Τι κάνεις εκεί; φιλάς την ανάπηρη;

Η πρώτη συνταγή για την ευτυχία: να αποφεύγεις τις μεγάλες αναπολήσεις από το παρελθόν, Andre Maurois

Αν έχεις αλλάξει έστω και λίγο τρόπο σκέψης ,σε σχέση με 5 χρόνια πριν για παράδειγμα, οι μεγάλες αναπολήσεις στο παρελθόν θα σου βάλουν έναν σάκο στην πλάτη γεμάτο λάθη.

Πράξεις που δεν έπρεπε να κάνεις και έκανες.

Πράξεις που έπρεπε να κάνεις και δεν έκανες.

Καταστάσεις που έπρεπε να σταματήσεις και δεν σταμάτησες.

Γεγονότα που έπρεπε να ζήσεις και δεν έζησες.

Λάθη που έπρεπε να διορθώσεις επί τόπου προτού χρονίσουν.

Θεωρίες που έπρεπε να αναθεωρήσεις πριν προλάβουν να εμφανιστούν οι συνέπειές τους.

Όλο αυτό το κυνήγι των λαθών δεν έχει τέλος και είναι ανάλογο της εσωτερική σου εξέλιξης.

Μοιάζει σα να μαλώνεις ένα μικρό παιδί, σα να το τιμωρείς.

Μοιάζεις σαν εκείνους τους μεγαλύτερους από σένα κατά 5 χρόνια που σου προσφέρουν συμβουλές και σου λένε τι να αποφύγεις και σε κρίνουν για εκείνα που έκανες διαφορετικά από αυτούς.

Κι όμως, το σενάριο επαναλαμβάνεται.

Καμιά συμβουλή δεν είναι αρκετά δυνατή για να σε σταματήσει.

Εαν δεν το ζήσεις, εάν δεν τον κάνεις μόνος σου, ποτέ δεν θα πεισθείς ότι είναι λάθος.

Σα να μην υπάρχει άλλος δρόμος για να μάθεις , από το να πάθεις.

Κι αν μια λάθος επιλογή ήταν τόσο λάθος που είσαι αναγκασμένος να βιώνεις σήμερα μετά από χρόνια δύσκολες συνέπειες;

Αναγκαίο κακό.

Στερνή μου γνώση να σ'είχα πρώτα και τα λοιπά.

Ένα όπλο έχεις ενάντια στα λάθη του παρελθόντος.

Αποδοχή.

Και μετά;

Νέο μονοπάτι. 

Σώζω ό,τι σώζεται.

Εναλλακτικές λύσεις.

Αναθεώρηση στόχων.

Restart.

Εκτός κι αν το χρησιμοποιήσεις σαν άλλοθι για να δικαιολογήσεις μια κάποια στασιμότητα.

Αλλά ως πότε;