα έλυνε το πρόβλημά μας. Δεν έφταιγε το στυλό, το χαρτί, που δεν είχαμε όρεξη, που δεν είμασταν σε φάση. Έφταιχε ο χ τρόπος. Ήθελες τον ψ. Μπορεί ο ψ τρόπος να είναι πιο δύσκολος, να θέλει τρεις σελίδες για να χωρέσει η λύση, να θέλει να ξαναδιαβάσεις ένα θεώρημα για να το χρησιμοποιήσεις κι αυτό, να θέλει πέντε ώρες από τη μέρα σου κι όχι πέντε λεπτά αλλά αυτός είναι ο τρόπος που λύνει το πρόβλημα. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; το αποτέλεσμα.
Η άρνηση λοιπόν είναι η παράβλεψη της πραγματικότητας γιατί είναι πολύ στρεσογόνα και επώδυνη. Κι είναι ωραία στην άρνηση. Η άρνηση δεν σου ζητάει . Δεν περιμένει από σένα κάτι. Σε προστατεύει. Σου λέει πως όλα είναι καλά. Όλα θα φτιάξουν. Ή ακόμα σου λέει πως δεν υπάρχει καν πρόβλημα. Κι είναι εκεί για όσο την έχεις ανάγκη. Και μπορεί να την έχεις ανάγκη 1 ώρα, μπορεί να την έχεις ανάγκη και 10 χρόνια. Και μαθαίνεις να ζεις με το άλυτο πρόβλημα και να μη σε πονάει γιατί όλα τα κάνεις σωστά απλά δεν λύνεται.Απλά μάλλον δε θα λυθεί ποτέ. Απλά γεννήθηκα για να έχω αυτό το άλυτο πρόβλημα. Βασικά δεν είναι καν πρόβλημα. Γιατί εγώ προσπάθησα δέκα φορές να το λύσω , αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν τα κατάφερα. Κι είσαι ήρεμος. Και μαθαίνεις να είσαι κάπως καλά με τον εαυτό σου μέσα σε όλη αυτή την άρνηση. Κι ύστερα ένα απόγευμα ξαφνικά αναρωτιέσαι τι αποτέλεσμα είχε τελικά εκείνο το πρόβλημα που πήγες να λύσεις πριν 10 χρόνια. Ψάχνεις, ψάχνεις ..πουθενά το αποτέλεσμα. Και κάπου η άρνηση υποχωρεί. Και ξεθολώνει το μυαλό σου. Συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις λύσει το πρόβλημα. Ότι το πρόβλημα υπάρχει ακόμα. Κι αρχίζεις να σκέφτεσαι εκείνον τον χ τρόπο. Και τώρα είσαι δέκα χρόνια μεγαλύτερος κι έχεις πάρει δέκα μαθήματα περισσότερα από τη ζωή που τα έχεις εφαρμόσει ήδη. Κι ένα από αυτά ήταν ότι αν δεν λύνεται ένα πρόβλημα με έναν χ τρόπο, μπορεί να φταίει ο τρόπος κι όχι η κακή σου τύχη ή η διάθεσή σου ή ο βλάκας ο καθηγητής ή το σχολείο ή το εξεταστικό σύστημα.
Και τότε συνειδητοποιείς ότι η λύση περνάει από το χέρι σου κι ότι είναι δική σου ευθύνη. Κι ότι υπάρχει ο ψ τρόπος που λύνει το πρόβλημα κι είναι δική σου ευθύνη να τον εφαρμόσεις.
Κι εκεί που η ευθύνη ήταν ένα βάρος που το κουβαλούσες και κάποτε το έκρυψες με τη βοήθεια της άρνησης , τώρα καταλαβαίνεις ότι η ευθύνη είναι δύναμη. Άλλωστε αν έφταιγε το σύμπαν θα ήσουν χαμένος από χέρι και μόνο απελπισμένος θα κατέληγες. Όλη η λύση είναι στο δικό σου χέρι. Αρκεί να εφαρμόσεις τον τρόπο.
