Ωδή στον μπακαλιάρο

Αν το δούμε έτσι με μια έξυπνη ματιά, όπως η μέρα έχει καλές και κακές στιγμές, έτσι έχει κι η βδομάδα, έτσι κι ο μήνας, έτσι και το 3μηνο, έτσι και το εξάμηνο, έτσι κι ο χρόνος.

Αυτό που σε φοβίζει σε μια κακή στιγμή είναι η διάρκειά της.

Αυτό που σε φοβίζει σε ένα κακό συναίσθημα είναι η διάρκειά του.

Λες ότι θα είναι για πάντα χωρίς να το πιστεύεις γιατί το ξέρεις πώς το πάντα είναι μια λέξη αστεία , όμως σε κάποιο σημείο του κεφαλιού σου υπάρχει συσσωρευμένη αμφιβολία. 

Κι αν όντως είναι για πάντα;

Κι αν όντως δεν μπορέσω να το ξεπεράσω αυτό το κακό, αυτόν τον πόνο, αυτό το φορτίο , αυτό το οτιδήποτε;

Κι αν πραγματικά αυτή τη φορά δεν κολυμπήσω για να βγω στην επιφάνεια κι αφεθώ εδώ στον πάτο που είναι και βολικά;

Κι εδώ έρχομαι εγώ να σου πω στη στεριά δεν ζει το ψάρι.

Ε δεν ζει στη στεριά το ψάρι πώς να το κάνουμε! Στη θάλασσα ζει!

Είσαι ψάρι; Ε δεν είσαι ψάρι! E, πώς να το κάνουμε τώρα μη με τρελαίνεις!

Κι αφού δεν είσαι ψάρι και το λύσαμε κι αυτό, θα κολυμπήσεις και θα βγεις να πάρεις την ανάσα σου.

Γιατί; γιατί δεν έχεις βράγχια!

Και την κακή σου φάση ασ'τη πίσω.

Όχι δεν είναι έτσι όλη η ζωή μα θα ξαναείναι κάποια στιγμή. 

Είναι μακρύς ο δρόμος για να σου δώσω εγώ εγγυήσεις ηρεμίας.

Και τότε θα ξανακάνεις το ίδιο. Θα κολυμπήσεις προς τα πάνω.

Μα σε 2 μέρες, μα σε 2 μήνες, μα σε 10 μήνες εσύ κάποια στιγμή θα κολυμπήσεις προς τα πάνω.

Μα Σοφούλα, μια ζωή αυτό θα κάνω;

Ναι μια ζωή αυτό θα κάνεις. 

Θα πέφτεις και θα σηκώνεσαι.

Χώνεψε το.

Δεν τελειώνουν οι τρικλοποδιές.
Ούτε αυτές που σου βάζουν , ούτε αυτές που βάζεις εσύ στον εαυτό σου.
Ούτε τελειώνουν τα δυσάρεστα γεγονότα που σου κλωνίζουν την ψυχολογία.
Όχι δεν είσαι αδύναμος.
Άνθρωπος είσαι.
Και κάθε άνθρωπος είναι τα πάντα.
Δυνατός κι αδύναμος.
Δεν είσαι μονίμως μαχητής.

Ναι κι οι άντρες κλαίνε (άσχετο, αλλά ήθελα να αποκαταστήσω κι αυτό το στερεότυπο)