Θα δούμε
Τώρα πια μάλλον δε με διαβάζει κανείς, γιατί για να με διαβάσει κάποιος πρέπει να πληκτρολογήσει από μόνος του τη σελίδα και να μπει. Δεν βάζω κάπου κάποιο link, δεν υπάρχει κάποια παραπομπή. Αλλά τι σημασία έχει. Είναι σα να επέστρεψα στην αρχική μου προσδοκία από τα blog. Κάνω αυτό που πάντα έκανα είτε σε χαρτιά, είτε σε μπλογκ σαν αυτό, είτε στο μυαλό μου. Γράφω. Ο μοναδικός τρόπος για να καταλάβω εμένα και τους γύρω μου. Τον κόσμο. Τις αιτίες. Κι όμως στο δρόμο κατάλαβα πώς μερικές φορές δεν υπάρχει ξεκάθαρη αιτία. Άραγε ξέρουμε πάντα γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε; Ξέρουμε πάντα τι μας ωθεί ή απλά νιώθουμε ασφάλεια όταν δίνουμε μια εξήγηση;
Κι αυτή η εξήγηση πόσο υποκειμενική; Πάντα περνάει από το κόσκινό μας και τη μεταφράζουμε όπως θέλουμε.
Πόσα πράγματα στη ζωή μας αφήνουμε ανολοκλήρωτα από φόβο;
Πόσα πράγματα παρατάμε στη μέση γιατί δεν τα πιστέψαμε αρκετά;
Πόσες καταστάσεις λήγουμε πριν το τέλος γιατί νομίζαμε ότι τα εμπόδια ήταν αρκετά για να μας δείξουν πως πρέπει να πάψουμε να προσπαθούμε.
Πόσο ανώριμοι γεννιόμαστε. Γεμάτοι άγνοια για τη ζωή. Γεμάτη άγνοια για εμάς. Πόσα λάθη κάνουμε στην πορεία για να μάθουμε τουλάχιστον ποια είναι τα σωστά μας. Πόσους μικρούς και μεγάλους θανάτους πρέπει να βιώσουμε στη ζωή για να καταλάβουμε την απώλεια;
Κι αν αυτό είναι τελικά η ζωή; Κι αν ήρθαμε για να βασανίσουμε την ψυχή μας κι ύστερα να την ξεκουράσουμε για πάντα;
Καλύτερα να βασανίζει κανείς την ψυχή του από το να φοβάται να πάρει μια ακόμα ανάσα.
Σε τι εξυπηρετεί ο φόβος τελικά; Το αναπόφευκτο είναι δεδομένο.
Ένα πράγμα που απέκτησα όσο μεγάλωνα με βοήθησε πιο πολύ από όλα για να ζήσω.
Η ικανότητα να λέω σε μένα και στους άλλους ''θα δούμε''.
Αν στη δουλειά μας μας απαγορεύεται να λέμε ''θα δούμε'' γιατί υπάρχουν χρονοδιαγράμματα,
στη ζωή μας οφείλουμε να λέμε ''θα δούμε''.
Θα δούμε τι θα γίνει, θα δούμε τι θα κάνουμε, θα δούμε πώς θα νιώθουμε, θα δούμε τι θα θέλουμε.
Ποιος ξέρει τι μας περιμένει αύριο. Σίγουρα τίποτα αν φοβόμαστε να ζήσουμε.
Αν όμως δε φοβόμαστε...πολλά κακά και καλά μπορούν να συμβούν.
Άλλωστε τι ήρθαμε να κάνουμε, αν όχι να ζήσουμε;
Μήπως ήρθαμε να περιμένουμε τον θάνατό μας;
H ζωή έχει αξία ακριβώς γιατί δεν κρατάει για πάντα.
Η ζωή έχει νόημα ακριβώς επειδή υπάρχει ο θάνατος.
Δεν με διαβάζει κανείς, αλλά μπορεί κάποιος τυχαία να πέσει πάνω μου όπως κι εγώ τυχαία πέφτω πάνω σε άρθρα άλλων. Όπως τυχαία διαβάζω ένα βιβλίο. Όπως τυχαία διαβάζω ένα παλιό γράμμα. Όπως τυχαία βλέπω μια ταινία. Όπως τυχαία ακούω μια κουβέντα σε ένα λεωφορείο. Κι έτσι με την τυχαιότητα κάνω μια τυχαία σκέψη που μου αλλάζει τη ζωή.
