Μη μιλάς, δεν είναι απαραίτητο

Θα ξεκινήσω κάπως ανορθόδοξα, αλλά δεν έχει σημασία.
Προχτές, είδα την ταινία BABEL. Δεν ξέρω αν η πειρατεία σκοτώνει τον κινηματογράφο ή τα videoclub, αλλά εγώ την είδα σε ένα ξένο site online, ελπίζω όμως να μην με πιάσει ο θείος σας που δουλεύει στη δίωξη. Εφόσον το site ήταν ξένο, δεν θα είχε ελληνικούς υπότιτλους.
Άρχισε η ταινία με μια οικογένεια - που τελικά από ότι είδα ήταν στο Μαρόκο - και μίλαγε στη γλώσσα της. Υπότιτλοι αγγλικοί πουθενά. Εντάξει, λέω, μπορεί να βγάλει σε λίγο (tea στο διάολο). 
Δεν έβγαλε ούτε μετά. Οπότε είχα τη φαεινή ιδέα (όπως διαπίστωσα googlάρωντας αργότερα δεν την είχα μόνο εγώ την ιδέα) ότι το ''χωρίς υπότιτλους'' ήταν άποψη και είχε λογική δεδομένου ότι η ταινία λεγόταν BABEL. Άκουσα μαροκινά , ισπανικά, γιαπωνέζικα και προφανώς δεν καταλάβαινα τι λένε.
ΩΣΤΟΣΟ, τελείωσε η ταινία και είχα καταλάβει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, με κάποιες λεπτομέρειες μόνο να μου έχουν ξεφύγει.
Πού θέλω να καταλήξω; δεν ξέρω.
Ίσως στο ότι η γλώσσα είναι ένα μέσο για να εξηγήσεις τι νιώθεις , αλλά δεν είναι πάντα αναγκαίο κι αρκετό.
Κατάλαβα τι νιώθει ο καθένας τους στην ταινία όχι επειδή μου το είπε, αλλά γιατί μου το έδειξε.
Εδώ θέλω να καταλήξω μάλλον. 
Στο Κατάλαβα τι νιώθει ο καθένας όχι επειδή μου το είπε, αλλά γιατί μου το έδειξε.
Γιατί αν υπάρχει κάτι που περιέχει μια αυταπόδεικτη αλήθεια είναι οι πράξεις. 
Όλα τα υπόλοιπα είναι γλυκό νερατζάκι. 
Μα αλίμονο αν χορταίναμε με λίγο νερατζάκι.

Πότε το ξεπερνάτε το σύνδρομο της Disney είπαμε; 

Δημοφιλείς αναρτήσεις