Το να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι και τον τρόπο που δρας μέσα στην ημέρα σου είναι μια επίπονη διαδικασία του μυαλού η οποία σε φέρνει διαρκώς σε άβολες καταστάσεις πριν γίνουν βολικές. Οι μαθημένες κινήσεις πριν γίνουν βολικές και αυθόρμητες και μηχανικές ήταν άβολες.
Το να μάθεις να τρως με το πιρούνι και όχι βάζοντας τα χέρια σου στο πιάτο μάλλον ήταν κάτι άβολο και ενοχλητικό όταν ήσουν 2 χρονών. Το να πλένεις τα δόντια σου κάποτε ήταν ενοχλητικό και σου φώναζαν οι γονείς σου για να το κάνεις , αλλά τώρα δεν μπορείς να ΜΗΝ το κάνεις γιατί το σώμα σου εκτελεί μηχανικά την μαθημένη συμπεριφορά. Κι όσο πιο μεγάλος είσαι τόσο πιο δύσκολο είναι να αλλάξει μια μαθημένη συμπεριφορά και να βάλεις μια άλλη στη θέση της γιατί δεν σ'αρέσει να ξεβολεύεσαι, δεν είναι fun. Είναι ενοχλητικό και σπαστικό και σου τρώει ενέργεια και είναι σαν το αίσθημα που σου δημιουργείται όταν κάποιος σου τραβάει την κουβέρτα και σου κλείνει το καλοριφέρ και σου λεει ΣΗΚΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΕΞΩ ΣΤΟ ΚΡΥΟ.
Και τελικά δεν κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε. Μερικές φορές κάνουμε αυτό που απλά ΠΡΕΠΕΙ.
Δεν μπορείς ένα πρωί να σηκωθείς και να πεις ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΛΛΆ ΒΑΡΙΈΜΑΙ και να περιμένεις ότι κάποιον θα τον νοιάξει. Μπορείς να πεις ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Γιατί σου επιτρέπουμε να βαριέσαι μια μέρα και να μην έχεις διάθεση και να μη γουστάρεις καθόλου να δεις κανέναν. Δεν σου αφαιρούμε το δικαίωμα των συναισθημάτων αυτών. Ούτε απαιτούμε από εσένα να είσαι κάθε μέρα ευδιάθετος και γεμάτος όρεξη για προσωπική εξέλιξη και μπλα μπλα μπλα. Μερικές μέρες μπορεί να νιώθεις σαν κινούμενος σάκος με κοπριά. Αλλά omg who the hell cares. Αν θέλεις δουλειά και λεφτά και εκείνο το ταξίδι στην Ευρώπη και εκείνο το σπίτι που πληρώνεις το ενοίκιό του κι εκείνη την ταινία στο σινεμά κι εκείνο το μοσχαράκι θα βγεις από το κρεβατάκι σου, θα κρυώσεις, θα σύρεις το σακί με την κοπριά θα δεις 10 αντιπαθητικούς ανθρώπους και 5 κάπως συμπαθητικούς και ΤΕΛΟΣ.
Αυτή η λογική που έχεις ΜΕ τη δουλειά, αυτός ο ψ τρόπος αν εφαρμοστεί και αλλού θα έχει αποτέλεσμα.
Πρέπει να..μπλα μπλα μπλα ΚΑΙ βαριέμαι ή είμαι κουρασμένος ή δεν έχω διάθεση.
Που σημαίνει ότι το μπλα μπλα μπλα ΘΑ το κάνω απλά ταυτόχρονα θα βαριέμαι. ή θα είμαι κουρασμένος ή δε θα έχω διάθεση.
Για κάποιους άλλους όμως τα παρακάτω ΕΠΙΣΗΣ δε θα βγάλουν κάνενα νόημα.
