Μια ηρεμία της ψυχής
Αν σου πω ότι θα σε τρομάξω και κατευθείαν σου κάνω ΜΠΟΥ, δε θα τρομάξεις.
Αν όμως σου πω ότι μπορεί κάποια στιγμή μέσα στη μέρα να σε τρομάξω, μπορεί όμως να σε τρομάξω και κάποια στιγμή στον επόμενο μήνα, τότε όταν θα σου κάνω ΜΠΟΥ θα σε τρομάξω.
Είναι το αναπάντεχο.
Είναι που αν σε τρομάξω μετά από έναν μήνα, θα χεις το χρόνο να το ξεχάσεις και η προειδοποίηση θα χει πάει στράφι.
Ποιος θέλει, ποιος μπορεί να ζει τη ζωή του συνεχώς σε εγρήγορση;
Κάποια στιγμή, κάποια απροσδιόριστη στιγμή παίρνεις μια ασυνείδητη απόφαση να αφεθείς.
Η μέρα είναι γεμάτη με τουλάχιστον μία όμορφη στιγμή κι οφείλεις να τη ζήσεις χωρίς να σκέφτεσαι τι μπορεί να συμβεί.
Κουραστικά τα ενδεχόμενα. Είναι τόσα πολλά.
Είχαμε ένα πρόβλημα.
Δεν επικεντρωνόμασταν στο παρόν.
Λέω είχαμε, γιατί απευθύνομαι στους θεραπευμένους και σε κεινους που θέλουν να σωθούν.
Είχαμε λοιπόν ένα πρόβλημα.
Καθημερινά σκεφτόμασταν εκείνη τη στιγμή που ενδεχομένως θα έρθει , θα πεταχτεί μπροστά μας και θα μας τρομάξει.
Πετούσε ένα πανέμορφο πουλί μπροστά στα μάτια μας και λέγαμε, να τώρα θα πεταχτεί.
Ακούγαμε μια όμορφη ιστορία από έναν φίλο μας και κοιτούσαμε μήπως πεταχτεί.
Ακούγαμε ένα τραγούδι και λέγαμε, τώρα θα πεταχτεί.
Κι ύστερα πέρασε ο καιρός και κάναμε έναν απολογισμό.
Άδεια η ζωή μου λέγαμε.
Ούτε μουσική άκουσα, ούτε ιστορίες μου είπαν οι φίλοι, ούτε πέτυχα κανένα όμορφο πουλί να το φωτογραφίσω.
Περνούσε η ζωή μπροστά απ'τα μάτια μας κι εμείς είχαμε τα μάτια ανοιχτά και τις κόρες πίσω.
Και πετάχτηκε μια μέρα και τρομάξαμε.
Κι είπαμε, το ξερα ότι θα πεταχτείς!
Υπήρχε κι αυτή η πιθανότητα γλυκιά μου ούτως ή άλλως.
Δεν ανακάλυψες δα και καμια Αμερική.
Να, αν ήξερα Στατιστική θα στην υπολόγιζα.
Τι βραβείο σου δώσανε και πού θα το βάλεις;
Βραβείο σοφίας; εμπειρίας; εξυπνάδας; διορατικότητας;
Είχαμε ένα πρόβλημα, αλλά τώρα δεν το έχουμε. Τώρα δεν το είχαμε.
Τι άλλο έχουμε άλλωστε στα χέρια μας από λίγο παρόν;
Λίγες στιγμές.
Έχεις καθίσει ποτέ να αγναντέψεις από το μπαλκόνι σου χωρίς να αφήσεις το μυαλό σου να δει κάτι άλλο εκτός από αυτό που υπάρχει μπροστά σου;
Χωρίς να ονειρευτείς, χωρίς να φανταστείς, χωρίς να ψάξεις λύσεις.
Απλα να γράφει το μυαλό σου μια μικρή ιστορία της στιγμής
''ένα αυτοκίνητο περνάει, η κυρία απέναντί απλώνει τα ρούχα, με πονάει το στομάχι μου, έχει πολλά σύννεφα ίσως βρέξει, ωχ μία αράχνη στα κάγκελα, πεινάω λίγο, περνάει μια γάτα στο πεζοδρόμιο, τι ωραία που είναι,είναι ολόκληρη άσπρη κι η ουρα της είναι μαύρη''
Αυτό σημαίνει ζω το παρόν.
Ρουφάω τα λόγια σου, δεν τα ερμηνεύω, δε ψάχνω εξηγήσεις, δε ψάχνω συμπεράσματα. Σε ακούω.
Συναισθάνομαι τα συναισθήματά σου, γελάς, γελώ, κατσούφιασες, κατσουφιάζω.
Κι ύστερα γράφουμε μαζί τις συνδέσεις. Πιστεύω, πιστεύεις, θεωρώ, θεωρείς.
Και μια κρυφή συμφωνία αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας.
Σου δίνω το λόγο μου, πως λέω την αλήθεια.
Κι έτσι ζούμε τις στιγμές.
Κι έτσι με την αλήθεια, πάντα ήρεμη είναι η ψυχή.
Το χθες έφυγε, το αύριο δεν ήρθε ακόμα. Μας έμεινε το δώρο του παρόντος.
Και την επόμενη μέρα πετάχτηκες.
Κι έγινε η επόμενη μέρα το παρόν.
Και τη διαχειριστήκαμε όπως της έπρεπε. Όπως τη νιώθαμε.
Το τώρα ήταν ο αναπόφευκτος πόνος.
Κι ύστερα ο πόνος έφυγε, γιατί ο πόνος πάντα φεύγει.
Προστασία του μυαλού για εμάς.Ευχαριστούμε την τελειότητα του δημιουργήματος.
Κι έμεινε η ανάμνηση.
Και λίγη πίκρα γιατί η στιγμή κάποτε γέμισε με μια μικρή ψευδαίσθηση.
Εκείνη την απροσδιόριστη στιγμή που αφεθήκαμε. Δεν πετάχτηκε τόσο καιρό άρα δε θα πεταχτεί, σκεφτήκαμε στιγμιαία.
Αλλά έτσι είναι η ψευδαίσθηση. Χτίζεται χωρίς να την ελέγχεις. Πώς άλλωστε θα ζούσες τη στιγμή αν ήσουν σε εγρήγορση για κάτι που ενδεχομένως θα συμβεί;
Πόσο όμορφα βαλμένα είναι όλα άραγε; Κάθε αρχή και κάθε τέλος.
Τι απελευθερωτικό συναίσθημα. Κάθε που τελειώνει, κάθε που αρχίζει.
Ένα αέναο ταξίδι της ψυχής.
Κι όμως γίνεται ο πόνος να γεννήσει μια μικρή ευτυχία. Όχι μαζοχισμός.
Απλά αν τον μεταφράσεις σε μια άλλη γλώσσα, τότε γεννάει μια μικρή ευτυχία.