Ίσως να συνεχίσω να γράφω και γιαυτό.
Ίσως κάποτε να γίνουν αυτές οι λέξεις μια τυχαιότητα για κάποιον και θα αποτελέσουν την τελευταία του ώθηση για να πράξει αυτό που πάντα ήθελε να πράξει κι όμως φοβόταν.
κι ενα τραγουδι
Κι αυτή η εξήγηση πόσο υποκειμενική; Πάντα περνάει από το κόσκινό μας και τη μεταφράζουμε όπως θέλουμε.
Πόσα πράγματα στη ζωή μας αφήνουμε ανολοκλήρωτα από φόβο;
Πόσα πράγματα παρατάμε στη μέση γιατί δεν τα πιστέψαμε αρκετά;
Πόσες καταστάσεις λήγουμε πριν το τέλος γιατί νομίζαμε ότι τα εμπόδια ήταν αρκετά για να μας δείξουν πως πρέπει να πάψουμε να προσπαθούμε.
Πόσο ανώριμοι γεννιόμαστε. Γεμάτοι άγνοια για τη ζωή. Γεμάτη άγνοια για εμάς. Πόσα λάθη κάνουμε στην πορεία για να μάθουμε τουλάχιστον ποια είναι τα σωστά μας. Πόσους μικρούς και μεγάλους θανάτους πρέπει να βιώσουμε στη ζωή για να καταλάβουμε την απώλεια;
Κι αν αυτό είναι τελικά η ζωή; Κι αν ήρθαμε για να βασανίσουμε την ψυχή μας κι ύστερα να την ξεκουράσουμε για πάντα;
Καλύτερα να βασανίζει κανείς την ψυχή του από το να φοβάται να πάρει μια ακόμα ανάσα.
Σε τι εξυπηρετεί ο φόβος τελικά; Το αναπόφευκτο είναι δεδομένο.
Ένα πράγμα που απέκτησα όσο μεγάλωνα με βοήθησε πιο πολύ από όλα για να ζήσω.
Η ικανότητα να λέω σε μένα και στους άλλους ''θα δούμε''.
Αν στη δουλειά μας μας απαγορεύεται να λέμε ''θα δούμε'' γιατί υπάρχουν χρονοδιαγράμματα,
στη ζωή μας οφείλουμε να λέμε ''θα δούμε''.
Θα δούμε τι θα γίνει, θα δούμε τι θα κάνουμε, θα δούμε πώς θα νιώθουμε, θα δούμε τι θα θέλουμε.
Ποιος ξέρει τι μας περιμένει αύριο. Σίγουρα τίποτα αν φοβόμαστε να ζήσουμε.
Αν όμως δε φοβόμαστε...πολλά κακά και καλά μπορούν να συμβούν.
Άλλωστε τι ήρθαμε να κάνουμε, αν όχι να ζήσουμε;
Μήπως ήρθαμε να περιμένουμε τον θάνατό μας;
H ζωή έχει αξία ακριβώς γιατί δεν κρατάει για πάντα.
Η ζωή έχει νόημα ακριβώς επειδή υπάρχει ο θάνατος.
Δεν με διαβάζει κανείς, αλλά μπορεί κάποιος τυχαία να πέσει πάνω μου όπως κι εγώ τυχαία πέφτω πάνω σε άρθρα άλλων. Όπως τυχαία διαβάζω ένα βιβλίο. Όπως τυχαία διαβάζω ένα παλιό γράμμα. Όπως τυχαία βλέπω μια ταινία. Όπως τυχαία ακούω μια κουβέντα σε ένα λεωφορείο. Κι έτσι με την τυχαιότητα κάνω μια τυχαία σκέψη που μου αλλάζει τη ζωή.
Ίσως να συνεχίσω να γράφω και γιαυτό.
Ίσως κάποτε να γίνουν αυτές οι λέξεις μια τυχαιότητα για κάποιον και θα αποτελέσουν την τελευταία του ώθηση για να πράξει αυτό που πάντα ήθελε να πράξει κι όμως φοβόταν.
κι ενα τραγουδι