Το να πέσεις για ύπνο και να σηκωθείς πιο ξεκούραστος έχει μια λογική , αν έχεις κοιμηθεί ένα σεβαστό χρονικό διάστημα. Το να πέσεις για ύπνο και να σηκωθείς διαφορετικός άνθρωπος δεν έχει καμία λογική ακόμα κι αν κοιμάσαι 15 ώρες. Δεν συμβαίνει κάποια μαγική διεργασία την ώρα του ύπνου που αλλάζει την κοσμοθεωρία μας και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Αυτή η σκέψη ότι ''την επόμενη μέρα που θα σηκωθώ θα τα κάνω όλα διαφορετικά και όλα όπως πρέπει'' είναι λίγο χαζή. Ο ύπνος δεν γεννάει το κίνητρο, δεν γεννάει αισιοδοξία, δεν γεννάει λύσεις, δεν γεννάει διαφορετικές προσωπικότητες. Σίγουρα μπορούμε να δεχτούμε ότι ένας ξεκούραστος άνθρωπος σκέφτεται πιο καθαρά από έναν άυπνο και κουρασμένο άνθρωπο, αλλά αν αντιμετώπιζε μια κατάσταση με έναν χ τρόπο με τον ίδιο τρόπο θα την αντιμετωπίσει και την επόμενη μερά απλά χωρίς να νυστάζει.
Η χρόνια αρνήτιδα είναι μια φλεγμονή της σκέψης. Ένας μηχανισμός άμυνας. Κάτι για να μουδιάζουμε και να μην βρισκόμαστε καθημερινά σε καθεστώς συνειδητού πόνου. Είναι όμως μια χρόνια φλεγμονή της σκέψης η οποία αναδιαμορφώνει το είναι μας. ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΣΑΣ ΛΕΩ.
Είναι σαν ένα μαντήλι δεμένο στα μάτια μας. Μερικές φορές δεν είναι τόσο εύκολο να κάνω λέξεις τις σκέψεις. Ας δώσω ένα παράδειγμα.
Ας πούμε ότι έχουμε να λύσουμε ένα μαθηματικό πρόβλημα.
Ξεκινάμε με έναν χ τρόπο για να το λύσουμε. Μπλα μπλα μπλα δεν λύνεται. Ψάχνουμε λίγο πριν το τέλος να δούμε αν κάναμε λάθος. Δεν βρίσκουμε κάτι. Σκεφτόμαστε ότι πρέπει να το ξεκινήσουμε από την αρχή. Μουτζουρώνουμε ό,τι γράψαμε πριν. Ξεκινάμε πάλι να το λύσουμε. Χρησιμοποιούμε πάλι τον χ τρόπο. Το αποτέλεσμα βγαίνει πάλι λαθος. Κάτι δεν μας πάει καλά. Κάποια πράξη έκανα λάθος. Ο τρόπος μια χαρά φαίνεται έτσι όπως τον κόβω. Σκίζουμε το χαρτί. Πάμε σε καινούριο. Θα κάνουμε όλες τις πράξεις με κομπιουτεράκι. Καινούριο χαρτί. Ξεκινάμε πάλι να το λύσουμε με τον χ τρόπο. ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΠΆΛΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ. Τα παραταμε. Βλέπουμε τηλεόραση. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν λύνεται. Αφού τα κάνω όλα σωστά. Πάμε βόλτα. Πάμε για καφέ. Κοιμόμαστε. Ξυπνάμε. Δεν υπάρχει περίπτωση, σήμερα θα το λύσω. Καινούριο τετράδιο, καινούριο στυλό. Ξεκινάμε χρησιμοποιώντας πάλι τον χ τρόπο. Πάλι δεν βγαίνει. Θα ζητήσω βοήθεια. Μαρία να σου πω, βοήθησέ με λίγο να λύσω αυτό το πρόβλημα με τον χ τρόπο. Προσπαθεί κι η Μαρία. Δεν βγαίνει. Μήπως θέλει άλλο τρόπο?Μήπως να δοκίμαζες τον ψ τρόπο?λεει η Μαρία. Όχι, γιατί να θέλει άλλο τρόπο. Γιατί ο ψ είναι σωστός κι ο χ λάθος? Δεν φταίει ο τρόπος. Απλά δεν είμαι καλά σήμερα, περνάω μια φάση. Δεν είμαι τόσο χαζή ωστε να μη ξέρω να λύσω ένα παλιοπρόβλημα. Θα το παρατήσω λίγο να καθαρίσει το κεφάλι μου. 1 χρόνο μετά, 5 χρόνια μετά, 10 χρόνια μετά, 100 φορές που χρησιμοποιήσαμε τον χ τρόπο συνειδητοποιούμε ότι δεν ήταν τελικά ο χ τρόπος αυτός που θα έλυνε το πρόβλημά μας. Δεν έφταιγε το στυλό, το χαρτί, που δεν είχαμε όρεξη, που δεν είμασταν σε φάση. Έφταιχε ο χ τρόπος. Ήθελες τον ψ. Μπορεί ο ψ τρόπος να είναι πιο δύσκολος, να θέλει τρεις σελίδες για να χωρέσει η λύση, να θέλει να ξαναδιαβάσεις ένα θεώρημα για να το χρησιμοποιήσεις κι αυτό, να θέλει πέντε ώρες από τη μέρα σου κι όχι πέντε λεπτά αλλά αυτός είναι ο τρόπος που λύνει το πρόβλημα. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; το αποτέλεσμα.
