Μεγάλες προσδοκίες
Ο μοναδικός εύκολος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να αντιληφθούμε αυτόν τον κόσμο είναι μέσα από τα δικά μας μάτια.
Ο μοναδικός τρόπος για να ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά κάποιου άλλου ανθρώπου είναι με βάση την δική μας κρίση, με βάση του τι θεωρούμε εμείς λογικό αλλά και με βάση του τι θα κάναμε εμείς στη θέση του.
Ενίοτε μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας με άλλους ανθρώπους για να δούμε πώς ερμηνεύει τον κόσμο μια άλλη ψυχή, πώς βλέπουν την πραγματικότητα δύο άλλα μάτια - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εύκολο να αντιληφθούμε και να χωνέψουμε το τι βλέπουν αυτά τα άλλα μάτια.
Η προσωπική μας κρίση όμως είναι αρκετά δεσμευτική.
Η υποκειμενικότητα μας μπορεί να γίνει μια τεράστια παγίδα για εμάς τους ίδιους.
Κάπου εκεί μέσα στην υποκειμενικότητα ,γεννιούνται και οι μεγάλες προσδοκίες.
Καθρεφτίζουμε τον εαυτό μας στους άλλους ανθρώπους εντελώς αυθαίρετα και σχεδιάζουμε τις κινήσεις τους αλγοριθμικά με βάση τα δεδομένα που θα προέκυπταν από τις δικές μας προσωπικές αποφάσεις.
Μετατρέπουμε ασυναίσθητα τους ανθρώπους γύρω μας σε μαριονέτες και τους κινούμε προς την δική μας λογική.
Θεωρούμε ότι το να κάνει η μαριονέτα μας ένα βήμα αριστερά και δύο δεξιά είναι η πιο λογική απόφαση, παρ'όλο που είναι η πιο λογική δική μας απόφαση.
Προσδίδουμε καθολικότητα στην προσωπική μας λογική και θεωρούμε εντελώς εγωιστικά και αυθαίρετα πως όλοι γύρω μας πρέπει να φέρονται όπως εμείς και πως κάθε παρεκκλίνουσα συμπεριφορά δεν εμπίπτει στο διαφορετικό αλλά στο παράλογο και το αφύσικο.
Δεν μιλάω για παραβατική συμπεριφορά , για νομοταγείς ή μη πολίτες.
Μιλάω για πιο απλά, καθημερινά γεγονότα που χρωματίζουν την καθημερινότητά μας.
Μιλάω για αυθαίρετες προσδοκίες που οδηγούν σε δυνατές απογοητεύσεις.
Μιλάω για προσδοκίες πάνω στις οποίες χτίζονται τα τέλεια σενάρια.
Μιλάω για προσδοκίες που γεννιούνται από το Εγώ μας, χωρίς απαραίτητα αυτού του είδους ο εγωισμός να συνδέεται με κακία και εγωκεντρισμό.
Μιλάω για το πόσο εύκολα ο ίδιος μας ο Εαυτός μπορεί να μας φυλακίζει σε ένα μονοπάτι και να μην μας αφήνει να δούμε πέρα από αυτό.
Μιλάω για το πόσο εύκολο ερμηνεύουμε συμπεριφορές με βάση τις δικές μας αρχές και τα δικά μας βιώματα και πόσο εύκολα αυτοχριζόμαστε μελλοντολόγοι.
Μιλάω για προσδοκίες που θεωρητικά ακυρώνουν την βούληση ενός άλλου ατόμου.
Μιλάω για φαντασία, παραμύθια και ποπ κορν.
Ο μοναδικός τρόπος για να ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά κάποιου άλλου ανθρώπου είναι με βάση την δική μας κρίση, με βάση του τι θεωρούμε εμείς λογικό αλλά και με βάση του τι θα κάναμε εμείς στη θέση του.
Ενίοτε μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας με άλλους ανθρώπους για να δούμε πώς ερμηνεύει τον κόσμο μια άλλη ψυχή, πώς βλέπουν την πραγματικότητα δύο άλλα μάτια - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εύκολο να αντιληφθούμε και να χωνέψουμε το τι βλέπουν αυτά τα άλλα μάτια.
Η προσωπική μας κρίση όμως είναι αρκετά δεσμευτική.
Η υποκειμενικότητα μας μπορεί να γίνει μια τεράστια παγίδα για εμάς τους ίδιους.
Κάπου εκεί μέσα στην υποκειμενικότητα ,γεννιούνται και οι μεγάλες προσδοκίες.
Καθρεφτίζουμε τον εαυτό μας στους άλλους ανθρώπους εντελώς αυθαίρετα και σχεδιάζουμε τις κινήσεις τους αλγοριθμικά με βάση τα δεδομένα που θα προέκυπταν από τις δικές μας προσωπικές αποφάσεις.
Μετατρέπουμε ασυναίσθητα τους ανθρώπους γύρω μας σε μαριονέτες και τους κινούμε προς την δική μας λογική.
Θεωρούμε ότι το να κάνει η μαριονέτα μας ένα βήμα αριστερά και δύο δεξιά είναι η πιο λογική απόφαση, παρ'όλο που είναι η πιο λογική δική μας απόφαση.
Προσδίδουμε καθολικότητα στην προσωπική μας λογική και θεωρούμε εντελώς εγωιστικά και αυθαίρετα πως όλοι γύρω μας πρέπει να φέρονται όπως εμείς και πως κάθε παρεκκλίνουσα συμπεριφορά δεν εμπίπτει στο διαφορετικό αλλά στο παράλογο και το αφύσικο.
Δεν μιλάω για παραβατική συμπεριφορά , για νομοταγείς ή μη πολίτες.
Μιλάω για πιο απλά, καθημερινά γεγονότα που χρωματίζουν την καθημερινότητά μας.
Μιλάω για αυθαίρετες προσδοκίες που οδηγούν σε δυνατές απογοητεύσεις.
Μιλάω για προσδοκίες πάνω στις οποίες χτίζονται τα τέλεια σενάρια.
Μιλάω για προσδοκίες που γεννιούνται από το Εγώ μας, χωρίς απαραίτητα αυτού του είδους ο εγωισμός να συνδέεται με κακία και εγωκεντρισμό.
Μιλάω για το πόσο εύκολα ο ίδιος μας ο Εαυτός μπορεί να μας φυλακίζει σε ένα μονοπάτι και να μην μας αφήνει να δούμε πέρα από αυτό.
Μιλάω για το πόσο εύκολο ερμηνεύουμε συμπεριφορές με βάση τις δικές μας αρχές και τα δικά μας βιώματα και πόσο εύκολα αυτοχριζόμαστε μελλοντολόγοι.
Μιλάω για προσδοκίες που θεωρητικά ακυρώνουν την βούληση ενός άλλου ατόμου.
Μιλάω για φαντασία, παραμύθια και ποπ κορν.