The show must not go on

Μοτίβα συμπεριφορών.

Μοτίβα επιλογών.

Είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτά λοιπόν;

Είναι οι ασυνείδητες επιλογές μας ήδη έτοιμες;

Είναι οι μισές μας αποφάσεις εκτός του ελέγχου μας;

Πώς αποφασίζουμε ποιον θα εμπιστευτούμε, πού θα μιλήσουμε, πότε θα φύγουμε, πότε θα μείνουμε.

Ποιο είναι εκείνο το συμβάν που ποτέ δεν βλέπουμε,ζει στο κεφάλι μας και μας καθορίζει χωρίς να το ξέρουμε;

Πώς αποφασίζουμε αν θα παλέψουμε ή αν θα τα παρατήσουμε;

Πώς αποφασίζουμε ότι φτάσαμε τα όριά μας;

Πώς αποφασίζουμε ότι είμαστε χαρούμενοι ή απελπισμένοι;

Τι μας κάνει χαρούμενους και τι απελπισμένους και γιατί;

Είμαστε καταδικασμένοι στα μοτίβα των επιλογών μας;

Κυνηγάμε τον πόνο μας γιατί νιώθουμε μέσα σε αυτόν ο εαυτό μας;

Τι μας ελκύει στην καταστροφή;

Γιατί πλησιάζουμε στο γκρεμό αφού δε θέλουμε να πέσουμε και τελικά γιατί πέφτουμε αφού ξέρουμε πως θα σκοτωθούμε;

Πώς αλλάζουμε τα μοτίβα μας;

Πώς γίνεται να επιλέγουμε πάντα το καλό μας;

Και πώς ορίζουμε το καλό βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;

Και τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε τι είναι αυτό που θέλουμε πιο πολύ απ'όλα;

Αν ρισκάρουμε να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας, αλλιώς μπορούμε να βρούμε το δεύτερο στη λίστα που θέλουμε και να το κάνουμε πρώτο.

Γιατί αν πούμε την αλήθεια, θα μας πονέσει η συνειδητοποίηση ότι δεν έχουμε το πρώτο αλλά μόνο το δεύτερο.

Και δεν είναι η λίστα, μια λίστα σουπερμάρκετ.

Και τα πρώτα και τα δεύτερα και τα τρίτα είναι όλα κατακτήσεις που απαιτούν κόπο,όρεξη,τύχη ,συγχρονισμό,αυτοπεποίθηση και δουλειά. Δουλειά με τον εαυτό μας, με τους γύρω, με τον κόσμο όλο.

Κάποτε κάναμε ένα βήμα πίσω από έλλειψη αυτοπεποίθηση.

Βρήκαμε την αυτοπεποίθηση και κάναμε πίσω από φόβο μην το χάσουμε.

Χάσαμε τον φόβο και κάναμε πίσω επειδή λίγο κουραστήκαμε.

Σα να κουραστήκαμε από αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο.

Τα ίδια και τα ίδια.

Οι ίδιες κουβέντες, οι ίδιες υποσχέσεις, οι ίδιες απογοητεύσεις, οι ίδιες προσδοκίες.

Ίδια αρχή και ίδιο τέλος.

Κάποτε πρέπει αυτή η παράσταση να λάβει τέλος.