Είμαι μικρή εγώ δεν ξέρω. Όταν μεγαλώσω, θα καταλάβω.
Η ζωή δεν είναι καθόλου μικρή.
Η ζωή είναι μεγάλη.
Είναι αρκετή και κάπου προς το τέλος περισσεύει κιόλας.
Εμείς την μικραίνουμε όταν της βάζουμε όρια.
Όταν την κόβουμε σε χρονικά διαστήματα, τότε η ζωή μικραίνει κι αποκτά αρχή και τέλος.
Ρολόγια και προθεσμίες βάλαμε για να οργανώσουμε την κοινωνία, όχι την ύπαρξη μας.
Η ζωή είναι αρκετά μεγάλη για να αλλάζουμε τις επιλογές μας και για να κάνουμε restart.
Μέχρι να ψοφήσεις έχεις όσες ευκαιρίες θέλεις για restart και σκέτο start.
Διότι κυρίες και κύριοι στα παράπονα και στη μιζέρια είμεθα πρωταθληταί.
Στους δε συμβιβασμούς είμεθα μεγαλύτεροι πρωταθληταί.
Στην παραμονή στο comfort zone είμεθα πρωταθληταί.
Στο μόνο που δεν είμεθα πρωταθληταί είναι στο ρίσκο.
Μπορούμε να κάτσουμε να κουβεντιάζουμε επί ώρες για το τι θα θέλαμε να κάνουμε στη ζωή μας, να θαυμάζουμε άλλους που το έκαναν και μετά να πηγαίνουμε να βάζουμε λίγο Πρετεντέρη και να πέφτουμε για ύπνο.
Μπορούμε να κάτσουμε να αναλύουμε επί ώρες την αποτυχημένη μας σχέση, το πόσο πνιγμένοι νιώθουμε, το πόσο μας αξίζει κάτι καλύτερο και μετά να πηγαίνουμε να ξαπλώνουμε μέσα σε μια κρύα αγκαλιά. Κουτσά στραβά είναι μια αγκαλιά!
Μπορούμε να έχουμε το θράσος! να συμβουλεύουμε άλλους ανθρώπους για να μην κάνουν τα ίδια λάθη με εμάς, λες και σώθηκε το κερί μας και δεν μπορούμε να τα διορθώσουμε!
Τύπου είσαι ναυαγός σε κανένα νησί καμιά 10αριά χρόνια, κάθε μέρα προσεύχεσαι να έρθει κανένα πλοίο να σε πάρει-φαντάζεσαι πώς θα ναι όταν σε σώσουν-κτλ, και τελικά όταν βλέπεις το πλοίο να πλησιάζει κρύβεσαι πίσω από κάτι ξερόχορτα και είσαι σε φάση ''ντάξει ξέρω γω, καλό είναι και το νησί, δεν έχει και κατσαρίδες σαν την Πάτρα, κι είναι και 10 χρόνια αυτά δεν τα πετάς έτσι σε μια στιγμή, και ποιος ξέρει τίνος είναι το πλοίο, και ωχ μωρέ τώρα τι τα θέλω αυτά το βράδυ έχω κανονίσει να ψήσω και τον αρουραίο που έπιασα το πρωί, και να εδώ έκανα και μαύρισμα''
Ε κάνε ότι καταλαβαίνεις.
Μάθε τουλάχιστον να αγαπάς το νησί, αφού στο πλοίο δεν θες να μπεις!
Η ζωή είναι μεγάλη.
Είναι αρκετή και κάπου προς το τέλος περισσεύει κιόλας.
Εμείς την μικραίνουμε όταν της βάζουμε όρια.
Όταν την κόβουμε σε χρονικά διαστήματα, τότε η ζωή μικραίνει κι αποκτά αρχή και τέλος.
Ρολόγια και προθεσμίες βάλαμε για να οργανώσουμε την κοινωνία, όχι την ύπαρξη μας.
Η ζωή είναι αρκετά μεγάλη για να αλλάζουμε τις επιλογές μας και για να κάνουμε restart.
Μέχρι να ψοφήσεις έχεις όσες ευκαιρίες θέλεις για restart και σκέτο start.
Διότι κυρίες και κύριοι στα παράπονα και στη μιζέρια είμεθα πρωταθληταί.
Στους δε συμβιβασμούς είμεθα μεγαλύτεροι πρωταθληταί.
Στην παραμονή στο comfort zone είμεθα πρωταθληταί.
Στο μόνο που δεν είμεθα πρωταθληταί είναι στο ρίσκο.
Μπορούμε να κάτσουμε να κουβεντιάζουμε επί ώρες για το τι θα θέλαμε να κάνουμε στη ζωή μας, να θαυμάζουμε άλλους που το έκαναν και μετά να πηγαίνουμε να βάζουμε λίγο Πρετεντέρη και να πέφτουμε για ύπνο.
Μπορούμε να κάτσουμε να αναλύουμε επί ώρες την αποτυχημένη μας σχέση, το πόσο πνιγμένοι νιώθουμε, το πόσο μας αξίζει κάτι καλύτερο και μετά να πηγαίνουμε να ξαπλώνουμε μέσα σε μια κρύα αγκαλιά. Κουτσά στραβά είναι μια αγκαλιά!
Μπορούμε να έχουμε το θράσος! να συμβουλεύουμε άλλους ανθρώπους για να μην κάνουν τα ίδια λάθη με εμάς, λες και σώθηκε το κερί μας και δεν μπορούμε να τα διορθώσουμε!
Τύπου είσαι ναυαγός σε κανένα νησί καμιά 10αριά χρόνια, κάθε μέρα προσεύχεσαι να έρθει κανένα πλοίο να σε πάρει-φαντάζεσαι πώς θα ναι όταν σε σώσουν-κτλ, και τελικά όταν βλέπεις το πλοίο να πλησιάζει κρύβεσαι πίσω από κάτι ξερόχορτα και είσαι σε φάση ''ντάξει ξέρω γω, καλό είναι και το νησί, δεν έχει και κατσαρίδες σαν την Πάτρα, κι είναι και 10 χρόνια αυτά δεν τα πετάς έτσι σε μια στιγμή, και ποιος ξέρει τίνος είναι το πλοίο, και ωχ μωρέ τώρα τι τα θέλω αυτά το βράδυ έχω κανονίσει να ψήσω και τον αρουραίο που έπιασα το πρωί, και να εδώ έκανα και μαύρισμα''
Ε κάνε ότι καταλαβαίνεις.
Μάθε τουλάχιστον να αγαπάς το νησί, αφού στο πλοίο δεν θες να μπεις!