Μια προσωπική ερμηνεία

Άλλωστε όλα είναι μια ψευδαίσθηση.
Έτσι δεν είναι;
Όλα είναι στο μυαλό μας.
Η ίδια η ζωή υπάρχει στο μυαλό μας.
Αυτό το έργο παίζεται ακόμα γιατί είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Κι αν τα τεμαχίσουμε όλα και εισχωρήσουμε μέσα τους θα βρούμε χημικές ουσίες και μόρια και άτομα και ποιος ξέρει τι άλλο φανταστικό πράγμα θα ανακαλύψουμε.
Και το χέρι που πιάνουμε είναι κι αυτό κάτι που με τις αισθήσεις μας αντιλαμβανόμαστε.
Τίποτα δεν υπάρχει και ταυτόχρονα όλα είναι εκεί.
Μα ακόμα κι αν με τη λογική μας κάνουμε αυτό το ξεκαθάρισμα, δεν αρκεί.
Δεν αρκεί για να μην επιθυμούμε αυτήν την ψευδαίσθηση.
Όπως και να τον ονομάσεις, τον νιώθεις.
Ακόμα κι αν τον πεις ντοπαμίνη και σεροτονίνη.
Ακόμα κι αν του αφαιρέσεις κάθε δύναμη.
Ακόμα κι αν τον εκλογικεύσεις.
Ακόμα κι αν γνωρίζεις ότι έχει αρχή και τέλος και πως το πάντα είναι μέρος της μαγείας του.
Ακόμα κι τον απομυθοποιήσεις, τον μικρύνεις, τον κλωτσήσεις.
Ακόμα κι αν κάθε σημείο του μυαλού σου δεχτεί πως είναι μια ψευδαίσθηση,
Ακόμα και τότε, κάθε κρυφό σημείο του μυαλού σου θα τον βιώνει.
Κι αν έχει κάτι σημασία από όλα αυτά που δεν έχουν καμία σημασία τότε αυτό είναι πως αξίζει έστω για λίγο να σκεπαστείς με την ψευδαίσθηση σου για κάποια βράδια και να αφήσεις την κουβέρτα σου στην άκρη.
Ακριβώς επειδή τίποτα δεν έχει σημασία το κάθε τι γίνεται στιγμιαία σημαντικό.
Ακριβώς επειδή υπάρχει ημερομηνία λήξης στο γάλα, πρέπει να το πιούμε όλο πριν το πετάξουμε.
Ας μην το αγοράζαμε. Ας παίρναμε μικρότερη συσκευασία.
Έτσι γινόταν πάντα κι έτσι θα γίνεται πάντα.
Από τότε που δεν είχαμε τις λέξεις να τα περιγράψουμε , μέχρι σήμερα και άυριο.
Πόσο χρόνο χάσαμε με τον φόβο.
Πόση ενέργεια τρώει ο φόβος.
Τίποτα δεν είχαμε να χάσουμε τελικά.
Λίγος πόνος δεν είναι τίποτα μπροστά σε εκείνες τις μετρημένες στιγμές που ετούτη η ψευδαίσθηση που ζούμε αποκτάει χρώματα κι αρώματα διαφορετικά.
Είναι ποιητικό. Δεν το καταλαβαίνεις. Ούτε εγώ τώρα πολύ. Οι νηφάλιοι δεν θυμούνται. Οι πιωμένοι δεν νοιάζονται. Οι πονεμένοι ενδιάμεσοι όμως ξέρουν.
Ανήκει στους πραγματικά ατρόμητους λοιπόν η ψευδαίσθηση αυτή.
Αυτούς που ξέρουν εξ αρχής πως η μάχη είναι χαμένη, αλλά μπαίνουν να πολεμήσουν γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν και γιατί είναι περίεργοι να δούνε πότε θα ηττηθούν, πώς θα ηττηθούν και ποιοι θα είναι μετά τη μάχη αυτή.
Το βλέπεις; αν είσαι ελεύθερος πραγματικά δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς.
Φοβάται αυτός που όλη του η ύπαρξη στηρίζεται σε μια ψευδαίσθηση.
Εκεινος που την επιλέγει, βλέπει μόνο την ομορφιά της.
Τώρα κατάλαβα.
Δεν είσαι ελεύθερος.

Δημοφιλείς αναρτήσεις