Η άρνηση λοιπόν είναι η παράβλεψη της πραγματικότητας γιατί είναι πολύ στρεσογόνα και επώδυνη. Κι είναι ωραία στην άρνηση. Η άρνηση δεν σου ζητάει . Δεν περιμένει από σένα κάτι. Σε προστατεύει. Σου λέει πως όλα είναι καλά. Όλα θα φτιάξουν. Ή ακόμα σου λέει πως δεν υπάρχει καν πρόβλημα. Κι είναι εκεί για όσο την έχεις ανάγκη. Και μπορεί να την έχεις ανάγκη 1 ώρα, μπορεί να την έχεις ανάγκη και 10 χρόνια. Και μαθαίνεις να ζεις με το άλυτο πρόβλημα και να μη σε πονάει γιατί όλα τα κάνεις σωστά απλά δεν λύνεται.Απλά μάλλον δε θα λυθεί ποτέ. Απλά γεννήθηκα για να έχω αυτό το άλυτο πρόβλημα. Βασικά δεν είναι καν πρόβλημα. Γιατί εγώ προσπάθησα δέκα φορές να το λύσω , αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν τα κατάφερα. Κι είσαι ήρεμος. Και μαθαίνεις να είσαι κάπως καλά με τον εαυτό σου μέσα σε όλη αυτή την άρνηση. Κι ύστερα ένα απόγευμα ξαφνικά αναρωτιέσαι τι αποτέλεσμα είχε τελικά εκείνο το πρόβλημα που πήγες να λύσεις πριν 10 χρόνια. Ψάχνεις, ψάχνεις ..πουθενά το αποτέλεσμα. Και κάπου η άρνηση υποχωρεί. Και ξεθολώνει το μυαλό σου. Συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις λύσει το πρόβλημα. Ότι το πρόβλημα υπάρχει ακόμα. Κι αρχίζεις να σκέφτεσαι εκείνον τον χ τρόπο. Και τώρα είσαι δέκα χρόνια μεγαλύτερος κι έχεις πάρει δέκα μαθήματα περισσότερα από τη ζωή που τα έχεις εφαρμόσει ήδη. Κι ένα από αυτά ήταν ότι αν δεν λύνεται ένα πρόβλημα με έναν χ τρόπο, μπορεί να φταίει ο τρόπος κι όχι η κακή σου τύχη ή η διάθεσή σου ή ο βλάκας ο καθηγητής ή το σχολείο ή το εξεταστικό σύστημα.
Και τότε συνειδητοποιείς ότι η λύση περνάει από το χέρι σου κι ότι είναι δική σου ευθύνη. Κι ότι υπάρχει ο ψ τρόπος που λύνει το πρόβλημα κι είναι δική σου ευθύνη να τον εφαρμόσεις.
