Αντικειμενική υποκειμενικότητα

Η συνομιλία με τον εαυτό μας είναι μια διαδικασία η οποία και δεν πρέπει να παραλείπεται και πρέπει να πραγματώνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να βάζουμε σε σειρά σκέψεις και συναισθήματα που αν αφήσουμε ελεύθερα για μεγάλο διάστημα μπορούν να καταλήξουν σε λάθος θέσεις στο ασυνείδητο.

Όταν βρισκόμαστε εκτεθειμένοι σε ένα περιβάλλον με ερεθίσματα, για παράδειγμα στο εργασιακό μας περιβάλλον, καλούμαστε να ανταποκριθούμε σε πραγματικό χρόνο σε αυτά τα ερεθίσματα.

Η αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον και τους ανθρώπους μας οδηγεί σε σκέψεις,συναισθήματα και συμπεριφορές τις οποίες βιώνουμε ολοκληρωτικά στα πλαίσια του παρόντος, δίχως να έχουμε την ικανότητα να συνειδητοποιήσουμε την ίδια στιγμή την επιρροή του τρίπτυχου σκέψη-συναίσθημα-συμπεριφορά στον ψυχισμό μας. Παρ'όλα αυτά από κάποιες αλληλεπιδράσεις (όχι απαραίτητα όλες) ξεπηδούν ''άκρα'' τα οποία αγκιστρώνονται σε διαφορετικά σημεία του ασυνείδητου και κάνουν αισθητή την παρουσία τους όχι εκείνη τη στιγμή, αλλά σε βάθος χρόνου.

Θυμίζει σε κάτι τα γνωστά σε όλους παιδικά τραύματα τα οποία επηρεάζουν τον ψυχισμό μας και μας καθορίζουν έως ένα σημείο, αλλά οι συνδέσεις για τις οποίες μιλάω δεν ανήκουν στην παιδική ηλικία. Αντίθετα, κατά την άποψή μου, ανήκουν σε μια κατάσταση δυναμική που μας ακολουθεί από τη ζωή μέχρι τον θάνατο και ο μόνος τρόπος να ''απαλλαγούμε'' είναι να προσπαθήσουμε να τις εντοπίσουμε και να τις αντιμετωπίσουμε.

Παρ'όλα αυτά μία νίκη, δεν σημαίνει και ανοσία στη δημιουργία συνδέσεων για 2 λόγους.

Πρώτον, γιατί πρακτικά είναι άπειρες οι συνδέσεις που μπορούμε να κάνουμε και δεν μπορούν να προβλεφθούν και να προληφθούν.

Δεύτερον , γιατί θυμίζει την Λερναία Ύδρα στην οποία κόβωντας το ένα κεφάλι, εμφανιζόταν άλλο. Και λέω θυμίζει, διότι η Λερναία Ύδρα είχε το κόλπο της για να την αντιμετωπίσεις, ενώ εδώ η οριστική αντιμετώπιση μάλλον έρχεται με τον θάνατο του ανθρώπου που φέρει όλες αυτές τις συνδέσεις.

Μελετώντας τον ψυχισμό μας σε βάθος, προσπαθώντας να δώσουμε απάντηση σε περισσότερα γιατί, έχοντας αποτραβηχτεί από έννοιες όπως η μοίρα, μάλλον θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε αυτές τις συνδέσεις οι οποίες μπορεί να μας κρατάνε δέσμιους σε σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές και να μας ωθήσουν εν τέλει να πιστεύουμε ότι είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε και να ξαναζούμε τις ίδιες καταστάσεις χωρίς φως στο τέλος του τούνελ, χωρίς προοπτική απελευθέρωσης.

Μόνο το ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα μπροστά στον καθρέφτη-και λέω μπροστά στο καθρέφτη και όχι μπροστά σε κοινό , γιατί είναι μια διαδικασία αντιμετώπισης του ίδιους μας του εαυτού- είναι ένα ασφαλές μονοπάτι για την αντιμετώπιση αυτών των δεσμών.

Ξεκινώντας με την παραδοχή πως πίσω από κάθε συμπεριφορά κρύβεται μια σκέψη κι ένα συναίσθημα χωρίς πάντα αυτά να είναι εμφανή, οφείλουμε να κάνουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας για κάθε άλυτο πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί και μας κάνει δυσλειτουργικούς.

Τι σκέφτομαι; Πώς νιώθω; Γιατί το κάνω αυτό; Τι μου θυμίζει; Τι περιμένω από αυτό; Πού θεωρώ ότι θα οδηγηθώ με αυτή την τακτική; Πώς ένιωσα όταν το ξανάκανα;

Αν δεχτούμε ότι κάθε μας πράξη είναι μια αγωνιώδης προσπάθεια να αγγίξουμε την ευδαιμονία, ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτή η λέξη, ίσως τότε μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε τις διάφορες συμπεριφορές μας.

Δεν είναι εύκολη διαδικασία.

Φανταστείτε πόση προσπάθεια χρειάζεται για να κρίνουμε αντικειμενικά την υποκειμενικότητά μας.