Κι εκεί που η ευθύνη ήταν ένα βάρος που το κουβαλούσες και κάποτε το έκρυψες με τη βοήθεια της άρνησης , τώρα καταλαβαίνεις ότι η ευθύνη είναι δύναμη. Άλλωστε αν έφταιγε το σύμπαν θα ήσουν χαμένος από χέρι και μόνο απελπισμένος θα κατέληγες. Όλη η λύση είναι στο δικό σου χέρι. Αρκεί να εφαρμόσεις τον τρόπο.
Το να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι και τον τρόπο που δρας μέσα στην ημέρα σου είναι μια επίπονη διαδικασία του μυαλού η οποία σε φέρνει διαρκώς σε άβολες καταστάσεις πριν γίνουν βολικές. Οι μαθημένες κινήσεις πριν γίνουν βολικές και αυθόρμητες και μηχανικές ήταν άβολες.
Το να μάθεις να τρως με το πιρούνι και όχι βάζοντας τα χέρια σου στο πιάτο μάλλον ήταν κάτι άβολο και ενοχλητικό όταν ήσουν 2 χρονών. Το να πλένεις τα δόντια σου κάποτε ήταν ενοχλητικό και σου φώναζαν οι γονείς σου για να το κάνεις , αλλά τώρα δεν μπορείς να ΜΗΝ το κάνεις γιατί το σώμα σου εκτελεί μηχανικά την μαθημένη συμπεριφορά. Κι όσο πιο μεγάλος είσαι τόσο πιο δύσκολο είναι να αλλάξει μια μαθημένη συμπεριφορά και να βάλεις μια άλλη στη θέση της γιατί δεν σ'αρέσει να ξεβολεύεσαι, δεν είναι fun. Είναι ενοχλητικό και σπαστικό και σου τρώει ενέργεια και είναι σαν το αίσθημα που σου δημιουργείται όταν κάποιος σου τραβάει την κουβέρτα και σου κλείνει το καλοριφέρ και σου λεει ΣΗΚΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΕΞΩ ΣΤΟ ΚΡΥΟ.
Και τελικά δεν κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε. Μερικές φορές κάνουμε αυτό που απλά ΠΡΕΠΕΙ.
Δεν μπορείς ένα πρωί να σηκωθείς και να πεις ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΛΛΆ ΒΑΡΙΈΜΑΙ και να περιμένεις ότι κάποιον θα τον νοιάξει. Μπορείς να πεις ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Γιατί σου επιτρέπουμε να βαριέσαι μια μέρα και να μην έχεις διάθεση και να μη γουστάρεις καθόλου να δεις κανέναν. Δεν σου αφαιρούμε το δικαίωμα των συναισθημάτων αυτών. Ούτε απαιτούμε από εσένα να είσαι κάθε μέρα ευδιάθετος και γεμάτος όρεξη για προσωπική εξέλιξη και μπλα μπλα μπλα. Μερικές μέρες μπορεί να νιώθεις σαν κινούμενος σάκος με κοπριά. Αλλά omg who the hell cares. Αν θέλεις δουλειά και λεφτά και εκείνο το ταξίδι στην Ευρώπη και εκείνο το σπίτι που πληρώνεις το ενοίκιό του κι εκείνη την ταινία στο σινεμά κι εκείνο το μοσχαράκι θα βγεις από το κρεβατάκι σου, θα κρυώσεις, θα σύρεις το σακί με την κοπριά θα δεις 10 αντιπαθητικούς ανθρώπους και 5 κάπως συμπαθητικούς και ΤΕΛΟΣ.
Αυτή η λογική που έχεις ΜΕ τη δουλειά, αυτός ο ψ τρόπος αν εφαρμοστεί και αλλού θα έχει αποτέλεσμα.
Πρέπει να..μπλα μπλα μπλα ΚΑΙ βαριέμαι ή είμαι κουρασμένος ή δεν έχω διάθεση.
Που σημαίνει ότι το μπλα μπλα μπλα ΘΑ το κάνω απλά ταυτόχρονα θα βαριέμαι. ή θα είμαι κουρασμένος ή δε θα έχω διάθεση.